Η ομάδα Εxitus, μετά από μια σειρά επιτυχημένων παραστάσεων, συνεχίζει να παρουσιάζει το έργο «Θα γίνω η Μήδεια- κανείς δεν μαρτυρεί για τον μάρτυρα» στο θέατρο Άβατον. Για μόλις 4 Σάββατα.
Ο μύθος της Μήδειας, ασκεί μια ιδιαίτερη έλξη στους δημιουργούς. Στον χαρακτήρα της, δεν βλέπουν την φόνισσα παιδοκτόνο που έχει εδραιωθεί στην συλλογική μας μνήμη, αλλά μια πληγωμένη θηλυκότητα. Η δυναμική του κειμένου, ξεπερνάει το έγκλημα, που άλλωστε δεν είναι παρά μια συμβολική πράξη και όχι το έγκλημα αυτό καθεαυτό και παραδίδει μια αντιηρωίδα.
Από τον Ευριπίδη, στον Μποστ, στην Κ* και τώρα στον Σταύρο Μόσχη, η Μήδεια περιπλανιέται σε ιστορίες και σκοτώνει ξανά και ξανά και διεκδικεί επανειλημμένα την θέση της στην κοινωνία. Γίνεται κοινωνός του μαρτυρίου του έρωτα, του πόνου που εγκυμονεί ο ανεπίδοτος πόθος και η προδοσία. Οι ευθύνες που φέρει η γυναίκα στην σχέση και έπειτα το βάρος που φέρει εν γένει η θηλυκότητα, θίγονται αδρομερώς.
Εν προκειμένω, ο Αγγελιοφόρος, γίνεται η Μήδεια. Μεταφέρει το βίωμα της ηρωίδας, με συμπόνια και κατανόηση. Τίθεται το θέμα της απελευθέρωσης ή της εκδίκησης , κρίνει και γίνεται, την ζει και δίνει σάρκα και οστά στην τραγική της φιγούρα.
Περισσότερο από ένα κείμενο που σεβάστηκε το πρωτότυπο έργο, περισσότερο από μια σύγχρονη ανάγνωση, έκανε μια σοβαρή διάκριση. Οι χαρακτήρες των έργων είναι δέσμιοι των ιστοριών τους ή μπορούν να γίνουν μια προβολή στα σώματα των αφηγητών τους; Τι είναι οι λέξεις μέχρι να καταπιαστούν από τους αναγνώστες ή τους ομιλητές;
Εμφανέστατα, ο Μόσχης κατανόησε σε βάθος το κείμενο για να μπορέσει να το προσαρμόσει με μια αφήγηση που δεν εστίασε στην ανάγκη να εξυγιάνει την Μήδεια, να την προβάλει με τα τρωτά και ανθρώπινα σημεία της. Η μεταφορά της ιστορίας, ενώ δεν είχε την ακρίβεια του λόγου, είχε την ακρίβεια της αίσθησης του νοήματος.
Η σκηνοθεσία της Αναστασίας Μπάρκα είχε σε κύρια χρήση σύγχρονες φόρμες. Δεν αναλώθηκε σε επιτηδεύσεις και ανούσιες τεχνικές επιδείξεις. Μεθοδικά, συγκρότησαν έναν χαρακτήρα που δεν μπόρεσε να αποστασιοποιηθεί από την ιστορία του, αλλά βυθιζόταν εντός της.
Ο Σταύρος Μόσχης αναμετρήθηκε με τον ρόλο του κατακτώντας την εσωτερικότητα ακόμα και όταν έσπαγε τον τέταρτο τοίχο και στύλωνε τα μάτια του στο κοινό. Η ενέργεια του κυρίευσε την σκηνή και ο ρέον λόγος του μας έβαλε στο κλίμα της εξιστόρησης των παθημάτων μιας ερωτευμένης γυναίκας.
Αυτό το όμορφο εγχείρημα της ομάδας exitus, θα είναι για ελάχιστες ακόμα παραστάσεις στο άβατον, σπεύσατε!