Η παράσταση «Κβάντα» είναι ένας μονόλογος της Χριστίνας Χριστόφη, με την ίδια να πρωταγωνιστεί και υποδύεται μια ηθοποιό που ενώ είχε δουλέψει για να παρουσιάσει στο κοινό έναν μονόλογο, «Η Πιο Δυνατή του Στρίντμπεργκ», ξαφνικά λίγο πριν αρχίσει η παράσταση ξεχνάει τα λόγια της. Τι γίνεται άραγε; Πώς το αντιμετωπίζει; Παραιτείται; Όχι βέβαια, κάθε άλλο. Ξεκινά το μονόλογό της, μας μιλά για την κβαντική φυσική, για το χώρο και το χρόνο. Μας μιλά για όλα εκείνα που ξεχάσαμε, για τις στιγμές που δεν καταφέραμε να αντεπεξέλθουμε και παρόλα αυτά δεν τα παρατήσαμε ποτέ. Έτσι έκανε και εκείνη. Δεν τα παράτησε.
Καρφωμένη στη θέση της, φορώντας το κοστούμι του ρόλου της, αφηγείται ιστορίες περιμένοντας το χειροκρότημα. Ιστορίες για τον χρόνο, το σύμπαν, τις πυρηνικές εκρήξεις, τις διαψεύσεις και τις προδοσίες. Ιστορίες για το απέραντο και το μηδαμινό. Μια ερωτική εξομολόγηση με αντικείμενο του πόθου τον «εκλεκτό θεατή» του θεάτρου και της ζωής. Το λιτό σκηνικό, δίνει την έμφαση που πρέπει στην ερμηνεύτρια και για πενήντα λεπτά δεν ακούγεται ανάσα στην αίθουσα. Το φόρεμα που έχει επιλεγεί για την παράσταση δείχνει μεγαλοπρέπεια στην στιγμή. Κάθε μας στιγμή πρέπει να είναι λουσμένη από μεγαλοπρέπεια. Ό,τι και να συμβεί ο χρόνος δεν σταματά. Συνεχίζει και εμείς επάνω σε αυτό το τικ τακ του ρολογιού πασχίζουμε να συνεχίσουμε με σκοπό να τα καταφέρουμε.
Το μήνυμα ξεκάθαρο που μεταφέρει στους θεατές η παράσταση «Κβάντα». Εξαιρετική ερμηνεία χωρίς πολλές φανφάρες και βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς. Με μοναδικό μέσο τον λόγο και την κινησιολογία τον χεριών της, η Χριστίνας Χριστόφη καταφέρνει να μεταδώσει στο κοινό τα σημαντικά μνήματα αυτής της παράστασης. Τα λόγια της αποτελούν «τροφή για σκέψη. Γιατί, όπως είπαμε, τι και αν ξεχάσαμε τα λόγια μας. Η ζωή συνεχίζεται…
«Την ξέρετε την ιστορία της Κβάντα; Είναι πολύ παλιά. Τόσο παλιά όσο κι εκείνος ο μύθος που λέει πως κάνουμε προσωπικές επιλογές. Λες και ο καθένας μας έχει το δικό του τρένο και το οδηγεί και πίσω του έχει βαγόνια που τα σέρνει. Και διαλέγει μόνος του τη διαδρομή, τους επιβάτες, τους σταθμούς, τα διαλέγει όλα μόνος του. Σήμερα όμως κατάλαβα ότι εγώ δεν έχω το δικό μου τρένο. Κανείς μας δεν έχει. Είμαστε όλοι συνεπιβάτες.» (απόσπασμα από την παράσταση)
Κατερίνα Ζάχαρη