Ο Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία του Σίμου Κακκάλα, είναι η παράσταση που μαζί με αυτή πέφτει η αυλαία του φεστιβάλ για φέτος για το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Ενώ μετά το διήμερο στην Επίδαυρο, απομένουν ελάχιστες παραστάσεις ανά την περιφέρεια για να μπορέσει κανείς να δει την συγκεκριμένη παράσταση.
Ο Οιδίποδας στην προσπάθεια του να άρει την κατάρα που έχει πέσει στην πόλη που βασιλεύει, την Θήβα, μαθαίνει ότι για να δει η Θήβα καλύτερες μέρες πρέπει να βρει και να σκοτώσει των άνθρωπο που σκότωσε τον πατέρα του και πρώην βασιλιάς της Θήβας, Λάιο. Όμως σε αυτή του την αναζήτηση θα έρθει αντιμέτωπος με έναν χρησμό που ορίζει την ίδια του την τραγικότητα αν επιβεβαιωθεί.
Ένα από τα κορυφαία έργα του Σοφοκλή που μιλάς για τον ίδιο τον άνθρωπο και τις επιλογές του. Ένας καθρέφτης που μας δείχνει ξεκάθαρα τις συνδέσεις που ορίζουν την ζωή μας και το ποιοι είμαστε αλλά και τα βάθη της ίδιας της ψυχής μας. Η τραγωδία που μαρτυρά όταν δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ίδια μας την μοίρα όσο και εάν εθελοτυφλούμε μπροστά σε όλα όσα οι ίδιοι έχουμε κάνει.
Ο Κακκάλας, γνωστός για την εισαγωγή των μασκών στο ελληνικό θέατρο τα τελευταία χρόνια, ορίζει τον χορό μέσω των μασκών ως τους γέροντες της πόλης, οι οποίοι θρηνούν, αγωνιούν και γίνονται μάρτυρες της αλήθειας. Μέσα από τα σπλάχνα αυτής της ομάδας ξεπηδούν με την σειρά τους οι ήρωες της τραγωδίας, δίνοντας την αίσθηση ότι αποτελούν μέρος ενός κυττάρου, ενός οργανισμού που ξέρει όσα δεν θέλει να παραδεχτεί αλλά προσπαθεί να αφομοιώσει όσα είναι δύσκολο να ξεπεραστούν. Ο χορός λειτουργεί υπέροχα ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις συζητήσεις και στους μονόλογους των πρωταγωνιστών, με μια διαρκή κίνηση που κάποιες φορές γεφυρώνει τις όποιες διαφορές ακούγονται ανάμεσα στους ήρωες. Συνέχεια παρόντας και κοινωνοί όσων λέγονται, απαρτίζουν μέσω της παγωμένης έκφρασης των μασκών, την κοινή αντίληψη της κοινωνίας.
Ο Γιάννης Στάνκογλου ως Οιδίπους προσπαθεί να αποτυπώσει όσο καλύτερα μπορεί την τραγικότητα του ήρωας και τις συνεχόμενες μεταπτώσεις του ψυχισμού του υπό το βάρος των αποκαλύψεων αλλά και της συνειδητοποίησης της μοίρας. Στο πρώτο μέρος κάπως τραχύς και απότομος μοιάζει να μην έχει βρει ακόμα τα πατήματα του ρόλου αλλά όσο ο ήρωας βυθίζεται στην απόγνωση τόσο ο Στάνκογλου καταφέρνει να ανυψώνεται υποκριτικά. Δεν φτάνει στα επίπεδα του περυσινού Προμηθέα Δεσμώτη αλλά ο τελικός μονόλογος του Οιδίποδα αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι ο Στάνκογλου μπορεί και αναμετριέται με το αδύνατο στα ίσα.
Σχετικά αδύναμη η παρουσία της Μαριλίτας Λαμπροπούλου με τα εκφραστικά της μέσα να την καθοδηγούν σε μια άλλη φωνητική τοποθέτηση για να επιβληθεί και έτσι χάνει πολλά από την συναισθηματική απαίτηση που έχει ο ρόλος της Ιοκάστης. Σταθερός αλλά μέτριος ο Κρέων του Νταλιάνη ενώ ο Τειρεσίας του Μαλάκη καταφέρνει και ξεχωρίζει. Ο Γιώργος Αμούτζας ως Αγγελιοφόρος δείχνει σημάδια γενικής βελτίωσης υποκριτικά με κάποιες ενδείξεις να δείχνουν ότι ίσως μέσα στην κωμωδία να ένιωθε πιο άνετα υποκριτκά. Τέλος, ο ίδιος ο Κακκάλας στον ρόλο του Εξάγγελου ήταν δωρικός και ήρεμος όπως έπρεπε.
Από τις παραστάσεις του καλοκαιριού όπου τα αρνητικά σημεία ήταν λιγότερα από θετικά και έτσι ο θεατής μπορούσε να γίνει κοινωνός της αρχαίας τραγωδίας χωρίς ιδιαίτερους πειραματισμούς που αποσπούν την προσοχή του από την ουσία.
Χρήστος Βασιλακόπουλος
https://www.more.com/theater/oidipous-tyrannos-periodeia/