Χθες είδα μια παραστασάρα. Στοπ. Να πάτε να τη δείτε. Στοπ. Οπωσδήποτε. Στοπ. Χθες λοιπόν βρέθηκα στην πρεμιέρα της παράστασης: Scarmface. Μετά την περσινή σεζόν, επανέρχεται ακόμα πιο δυναμική και πιο μυστηριώδης. Μια ώρα και μισή παρακολούθησα μια βωβή παράσταση. Μια ιδέα του Johnny O, (τι ιδεάρα είχες!).
Βωβή παράσταση; Μιάμιση ώρα; Και δεν βαρέθηκες; Δεν ξέρω αν έχετε παρακολουθήσει ποτέ βωβό έργο. Εγώ δεν είχα την τύχη. Χθες ήταν η πρώτη μου επαφή με το είδος, και θα το πω – φοβήθηκα λίγο.
Λάθος μου. Μιλάμε για μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει, εδώ και άπειρο καιρό. Ας ξεκινήσω με τα σκηνικά. Απλά, λιτά και απέριττα που λένε και στο χωριό μου. Ένα μαύρο φόντο και τα κατάλληλα props σε μεταφέρουν στη Νέα Υόρκη την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Τα κουστούμια, υπέροχα. Συντελούν φοβερά στην ολοκλήρωση του κλασσικού μοτίβου: Ιταλός, Μαφιόζος, Νέα Υόρκη.
Ας περάσουμε στα βασικά. Και δεν είχε ούτε μια ατάκα; Ούτε έναν διάλογο; Νάδα. Μηδέν. Τίποτα; Και πώς καταλάβαινες τι παίζει; Το στόρι βρε παιδί μου; Και εκεί έρχεται η εκπληκτική χημεία που είχαν οι ηθοποιοί επί σκηνής.
Το Δέσιμο. Αυτή η Σύνδεση. Η κηνισιολογία τους.
Η ιστορία ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του θεατή, μέσω της παντομίμας. Πρόσωπο και σώμα εναρμονισμένα σε μια γκροτέσκο απόδοση. Σε αργή κίνηση. Σε γρήγορη. Ένα γαϊτανάκι προσώπων, στην επιτομή της έκφρασης.
Δυσκολεύομαι, όπως πάντα, όταν κάτι μου αρέσει πολύ – πάρα πολύ – να το περιγράψω με τα κατάλληλα λόγια στο χαρτί. Το μόνο που μπορώ να σας πείσω για να πάτε να δείτε το Scarmface είναι ότι είναι ΠΑΡΑΣΤΑΣΑΡΑ. Γέλασα, πέρασα καλά. Θαύμασα τα σώματα επί σκηνής. Λάτρεψα τις εκφράσεις. Και κυρίως… ντραμ ρολ… η μουσική επένδυση είναι ό,τι καλύτερο. (Ας σκεφτεί η ομάδα να ανεβάσει στο Spotify το OST).
Προσωπικά θεωρώ ότι η χθεσινή παράσταση που είδα είναι ένα ομαδικό επίτευγμα των ηθοποιών Johnny O, Γιώργος Ντούσης, Αλέξης Βιδαλάκης, Μαρία Μπαλούτσου, Βασίλης Καζής, Εύη Κολιούλη και Χριστίνα Δενδρινού. Της σκηνικής παρουσίας: Αντώνης Νομικός. Της κίνησης: Ιωάννα Καμπυλαυκά. Μπράβο!
Συλβάνα Παπαϊωάννου
Υ.Γ έπαιξαν όλοι τους εξαιρετικά, αλλά τα σέβη μου στον Βασίλη Καζή που λάτρεψα την ερμηνεία του ως ντέρτι κοπ! (Του το φώναξα κιόλας ότι είναι θεός, αν άκουσε ας στείλει, είμαι πλοκ)