Την Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2023 παρευρεθήκαμε στο Θέατρο Αλκμήνη και παρακολουθήσαμε την Παράσταση Ο Κοιμώμενος Χαλεπάς…Ο Σαλός Άγιος του Άγγελου Ανδρεοπούλου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου
Πρόκειται για έναν Θεατρικό μονόλογο του Άγγελου Ανδρεοπούλου βασισμένο στη ζωή και στο έργο του σπουδαίου γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά. με πιο σημαντική αναφορά το ψυχιατρείο της Κέρκυρας , στο οποίο νοσηλεύτηκε για περίπου 14 χρόνια και το οποίο αποτελεί αφετηρία των αναμνήσεων του μυαλού του, μέσω των οποίων μας εξιστορεί τα παιδικά του χρόνια στην Τήνο , τη ζωή του στην Αθήνα του 18ου αιώνα , όπου σπούδαζε στη σχολή Καλών Τεχνών και αργότερα μεγαλούργησε φτιάχνοντας σπουδαία έργα , με πιο σημαντικά την γνωστή σε όλους Κοιμωμένη, Την Μήδεια και τον Σάτυρο. Αναφέρεται επίσης στο μεγάλο μέρος της ζωής του που πέρασε στο Μόναχο, καταφέρνοντας να εδραιωθεί σημαντικά κερδίζοντας βραβεία και διακρίσεις. Μετά επανερχόμαστε πάλι στην Τήνο πριν και μετά το ψυχιατρείο , για να οδηγηθούμε μέσα από όλα τα μονοπάτια στη λύτρωση και στην ανάταση της ψυχής αυτού του σπουδαίου καλλιτέχνη.
Ο Γιώργης Κοντοπόδης ερμηνεύοντας τον Γιαννούλη Χαλεπά δίνει πραγματικά ρέστα σ’ έναν εξαιρετικά απαιτητικό μονόλογο με πολλές ψυχολογικές μεταπτώσεις και διακυμάνσεις. Η ψυχή , το σώμα και η φωνή του ήταν ένα πάνω στη σκηνή , μας άφησε κυριολεκτικά άφωνους με το πόσο βαθιά δοσμένος υπήρξε στο ρόλο του.
Μπόρεσε να μας μεταφέρει άψογα την εικόνα ενός ανθρώπου πάσχει η ψυχή του , που πάσχει όλο του το είναι γιατί του στερούν την ελευθερία να ασχολείται με την τέχνη του , την ελευθερία να είναι αυτός που είναι χωρίς να είναι αναγκασμένος να στιγματίζεται κοινωνικά . Κι αυτό το κατόρθωσε ξεκινώντας από την σωματική συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου , όλο του το κορμί ακόμα και τις στιγμές που τον βλέπαμε να κάθεται είτε στο πάτωμα , είτε στη καρέκλα παλλόταν , όπως παλλόταν και η ψυχή του . Ακόμα και τις στιγμές της απόλυτης ακινησίας μιλούσε το σώμα του . Ο γρήγορος ρυθμός του λόγου του και οι απότομες εναλλαγές τόνιζαν ακριβώς αυτή την πάλη με τον ίδιο του τον εαυτό , τη πάλη ενός ανθρώπου που γνώριζε πως δε θα γίνει ποτέ αποδεκτός . Ο κύριος Κοντοπόδης μας χάρισε μια σπαρακτική ερμηνεία , μια ερμηνεία γροθιά στο στομάχι που μας καθήλωσε και μας έκανε να βουρκώσουμε μεταφέροντας μας τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής αυτού του καλλιτέχνη.
