Οι Πεταλούδες Είναι Ελεύθερες
Ο πολιτισμός, σιγά σιγά αναγεννιέται στην μετά καραντίνα εποχή και η Αθήνα προσπαθεί να ξεμουδιάσει με όλο και πιο πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις. Συναυλίες, θερινός κινηματογράφος και τώρα θεατρικές παραστάσεις σαν άλλες σειρήνες (για καλό σκοπό) καλούν τους θεατές ξανά στην πλατεία να μοιραστούμε μαζί, ξανά, την εμπειρία μιας ζωντανής επί σκηνής στιγμής.
Για μια ακόμα χρονιά το Θέατρο Λαμπέτη, η θερινή σκηνή, ανοίγει τις πόρτες του για εμάς και έχει ίσως μια από τις καλύτερες προτάσεις για να δεις μια παράσταση εκτός φεστιβάλ, Οι Πεταλούδες Είναι Ελεύθερες.
Το έργο
Οι Πεταλούδες Είναι Ελεύθερες είναι το Butterflies Are Free του Leonard Gershe που ανέβηκε στο Broadway το 1969. Το έργο μέχρι και σήμερα έχει κερδίσει τρία Tony βραβεία τόσο για τους εκάστοτε ηθοποιούς της κάθε εκδοχής όσο και για την σκηνοθεσία.
Στην Ελλάδα ανέβηκε το 1970, σε διασκευή του Μάριου Πλωρίτη και με πρωταγωνιστικό δίδυμο των Φέρτη/Καλογεροπούλου. Το 1972 μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη Goldie Hawn, Edward Albert και Eileen Heckart. Η Heckart ήταν η μόνη από το αρχικό cast της θεατρικής παράστασης που έπαιξε στην ταινία και κατέληξε να κερδίσει ένα Oscar για την ερμηνεία της.
Η πλοκή
Δεκαετία του ’60. Ένας νεαρός, ο Don Baker, κάνει την επανάσταση του και αποφασίζει να ζήσει μόνος του, χωρίς την υπεροπροστατευτική μητέρα του. Είναι τυφλός, κάτι που δεν τον εμποδίζει να κάνει όνειρα και να θέλει να τα κυνηγήσει. Η Jill Taner, είναι η όμορφη, χίπισσα γειτόνισσα του που με αφορμή τους λεπτούς τοίχους που τους χωρίζουν, γνωρίζονται και ερωτεύονται. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν η απρόσμενη εμφάνιση της μητέρας του Baker, αλλά και ενός φίλου της Taner, εκτροχιάζει τα άγουρα σχέδια του ζευγαριού.
Οι Αναστάσης Ροϊλός, Εριέττα Μανούρη, Πέμυ Ζούνη και Κωνσταντίνος Ελματζίογλους καλούνται να ερμηνεύσουν αυτούς τους χαρακτήρες.
Τα συν της παράστασης
– Ο Αναστάσης Ροϊλός, που απολαμβάνει την μαζική αποδοχή του ρόλου στις Άγριες Μέλισσες, φαίνεται ότι είναι ο ζεν πρεμιέ της νέας γενιάς. Η σκηνική παρουσία του ηθοποιού βοηθάει στις απαιτήσεις που έχει ο ρόλος του. Καθώς είναι ο πιο δύσκολος της παράστασης.
Ο θεατής θα χρειαστεί λίγο χρόνο για να προσαρμοστεί στην ερμηνευτική οδό που επέλεξε ο ηθοποιός για να δείξει την αναπηρία του χαρακτήρα του, αλλά με την εξέλιξη της παράστασης είναι κάτι που το αποδέχεσαι με ευκολία.
Ο Ροϊλός καταφέρνει και πετυχαίνει κάθε ατάκα που προκαλεί γέλιο στον θεατή και παράλληλα αγγίζει τον θεατή συναισθηματικά εκεί που πρέπει.
