Για δεύτερη χρονιά φέτος, το έργο Τέλειοι Ξένοι του Πάολο Τζενοβέζε επιστρέφει στην σκηνή του θεάτρου Αθηνά. Το γνωστό έργο για την κινηματογραφική του εκδοχή, μετά από μια επιτυχή σεζόν, ανεβαίνει εκ νέου με ανανεωμένο καστ. Πρόκειται για την σύγχρονη ιταλική κωμωδία «Perfetti Sconosciuti». Μετρά 22 ριμέικ μέχρι σήμερα, μεταξύ αυτών, την ελληνική του μεταφορά από τον Θοδωρή Αθερίδη.
Το έργο πραγματεύεται την δυναμική μεταξύ μιας τυπικής παρέας φίλων που διανύουν την 5η δεκαετία της ζωής τους και αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι. Απηυδισμένοι από το πόσο ενεργό ρόλο έχουν τα κινητά τηλέφωνα στην καθημερινότητά τους. Παραδίδουν λοιπόν τα κινητά τους στο κέντρο του τραπεζιού και αναμένουν να έρθουν μηνύματα και κλήσεις. Κανείς δεν είναι απολύτως άνετος στην δημοσιοποίηση των μυστικών του, αλλά όλοι ενδίδουν στο παιχνίδι.
Καθώς το βράδυ τους κυλά, ανακαλύπτουν πόσο άγνωστοι παραμένουν μεταξύ τους, παρά τα χρόνια κοινής συμβίωσης, παρέας και πόσο εύκολα μπορεί να γκρεμιστεί η τέλεια εικόνα τους. Τα τρία ζευγάρια και ο ελεύθερος φίλος τους, μπλέκονται εθελούσια σε ένα γαϊτανάκι αποκαθήλωσης της ζωής όπως την ήξεραν και προοδευτικά διαλύονται όλο και περισσότερο.
Μέσα από την σάτιρα ο συγγραφέας στήνει άψογα την μεσοαστική ζωή των σαραντάρηδων, που προσπαθούν να διατηρήσουν την οικογενειακή συνοχή και να καταπολεμήσουν τα κόμπλεξ τους. Το έργο απογυμνώνει τόσο την προσωπική καταπίεση όσο τα κοινωνικά στερεότυπα που διαιωνίζονται μέσα σε τυπικές «απολιτίκ» κεκαλυμμένες ιδιωτικές συζητήσεις.
Ακολουθεί σύντομη παράβαση-σχόλια και προβληματισμοί μου
Η μετάφραση της Ελεονόρας Μελέτη, ήταν αρκετά ακριβής, περισσότερο από όσο θα ήθελα ενδεχομένως. Το έργο σχολιάζοντας την ομοφοβία, χρησιμοποιεί την λέξη «πούστης» με απελπιστική συχνότητα. Εγώ, προσωπικά, σαν άνθρωπος δεν γελάω με τέτοιες λέξεις και ούτε βρίσκω κάτι αστείο σε αυτές. Εν αντιθέσει, το υπόλοιπο κοινό, φάνηκε να ευχαριστιέται ιδιαίτερα στο άκουσμα αυτής και παρόμοιων λέξεων. Επανερχόταν ολοένα και με δυνατότερα γέλια, απολαμβάνοντας την αθυρόστομη ευθύτητα των ηρώων. Έχοντας φορτισμένο θυμικό από τις πρόσφατες δηλώσεις επανεκλεγέντος δημάρχου, που η «ευθύτητά» του έχαιρε της ίδιας υποδοχής, δε μπορούσα παρά να αναρωτηθώ, οι λέξεις μας τροφοδοτούν τα γέλια ή τα γέλια μας καθορίζουν τι είναι αστείο και τι σοβαρό; Η γλώσσα χτίζει συνειδήσεις και στην τελική ακόμα ένα προϊόν φτιαγμένο για εξυγίανση και εξευγένιση, χρειάζεται το κοινό που θα το καταλάβει.
Σκηνοθετικά και σκηνογραφικά η μονοτοπική αφήγηση αποδόθηκε αρκετά έξυπνα με το σκηνικό να συνεργάζεται εξαιρετικά με το κείμενο και τις ανάγκες του. Ο Νότης Χριστοδούλου άπλωσε το σκηνικό πολύ λειτουργικά αλλά και αποτελεσματικά πάνω στη σκηνή. Η σκηνοθεσία του Πυρπασόπουλου και του Λαγούτη ήταν απλή αλλά όχι απλοϊκή και έδωσε ροή στο έργο που έχει αρκετή χρονική έκταση (2 ώρες με διάλλειμα). Ερμηνευτικά όλοι οι συντελεστές απέδωσαν αυτό που τους ζητήθηκε και ήταν εμφανής η επί σκηνής χημεία τους. Ξεχώρισε ο Ξανθόπουλος, έχοντας μια μεστή ερμηνεία και χωρίς ιδιαίτερες υπερβολές, διατηρούσε την φυσικότητά του αλλά και τα κωμικοτραγικά στοιχεία.
Συνολικά ήταν μια ευχάριστη παράσταση, που μπορεί να προκαλέσει προβληματισμούς. Εύχομαι σε εσάς, οι προβληματισμοί να παραμείνουν στα θέματα της παράστασης και όχι σε κοινωνικού ενδιαφέροντος, όπως σε εμένα.
Λένια Παλαιολόγου
https://www.more.com/theater/teleioi-ksenoi-2os-xronos/