«Λείπεις..». Μια λέξη γραμμένη με άσπρο μαρκαδόρο σε σκούρο πράσινο παγκάκι. Τα δύο αποσιωπητικά μαρτυρούν ότι κάποιος το έγραψε βιαστικά ή δοκίμαζε τον μαρκαδόρο.
Η Ελπίδα παραφυλάει κάθε μέρα στο ίδιο παγκάκι. Πρέπει να βρει ποιόν το έγραψε. Να μάθει αν πενθεί ή αν κάνει ερωτική εξομολόγηση.
Μπορεί να πενθεί μια ερωτική εξομολόγηση. Δεν γίνεται, θα περάσει όποιος το έγραψε. Θα θελήσει να ελέγξει το δημιούργημα του.
Ο Βασίλης Ρίσβας, επιχειρεί να γράψει ένα έργο σύγχρονο και διαχρονικό. Ο μονόλογος της Ελπίδας, άκρως εξομολογητικός, μας μεταφέρει αριστοτεχνικά στις παθογένειες της οικογένειας. Τις «ελπίδες» που γενούν οι γονείς με την έλευση ενός παιδιού.
Το κείμενο κυλά γοργά, το ψυχογράφημα εκτυλίσσεται αντιστοίχως και μας παρασύρει στην δίνη του. Ο ρέων λόγος μας μεταφέρει από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή της ηρωίδας. Παρακολουθούμε την αθωότητα να διαδέχεται τον κυνισμό.
Τα βιώματα της Ελπίδας γίνονται ένα αφήγημα με ηθογραφικά στοιχεία μιας καταπιεσμένης γενιάς. Τραγικές ζωές, με προδιαγεγραμμένη πορεία. Ο φόβος συντροφεύει την περιθωριοποιημένη φιγούρα, που βρίσκει τελικά ένα καταφύγιο.
Οι σχέσεις εξάρτησης μελετώνται εκτενώς και βλέπουμε την τραγική εξέλιξη. Πώς το θύμα μπορεί να γίνει θύτης.
Το σκηνικό αγκαλιάζει το τραγούδι «σκουπιδότοπος» που γίνεται το χαλί της παράστασης. Η ατμόσφαιρα του πάρκου ξεχύνεται στην σκηνή –κυριολεκτικά. Το κείμενο εξυπηρετεί την χρήση ενός μόνο χώρου, χωρίς εντυπωσιακά και ιδιαίτερα ευρήματα.
Η μουσική της παράστασης έφερε την υπογραφή των Σκιαδαρέσων. Οι νεαρές καλλιτέχνιδες επέλεξαν να χαρίσουν δύο κομμάτια τους που ταίριαζαν στο ύφος του θεατρικού έργου.
Ο φωτισμός ήταν ένα από τα στοιχεία που ξεχώρισαν και αναβάθμισαν το τεχνικό κομμάτι. Δεν ήταν απλώς ένα πάρεργο της σκηνοθετικής ματιάς, ένας οδηγός για τον θεατή. Ο σχεδιασμός τους είχε σχεδιαστεί άψογα βοηθώντας τη δραματικότητα και τα «παιχνίδια» με τον λόγο.
Το κομμάτι της ερμηνείας με προβλημάτισε. Η Ράνια Παπαδάκου, είχε μια κλιμακούμενη απόδοση. Αρχικά ένιωθα να περιβάλλει τον ρόλο με υπερβολή.
Όσο μπαίναμε βαθύτερα στην ιστορία την υπερβολή, διαδεχόταν μια φυσικότητα, γινόταν λιγότερο επιτηδευμένη. Δεν ξέρω αν ήταν ένα τέχνασμα για να μεταφερθούμε στα διάφορα ηλικιακά στάδια. Σαν στοιχείο πάντως ξένιζε.
Είχε αρκετά δυνατά επιμέρους τμήματα, ωστόσο δεν ήταν μια ενιαία απόδοση. Το τέλος σίγουρα αξίζει βέβαια, με μια δυνατή σκηνή. Ο συνδυασμός σκηνοθεσίας, κειμένου και η υποκριτική απόδοση λειτούργησε ευεργετικά.
Τελικά αφήνουν μια ευχάριστη επίγευση στον θεατή.
Λένα Παλαιολόγου
https://www.viva.gr/tickets/festival/theater/leipeis/