Το Πάρτυ Της Ζωής Μου
Μέσα σε όλα όσα άλλαξαν με την πανδημία, από το 2020 μέχρι και σήμερα, και στην γενικότερη αποσταθεροποίηση που βιώσαμε ήταν και αυτή η έλλειψη των σταθερών βάσεων που όριζαν την ψυχή της Αθήνας και του πως ζούμε στην πόλη αυτή. Το θέατρο είναι ένα κομμάτι της ψυχής της Αθήνας και για δυο χρόνια τώρα λειτουργούσε κάπως αμήχανα, χωρίς την παρουσία καλλιτεχνών που το έχουν καθορίσει τα τελευταία χρόνια και που είναι τα σίγουρα χαρτιά των θεατών
Μια από αυτές τις σταθερές στο ελληνικό θέατρο, είναι η παρουσία επί σκηνής της Ελένης Ράντου. Στο χώρο που δημιούργησε πριν από είκοσι δυο χρόνια, έχει συστήσει στο κοινό έργα βαθιά ανθρώπινα, που ξεβολεύουν συνειδήσεις και μας φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά με το είδωλο μας στον καθρέφτη. Ως μια θεατρική ομαδική ψυχανάλυση που γεμίζει τις μπαταρίες ενσυναίσθησης που έχουμε ο καθένας και μπορούμε να προχωράμε παρακάτω. Σε αυτό το χώρο, υποδέχεται ξανά το κοινό της, η ηθοποιός με μια νέα παράσταση που αγγίζει τα συλλογικά μας εσώψυχα για μια ακόμα φορά.
Ο τίτλος της παράστασης είναι Το Πάρτυ Της Ζωής Μου και πρόκειται για ένα κείμενο της Ράντου, το πρώτο της μετά το Κατάδικος Μου, εμπνευσμένο από το Every Brilliant Thing των Duncan MacMillan kai Johnny Donhow. Πρόκειται για την εξομολόγηση μιας γυναίκας που υπό την πίεση κάποιων προσωπικών της προβλημάτων ανακαλύπτει μια λίστα που από μικρή κρατούσε και που η ίδια έγραφε λόγους που δίνουν στην ζωή αξία για να την ζεις. Με αφορμή αυτή την λίστα βυθιζόμαστε στις στιγμές που την καθόρισαν, σε όλα όσα πέρασε μέσα στα πενήντα χρόνια της που την έκανα αυτό που είναι ή την κράτησαν πίσω στο να γίνει εκείνο που ήθελε.
Αν έχει δει στο παρελθόν την Ελένη Ράντου επί σκηνής, σε όποιο έργο, ξέρεις ότι είναι όλα ή τίποτα μαζί της. Είναι από τις ηθοποιούς που βιώνουν στο απόλυτο το ρόλο και παραδίδουν πάντα ένα κομμάτι της ψυχής τους σε κάθε παράσταση. Αυτό όμως έχει μια επικινδυνότητα γιατί παραμερίζει την όποια τεχνική έχει η ίδια καταφέρει να τελειοποιήσει και παραδίνεται σε ένα συναίσθημα που μπορεί σε κάποιους να φανεί ως μια ασταθής, μέτρια ερμηνεία της. Εκεί όμως είναι η διαφορά της με όλες τις άλλες ηθοποιούς της γενιάς της και όχι μόνο. Η Ράντου είναι ένα παλλόμενο δοχείο συναισθήματος επί σκηνής και αν ταυτιστείς μαζί της, απλά δεν μπορείς να προσπεράσεις αυτή την θεατρική εμπειρία.
Το κείμενο αγγίζει όλα τα γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών που βίωσε η γενιά άνω των 40, ασκώντας μια κριτική για την κοινωνία και για τα λάθος κείμενα που προκάλεσαν την κοινωνική και προσωπική αποξένωση από το τι πραγματικά θέλουμε και πως θέλουμε να ζούμε.
Μαζί με την Ράντου επί σκηνής σε μια όμορφη στιγμή είναι οι StringDemons.
Πρόκειται για μια άρτια θεατρική επιλογή για όλους όσοι θέλουν να συστηθούν για πρώτη φορά με την θεατρική Ράντου, αλλά συνάμα μια ευκαιρία όσοι είναι ήδη θαυμαστές της να ανανεώσουν τους όρκους λατρείας τους προς αυτήν.
Χρήστος Βασιλακόπουλος