– Η Πέμη Ζούνη προσθέτει το βάρος του ονόματος της στην παράσταση και είναι αυτόματα ένας λόγος για να δεις την παράσταση. Η εμπειρία της επι σκηνής είναι εμφανής από τα πρώτα δευτερόλεπτα.
Κρατάει κάποιες από τις πιο γερές ατάκες του έργου. Αλλά παράλληλα έχει τον πιο δύσκολο συναισθηματικό ρόλο όπου μέσα σε μόλις μια σκήνη πρέπει ο χαρακτήρας να αλλάξει τις επιλογές χρόνων. Η Πέμυ Ζούνη βγαίνει αλώβητη από αυτή την αναμέτρηση.
– Η πλοκή του έργου είναι αναλλοίωτη στο χρόνο. Δεν πηγάζει από την επικαιρότητα αλλά ούτε σχολιάζει γεγονότα που ο θεατής πρέπει να γνωρίζει για πάρει θέση. Είναι η διαρκής πάλη του ανθρώπου να βρει το κουράγιο να σταθεί στα πόδια του με όποιο μειονέκτημα έχει εκ γενετής. Όπως λέει και το γνωμικό που είναι βασισμένη η παράσταση: ”Θέλω να είμαι ελεύθερος. Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες. Η ανθρωπότητα δεν θα μου αρνηθεί αυτό που αναγνωρίζει ήδη στις πεταλούδες”.
Τα πλην της παραστασης
– Η Εριέττα Μανούρη είναι ο συνδετικός κρίκος της παράστασης. Ο ρόλος της προκαλεί την εξέλιξη των χαρακτήρων και των επιλογών του. Όμως η αμηχανία και άχρωμη παρουσία της, την εμποδίζει να φτάσει τον ρόλο εκεί που πρέπει. Της λείπει το κατάλληλο εκτόπισμα. Το μπρίο που χρειάζεται αυτός ο ρόλος που υπό άλλες συνθήκες θα έκλεβε την παράσταση και θα σάρωνε επί σκηνής.
– Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι σαν να μην υπάρχει. Όχι σε τέτοιο επίπεδο που να αφήνει έκθετους τους ηθοποιούς επί σκηνής, αλλά τόσο όσο ώστε να μην βλέπεις μια συγκεκριμένη γραμμή και σφραγίδα.
– Ίσως το μεγαλύτερο θέμα της παράστασης είναι η χημεία μεταξύ των ηθοποιών. Μπορεί το πρωταγωνιστικό δίδυμο να είναι ζευγάρι στην ζωή, αλλά η σκηνική τους φλόγα δεν υπάρχει. Την ίδια ώρα λειτουργεί καλύτερα η χημεία της Πέμυ Ζούνη με την Εριέττα Μανούρη με λιγότερο σκηνικό χρόνο. Η χημεία όμως είναι κάτι που διορθώνεται με την τριβή και την εξέλιξη των παραστάσεων.
Γιατί να δεις την παράσταση;
Η παράσταση είναι η κατάλληλη αφορμή για μια διέξοδο από την καθημερινότητα. Είναι μια γλυκόπικρη ιστορία που μπορείς να ταυτιστείς για πάρα πολλούς λόγους. Να διασκεδάσεις ένα καλοκαιρινό βράδυ, στο κέντρο της πρωτεύουσας. Αν δεν σου αρέσουν τα μεγάλα θεάματα και οι αρχαίες τραγωδίες, τότε αυτό το θεατρικό έργο είναι η επιλογή σου.
Στην παράσταση φυσικά παίζει και ο Κωνσταντίνος Ελματζίογλου. Με μικρή παρουσία, αλλά σε μια κομβική στιγμή για το έργο καταφέρνει και δεν περνά απαρατήρητος, εν μέσω σκηνικών ανατροπών.
Τέλος, μην ξεχάσουμε το όμορφο τραγούδι που έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης για την παράσταση και μπορείτε να ακούσετε στο τέλος της παράστασης.
Πληροφορίες/Εισητήρια:
https://www.viva.gr/tickets/theater/periodeia/oi-petaloudes-einai-eleftheres/