Η  νύχτα των δολοφόνων

Η νύχτα των δολοφόνων

Στο θέατρο 104, παρουσιάζεται το βραβευμένο με «Premio Casa de las Américas de Teatro»   έργο του Χοσέ Τριάνα, «η νύχτα των δολοφόνων». Γραμμένο το 1964 από τον κουβανό συγγραφέα, ανέβηκε πρώτη φορά στην Αβάνα, μετά την επιτυχή επανάσταση το 1965 και έκτοτε μεταφράστηκε και ανέβηκε σε διάφορες χώρες παγκοσμίως.

Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία, που μεταφέρει την καταπίεση των απολυταρχικών καθεστώτων στις σχέσεις μεταξύ των μελών μιας οικογένειας. Οι ήρωες, έρχονται αντιμέτωποι τόσο μεταξύ τους όσο και με την ευθύνη απέναντι στους καταπιεστές-γονείς τους. Η δυναμική μεταξύ τους μεταβάλλεται όσο περιστρέφεται γύρω τους το βάρος ευθύνης για την κατάσταση στην οποία είναι εγκλωβισμένοι.

Τα τινά είναι δύο. Είτε μπορούν να απαγκιστρωθούν απ΄την εξάρτηση του οικογενειακού κλοιού που τους περιορίζει. Τους ελέγχει και έχει επιβάλει έναν τρόπο ζωής. Είτε να παραμείνουν βαυκαλίζοντας τους εαυτούς τους για το προστατευτικό περιβάλλον που τους προσφέρεται.

Οι τρεις βασικοί μας χαρακτήρες, τα παιδιά της οικογένειας, ενώ αντιπροσωπεύουν βασικές αρχέτυπες συμπεριφορές, δεν διστάζουν να αυτοαναιρεθούν ή να επαναπροσδιορίσουν τους ρόλους τους. Ακολούθησαν την πορεία απ΄την οργάνωση του σχεδίου, στην τέλεση και έπειτα στην κρίση, με τον ανθρώπινο φόβο και τις τύψεις παρούσες.

Το έργο είναι ιδιαίτερα απαιτητικό.

Εκτός από την αλληγορία που έχει ιστορικές προεκτάσεις στην Κούβα του 50. Και επομένως απέχει από την κουλτούρα μας και τις αναφορές μας, έχει τρεις ήρωες που παριστάνουν πολλούς περισσότερους. Οι εναλλαγές πρέπει να γίνονται κάθετα μέσα στο κείμενο και με σαφήνεια.

Η σκηνοθέτης Δανάη Κατσαμένη, χειρίστηκε το κείμενο με τις ιδιομορφίες του αποτελεσματικά. Το πολυπρόσωπο στοιχείο παρουσιάζεται επιτυχώς, με ταχύτητα και αρκετό χιούμορ. Άλλες ευστοχίες της σκηνοθεσίας αφορούσαν την εκμετάλλευση των σκηνικών και θα ήθελα πολύ να γράψω για το τέλος, αλλά είμαι ενάντια στα spoiler από όπου και αν προέρχονται.

Ο Γιώργος Δρίβας, δικαιολόγησε τον Λάλο και τις ακρότητες του επαναστάτη. Τον έδεσε στα ανθρώπινα μέτρα και πορεύτηκαν μαζί απ΄την αρχή ως το τέλος του έργου. Στην Κούκα, η Αριάδνη Μιχαηλάρη, εμφύτευσε όλα τα στοιχεία της μικροαστικής τάξης. Με την όποια εξέλιξη μπορεί να έχει μετά από μια εξέγερση. Η Βίκυ Λέκκα, ως Μπέμπα, ισορροπούσε μεταξύ των άλλων, και απέδωσε μια φωνή λογικής πράττοντας στο τέλος ουσιαστικότερα απ΄τους άλλους.

Λένια Παλαιολόγου