Το τριήμερο 6 έως 8 Οκτωβρίου, για 3 μόνο παραστάσεις, ανέβηκε η θεατρική παράσταση «Ορέστεια» / Orestea στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν.
Το θεατρικό κοινό είχε τη δυνατότητα να θαυμάσει από κοντά μία παραγωγή από το θέατρο της Σαρδηνίας (Sardegna Tearto, Orestea). Οι Ιταλοί ηθοποιοί απογείωσαν με την ερμηνείες τους το αρχαίο δράμα και δημιούργησαν ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό που έκανε τους θεατές μετόχους του έργου.
Η παράσταση αυτή παίχτηκε σε έναν ιστορικό χώρο. Περίπου 40 χρόνια πριν, το 1982, ο ίδιος ο Κάρολος Κουν είχε σκηνοθετήσει και ανεβάσει την ίδια παράσταση στο θέατρο αυτό. Η ιστορικότητα του χώρου και το άρτιο αποτέλεσμα μίας σύγχρονης καλοδουλεμένης εκδοχής της Ορέστειας, δημιούργησαν έντονα συναισθήματα συγκίνησης στο κοινό.
Στην Ιταλική εκδοχή της Ορέστειας, που είχαμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε, θίασος και κοινό γινόταν ένα. Στο θεατρικό σανίδι πρωταγωνιστούσαν τόσο οι ηθοποιοί, που ενσάρκωναν την Κλυταιμνήστρα, τον Αγαμέμνονα, την Κασσάνδρα, την Ηλέκτρα, τον Ορέστη, τον Χορό, τον Απόλλωνα και την Αθηνά. Όσο και το κοινό.
Ένα μέρος των θεατών βρισκόταν πάνω στη σκηνή, όπου είχαν τοποθετηθεί καθίσματα, πλαισιώνοντας έτσι το έργο. Το κοινό μετατρεπόταν νοητά άλλοτε στο Χορό και άλλοτε στο πλήθος των κατοίκων του Άργους που περίμενε την επιστροφή του βασιλιά Αγαμέμνονα από την Τροία. Όλες και όλοι παρακολουθούσαμε με κομμένη την ανάσα την εξέλιξη ενός δράματος οικείου και ανοίκειου ταυτόχρονα.
Αν μπορεί να περιγραφεί ολόκληρηση η παράσταση μέσα από την επικράτηση ενός συναισθήματος, αυτό θα ήταν αναμφίβολα δέος.
Ο τρόπος που οι ηθοποιοί ενσάρκωναν τους ρόλους ήταν εκπληκτικός. Ως θεατής αδυνατούσες να αντιληφθείς ότι βρίσκεσαι στη μετανεωτερικότητα και παρακολουθούσες μία θεατρική παράσταση.
Η αίσθηση ήταν εντελώς πρωτόγνωρη και διαφορετική. Αισθανόσουν πως βρισκόσουν στο Άργος, ανάμεσα στο πλήθος, στο παλάτι του βασιλιά Αγαμέμνονα, περιμένοντάς τον να καταφθάσει με τα λάφυρα του πολέμου από στιγμή σε στιγμή.
Η παράσταση κατάφερε όχι μόνο να μεταφέρει τους θεατές στο χωροχρόνο, αλλά και να δημιουργήσει έντονα συναισθήματα μέσα από την ταύτιση με τους χαρακτήρες που υποδυόταν οι ηθοποιοί. Μπορώ να υποστηρίξω με σιγουριά πως επρόκειτο για μία πολύ δυνατή παράσταση, από αυτές που αποτελούν εμπειρίες ζωής. Οι ερμηνείες, η σκηνική σύνθεση και η σκηνοθεσία αποτελούν λαμπρό παράδειγμα όσον αφορά ότι το θέατρο είναι Τέχνη και ως τέτοια ποιεί ήθος, δημιουργεί συγκινήσεις και είναι απαραίτητο για τη ζωή!
Αλεξίου Πηνελόπη