Η θεατρική ομάδα RMS MATAROA επιστρέφει στο Θέατρο Τέχνης στην Σκηνή Φρυνίχου, έναν χρόνο μετά την επιτυχία της παράστασης Μικρό Αναρχικό Καλοκαίρι/Βαρκελώνη/36. Παρουσιάζει το νέο της έργο Καμπάνες τα Μεσάνυχτα (Κάποιες κυρίες διασκεδάζουν).
Όσοι καταφέρατε και είδατε εκείνη την παράσταση ή γνωρίζετε την διαδρομή της συγκεκριμένης ομάδας, τότε έχετε γίνετε κοινωνοί μιας διαφορετικής θεατρικής εμπειρίας. Η ομάδα προσεγγίζει το κάθε θέμα που επιλέγει να παρουσιάσει με την προοπτική της έρευνας και επί σκηνής ανάλυσης. Άρα στο άκουσμα ότι για πρώτη φορά καταπιάνονται με τον σαιξπηρικό κόσμο, μόνο ενδιαφέρον μπορεί να προκαλέσει στον θεατή.
Τα θεατρικά έργα του Σαίξπηρ είναι ιδιαιτέρως αγαπητά στην χώρα μας και αυτό αποδεικνύεται στην πράξη μιας και αυτή την στιγμή που μιλάμε στην Αθήνα παρουσιάζονται τρεις παραστάσεις του Άγγλου δραματουργού. Όμως η ομάδα δεν επιλέγει ένα κλασσικό κείμενο του, που ίσως έχουμε ξαναδεί. Ακολουθεί την πορεία εμφανίσεων του Φάλσταφ στα έργα του Σαίξπηρ (Ερρίκος IV πρώτο και δεύτερος μέρος, Ερρίκος V και Οι Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ). Προσπαθεί με έναν διαφορετικό τρόπο αφήγησης να προσεγγίσει τον χαρακτήρα, αλλά και κόσμο γύρω του ανθρώπινα και όχι μέρος ενός έπους.
Όσοι από εσάς δεν γνωρίζετε ποιος είναι ο Φάλσταφ, αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι είναι ένας από τους αγαπημένους κωμικούς χαρακτήρες του Σαίξπηρ. Με τα χαρακτηριστικά του να είναι ανάμεσα στην ματαιοδοξία, θρασυδειλία αλλά και το εκρηκτικό του ταπεραμέντο σε συνδυασμό πάντα με την λατρεία του για το αντίθετο φύλο.
Η ομάδα με άξονα της τον Φάλσταφ, μπαινοβγαίνει στα έργα του Σαίξπηρ και ρίχνει φως στην ανθρώπινη ύπαρξη. Ρίχνει φως στον ψυχισμό του χαρακτήρα. Προσπαθεί να βρει ένα κοινό σημείο που ορίζει τι είναι τελικά η ανθρώπινη φύση και πώς αυτή καθορίζει τις επιλογές μας. Δεν εστιάζουν στην πλοκή που, έτσι και αλλιώς είναι αποσπασματική. Εστιάζουν στο πώς πάρθηκαν οι αποφάσεις που δημιουργούν τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου ή στην προκειμένη περίπτωση τον Φάλσταφ.
Η παράσταση Καμπάνες τα Μεσάνυχτα έχει ρυθμό. Δεν φοβάται να απλώσει το χρόνο όσο χρειάζεται για να κερδίσει από την σκηνή αυτό που πραγματικά θέλει. Είτε να αναδείξει μια πτυχή του ήρωα, είτε να επισημάνει κάτι τελικά μοιραζόμαστε όλοι μαζί του.
Η ομάδα επιλέγει να διακόπτει την κανονική ροή των σκηνών με εμβόλιμες πληροφορίες σχετικά με την ιστορικότητα της εποχής και αναφορών πάνω στα πραγματικά πρόσωπα για τα οποία έγραφε ο Σαίξπηρ. Αυτό τονίζεται στον θεατή με το σβήσιμο της πινακίδας On Air, η οποία υπάρχει στο βάθος της σκηνής. Αν και το κοινό εύκολα μπορεί να ακολουθήσει το τι γίνεται επί σκηνής, μπορεί κάποιοι όχι και τόσο εξοικειωμένοι με τα έργα του Σαίξπηρ να χαθούν για λίγο στην αρχή της παράστασης με τον καταιγισμό ονομάτων και γεγονότων που πρέπει να απομνημονεύσουν για να κατανοήσουν ποιος είναι ποιος και που είμαστε χρονικά.
Η RMS MATAROA δημιουργήθηκε από τους Μάνο Βαβαδάκη, Χάρα-Μάτα Γιαννάτου, Στέλλα Βογιατζάκη, Κατερίνα Ζησούδη, Κατερίνα Παπανδρέου και Κωνσταντίνο Πλεμμένο. Στην παράσταση βλέπουμε τα 4/6 αυτή της σύνθεσης της αρχικής ομάδας που ενώθηκαν το 2013. Χωρίς την Στέλλα Βογιατζάκη και την Κατερίνα Παπανδρέου. Η παράσταση αποτελείται από τα υπόλοιπα μέλη συν την προσθήκη της Ελίνας Ρίζου.
Όλοι τους έχουν κορυφαίες στιγμές, αλλά και κάποιες αμήχανες. Με την συνολική τους καλύτερη σκηνή να είναι αυτή για τις Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ που μπορεί να είναι η πιο αβανταδόρικη για την συμμετοχή του κοινού αλλά η ομάδα καταφέρνει να την παραδίδει άρτια.
Το 1965, ο Orson Welles, είχε μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το τρίτο του και τελευταίο του φιλμ πάνω στο Σαιξπήρ με τίτλο Οι Καμπάνες του Μεσονυχτίου. Ήταν μια συρραφή σκηνών με κεντρικό άξονα τον χαρακτήρα του Φαλσταφ. Σήμερα, η ομάδα RMS MATAROA φέρνει στην θεατρική σκηνή την δική της εκδοχή. Καταφέρνει στην πρώτη της απόπειρα στον κόσμο του Άγγλου θεατρικού συγγραφέα να παραδίδει μια παράσταση που τουλάχιστον έχει ενδιαφέρον και δεν ανεβάζει ξανά μια από τα ίδια.
Χρήστος Βασιλακόπουλος