Αυτός ο Άλλος και το Παντελόνι του
Διανύουμε το έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη και το κοινό ανά την επικράτεια έχει την ευκαιρία μέσα από διάφορα δρώμενα, τόσο με θεατρικές παραστάσεις όσο και με συζητήσεις, να μάθει για το έργο και την ζωή ενός εκ των μεγαλύτερων θεατρικών συγγραφέων της χώρας μας.
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης εδώ και αρκετά χρόνια δοκιμάζετε και έρχεται σε μια υποκριτική κόντρα με τον μονόλογο του συγγραφέα, Αυτός και το Παντελόνι του. Το έχει παρουσιάσει μόνος του αλλά και μέρος μια θεατρικής σύμπραξης με την Νένα Μεντή και τον μονόλογο Ουρανός Κατακόκκινος της Αναγνωστάκη. Τώρα, επανέρχεται ξανά σε αυτόν τον μονόλογο σε συνδυασμό με ακόμα έναν του Καμπανέλλη, τον Επικήδειο. Το έργο παρουσιάστηκε για τρεις παραστάσεις στο θέατρο Σταθμός πριν ξεκινήσει την χειμερινή περιοδεία ανά την Ελλάδα.
Η παράσταση που διαρκεί εβδομήντα λεπτά ξεκινά με τον Επικήδειο. Πρόκειται για ένα καυστικό κείμενο του συγγραφέα για την ματαιοδοξία και την υστεροφημία που κυνηγά ένας ηλικιωμένος συγγραφέας, όταν συνειδητοποιεί ότι το τέλος είναι κοντά και δεν είναι τόσο σίγουρος το τι θα μείνει από αυτόν και το έργο του.
Όλο το κείμενο το διακατέχει ποιοτικό, υπόγειο, μαύρο χιούμορ που ενώ κάνει τον θεατή να γελάει με ότι ακούει παράλληλα τον προβληματίζει και τον βάζει σε σκέψεις γιατί ο ίδιος πιστεύει και λειτουργεί, όπως είναι άλλωστε γενικά το θέατρο του Καμπανέλλη.
Έπειτα έρχεται η σειρά για τον δεύτερο μονόλογο, Αυτός και το Παντελόνι του. Ένα κλασσικό κείμενο που έχει ανέβει και παρουσιαστεί στο κοινό πολλάκις και που φαίνεται ότι αγγίζει ακόμα το κοινό μιας και η θεματική του είναι μια. Η απώλεια. Το κενό που σου δημιουργεί μια απώλεια που μετατρέπεται σε μοναξιά και γιγαντώνεται από τις αναμνήσεις που καραδοκούν συνεχώς σε ένα άδειο σπίτι μέσα στην σιωπή. Ένα κείμενο εξήντα χρόνων που είναι διαχρονικό μέχρι σήμερα γιατί ανταποκρίνεται απόλυτα στο τι νιώθει ο καθένας από εμάς μέσα του, στα βάθη της ψυχής του.
Συχνά λέγεται για τον Tom Hanks, ότι η σπουδαιότητα του ως ηθοποιού φαίνεται στο πόσο μίνιμαλ και ήσυχος είναι υποκριτικά. Κάπως έτσι είναι και ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης. Ένας ηθοποιός με μια αναγνωρισμένη καριέρα χρόνων πίσω του που καταφέρνει να τον θυμάσαι πάνω στο σανίδι όχι για τον ίδιον αλλά για το πως με απλότητα μέσω αυτού ζουν οι εκάστοτε χαρακτήρες που καλείται να ενσαρκώσει. Σε αυτή την παράσταση πετυχαίνει δυο πράγματα.
Πρώτον, μέσα από τους προσωπικούς του κώδικες για την κωμωδία που έχει αναπτύξει με τα χρόνια (όπως είναι ο τονισμός και οι αυξομειώσεις της φωνής του) καταφέρνει και προκαλεί το γέλιο στο κοινό αβίαστα, χωρίς να προσπαθεί πολύ, φυσικά. Δεύτερον το ίδιο αβίαστα και οργανικά μεταφέρει την μοναξιά και την απελπισία του χαρακτήρα στο δεύτερο κομμάτι, την παγερή μοναξιά και το κενό. Δυο διαφορετικές ερμηνείες μέσα σε εβδομήντα λεπτά από έναν άνθρωπο που μπορεί τις διαχωρίζει και σε κάνει να νιώθεις ότι έζησες δυο ιστορίες από δυο διαφορετικούς ηθοποιούς.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης έχει συνθέσει ένα άχρονο περιβάλλον σκηνοθετικά που αυτοί οι δυο χαρακτήρες μπορούν να γεννηθούν και να πεθάνουν επί σκηνής, σε μια χρονική λούπα που αποδεικνύει τον κύκλο όσων κουβαλούν μέσα τους και ταιριάζει σε όλους μας.
Μια υπέροχη, συγκινητική και άρτια παράσταση που με ευκολία μαρτυρά ποιος ήταν ο Καμπανέλλης ως δημιουργός αλλά και ο Χατζηπαναγιώτης ως ηθοποιός.
https://www.viva.gr/tickets/theater/autos-o-allos-kai-to-panteloni-tou/
Χρήστος Βασιλακόπουλος