Οι δολοφόνοι
Ένα από τα προσωπικά κριτήρια που έχω για το αν μου άρεσε ή όχι μια θεατρική παράσταση, είναι το πόσο ζήλεψα όση ώρα την παρακολουθούσα. Πόσο ζήλεψα που δεν βρίσκομαι στην σκηνή, να παίζω και εγώ σε μια τόσο καλή παράσταση. Και πάντα μετά, μεταξύ άλλων σκέψεων να έρχεται πάντα και το, γιατί δεν συμμετέχω σε κάποια ερασιτεχνική ομάδα.
Όχι ότι σας ενδιαφέρει, αλλά οκ.
Είδα την παράσταση Οι Δολοφόνοι, στο Rabbithole, και εντάξει ενθουσιάστηκα. Γέλασα, απόλαυσα, πέρασα καλά. Δεν είναι η πρώτη παράσταση που παρακολουθώ από την ομάδα Νοσταλγία (Μακμπέθ, Η Σημασία του να είναι κανείς σοβαρός), οπότε ήξερα ότι δεν θα απογοητευτώ.
Το τρίδυμο Γιώργος Σίμωνας (Διασκευή-Σκηνοθεσία), Αντριάνα Ανδρέοβιτς (Βοηθός Σκηνοθέτη / Κάμερα) και Τώνια Ράλλη (Σκηνογραφία) έκανε μια υπέροχη δουλειά. Σπάνια ασχολούμαι με τη σκηνοθεσία μιας παράστασης, ή τουλάχιστον δεν ξεκινάω με αυτή. Στην προκειμένη όμως, η σκηνοθεσία ήταν κάτι που γούσταρα πολύ και θεωρώ ότι ανάδειξε τις ικανότητες των παιδιών.
Με τρώει να σχολιάσω τι και πώς, αλλά νιώθω ότι άμα το κάνω θα κάνω «σπόιλερ» για την διεξαγωγή του έργου. Θα πω απλά ότι έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο όλο τον χώρο του θεάτρου, αριστοτεχνικά.
Ας περάσουμε και στους ηθοποιούς: Έξι το σύνολο. Στέλιος Δημόπουλος, Μαρία-Νεφέλη Δούκα, Δημήτρης Παπαλάμπρος, Γιώργος Σαββίδης, Συμεών Τσακίρης, Μιχάλης Φραγκιαδάκης. Τον Στέλιο (Αξύριστα πηγούνια, Terror), τη Μαρία-Νεφέλη (Αξύριστα πηγούνια) και τον Συμεών (Μακμπέθ, ο Άσχημος, Woyzeck) τους έχω ξανά δει σε παραστάσεις και πάλι ήξερα ότι θα δω κάτι καλό.
Βρισκόμαστε σε ένα dinner, κάπου στην άγρια δύση. Στον μοναδικό της περιοχής, οπότε είναι αναγκαίο κακό να αντέχεις τον Γιώργο Σαββίδη (Τζόρτζ) να σε σερβίρει πίσω από την μπάρα. Τι να σχολιάσω, την επιλογή των ρούχων; Εντάξει είναι ό,τι ακριβώς έχουμε στο μυαλό μας ότι φοράνε σε τέτοια πόστα. Το ύφος του; Τις εκφράσεις του; Τον τρόπο που δίνει σάρκα και οστά στον ρόλο; Γενικά, πάρα πολύ καλός.
Η Μαρία-Νεφέλη Δούκα (Προύντι) μια τραχιά γυναίκα, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Έχει όμως και την ευαίσθητη, πού και πού, πλευρά της. Ειδικά όταν έχει να αντιμετωπίσει τον Μιχάλη Φραγκιαδάκη (Νικ), τον τωρινό της σύντροφο. Ο οποίος είναι γλυκούλης και μοιάζει και λίγο μαμάκιας. Μαζί κάνουν ένα παράταιρο ζευγάρι.
Στέλιος Δημόπουλος (Αλ) και Συμεών Τσακίρης (Μαξ), πολύ σκληροί για να πεθάνουν. Με ύφος πολλών καρδιναλίων (που λέει και το γνωστό άσμα). Μπαίνουν στο μπαρ και φέρνουν τα πάνω κάτω. Ο Δημήτρης Παπαλάμπρος (Σαμ), ο μάγειρας του μέρους, παραλίγο να τα κάνει πάνω του, από τον φόβο του, αλλά παραμένει τέλειος μέσα στην αφελεια του.
Βρίσκω πάντα πολύ δύσκολο να γράψω για παραστάσεις που μου άρεσαν. Φοβάμαι ότι θα τις αδικήσω ή δεν θα τους γράψω ένα σωστό εγκώμιο. Οι δολοφόνοι – εγώ θα την έλεγα και μαύρη κωμωδία – βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα του Ernest Hemingway. Η ομάδα νοσταλγία αναλαμβάνει να συνδυασεί διάφορα οπτικά μέσα, για να μας δώσει ένα άρτια σκηνοθετικό αποτέλεσμα.
Ο τρόπος που έχει χτιστεί η παράσταση στον χώρο, μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον. Δεν με κούρασε καθόλου και ίσα ίσα που όταν τελείωσε το έργο, αναρωτήθηκα πώς πέρασε έτσι γρήγορα η ώρα. Εξαιρετικές ερμηνείες. Εξαιρετικός ήχος και εικόνα.
Μια παράσταση που σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσει κανείς. Μια παράσταση που δεν ανήκει στις γνωστές και αυτό με κάνει, για μια ακόμα φορά, να καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το θέατρο δεν το κάνουν τα ονόματα ή οι φάνσι χώροι, αλλά το μεράκι του εκάστοτε θιάσου.
Στα underground θέατρα αδερφές μου, στα underground Θέατρα…
Συλβάνα Παπαϊωάννου
https://www.viva.gr/tickets/festival/theater/oi-dolofonoi/