Η ερμηνεία του χτιζόταν καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου για να φτάσει στη κορύφωση , στην κάθαρση και στη λύτρωση του ήρωα που τελικά μετά από μια κουραστική μάχη που δίνει για να βγει από αυτό το ψυχιατρείο , να βγει από αυτή τη φυλακή, ίσως και από μια εσωτερική προσωπική φυλακή , καταφέρνει να πάει στο φως. Είναι σαν να βλέπουμε έναν εσταυρωμένο που περνάει από όλα αυτά τα πάθη στη ζωή του και στο τέλος ανασταίνεται , γαληνεύει η ψυχή του. Είναι ξεκάθαρο ότι επρόκειτο για μια δεμένη παράσταση και έναν ηθοποιό ο οποίος ταυτίζεται απόλυτα με τον σπουδαίο αυτό άνθρωπο και καλλιτέχνη Γιαννούλη Χαλεπά και κάνει μια κατάθεση ψυχής σ’ αυτή τη παράσταση. Είναι ίσως από τις καλύτερες ερμηνείες που έχω δει σε μονόλογο. Θεωρώ ότι μας λείπουν πολύ σήμερα ηθοποιοί του ύψους και του μεγέθους του κυρίου Γιώργη Κοντοπόδη. Η ερμηνεία του ήταν ένα δώρο για εμάς τους θεατές .
Η σκηνοθεσία του Άγγελου Λιακόπουλου ήταν λιτή και αφαιρετική , στηρίχτηκε καθαρά στην ερμηνεία του ηθοποιού με πολύ ωραία δοσμένα κινησιολογικά στοιχεία που απέδωσαν απόλυτα την τραγικότητα του ήρωα. Το εύρημα της περιστρεφόμενης καρέκλας που γινόταν και κάτι διαφορετικό κάθε φορά το θεώρησα αρκετά ευρηματικό και έξυπνο . Μας μετέφερε με αυτό το τρόπο πολύ ωραίες αισθητικά εικόνες με αποκορύφωμα την τελευταία σκηνή όπου η καρέκλα μεταφέρεται πίσω από την λευκή κουρτίνα και βλέπουμε τον Χαλεπά πια να λυτρώνεται και να πηγαίνει στο φως.
Οι φωτισμοί του ιδίου σε διαφορετικούς χρωματικούς τόνους και εντάσεις κάθε φορά μας έδωσαν ένα πολύ ωραίο αισθητικά αποτέλεσμα και ενίσχυσαν τις πιο κομβικές σκηνές του έργου
Η μουσική του Άγγελου Ανδρεοπούλου που έχει γράψει και το έργο είχε κατά τη δική μου άποψη ένα ονειρικό στοιχείο και ένιωθες ότι αυτός ο άνθρωπος όντως μετά τα τόσα πάθη του θα πάει στο παράδεισο. Γιατί δεν ήταν φτιαγμένος γι’ αυτό το κόσμο όπως και η κοιμωμένη του.
Το σκηνικό του Μιχάλη Παπαδόπουλου η λευκή κουρτίνα πίσω και η λευκή περιστρεφόμενη καρέκλα νομίζω ότι συμβόλιζαν την αγνότητα του ανθρώπου αυτού . Ήταν αφαιρετικό και ταυτόχρονο πολύ έξυπνο και αισθητικά και οπτικά . Όπως και το Κοστούμι του ηθοποιού, το λευκό πουκάμισο και το λευκό παντελόνι έδενε απόλυτα και με το σκηνικό πίσω αλλά και με όλη τη σκηνοθετική γραμμή του έργου. Έδινε στοιχεία για το χαρακτήρα του ήρωα, για την αγνότητα και την αθωότητα που είχε όπως ένα παιδί και φυσικά εμπεριείχε μέσα το συμβολικό και το ονειρικό στοιχείο . Τόνιζε ότι αυτός ο άνθρωπος ανήκει σε έναν κόσμο πιο καθαρό και πιο αληθινό από αυτόν εδώ .
Το χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης ήταν θερμό και παρατεταμένο όπως άξιζε σε μια τόσο ειλικρινή και σπουδαία ερμηνεία όπως αυτή που είδαμε επί σκηνής!
Μαριάννα Βασιλείου
https://www.ticketservices.gr/event/koimomenos-xalepas-o-salos-agios/?lang=el