Μικρές θεατρικές εστίες θα βρεις παντού πια στην Αθήνα. Κάποια εξελίσσονται σε σωστές φωτιές που σηματοδοτούν κάτι καινούργιο και άλλες παραμένουν μικρά φυτώρια ανθρώπων που απλά περιμένουν το επόμενο βήμα. Διάφοροι χώροι που γεμίζουν με λίγες καρέκλες και με έναν προβολέα προσπαθούν να ξεχωρίζουν και να δημιουργήσουν τέχνη και γιατί όχι κάτι καινούργιο που θα προκαλέσει τον θεατή να κουνηθεί από την θέση του. Ο Χώρος Κ4 είναι μια νέα προσθήκη στην θεατρική Αθήνα, στο Κουκάκι. Αυτή την περίοδο φιλοξενεί την παράσταση Στέλιο Ξύπνα! του Γιάννη Κόκα.
Η περιγραφή της παράστασης μιλάει για ένα νεαρό ζευγάρι, η Αριάδνη και ο Στέλιος, που γνωρίστηκε τις μέρες πριν την επιβολή της πρώτης καραντίνας λόγω της πανδημίας και όπου τώρα η Αριάδνη περιμένει τα νέα από τους γιατρούς για την κατάσταση της υγείας του Στέλιου που νοσεί βαριά. Ενώ ο Στέλιος παλεύει για την ζωή του, η Αριάδνη για να μπορέσει να διαχειριστεί την αγωνία της παίζει θέατρο και μέσω αυτού, αναπολεί όλα όσα έζησε με τον Στέλιο.
Άρα για ποιο πράγμα μιλάει πραγματικά η παράσταση Στέλιο Ξύπνα!;
Είναι για την πανδημία και τις σχέσεις που γεννήθηκαν μέσα σε αυτήν; Είναι στο γενικό οι ανθρώπινες σχέσεις και η έλξη που νιώθουμε ο ένας για τον άλλον και που καταλήγει να είναι το μοίρασμα μιας ολόκληρης ζωής; Ή είναι όλα αυτά μαζί;
Η παράσταση είχε μια μοναδική ευκαιρία, να μιλήσει για το πως μια σχέση γεννιέται και σφυρηλατείτε κάτω από ακραίες συνθήκες και τι επιπτώσεις έχει αυτό στον ψυχισμό των ατόμων και των επιλογών τους. Όμως χάθηκε μέσα σε κλισέ αφηγήσεις καθημερινών καταστάσεων που προσπαθούν να εκμαιεύσουν με άγαρμπο τρόπο το γέλιο και την συγκίνηση του θεατή. Η αρχική ιδέα ενός ζευγαριού να γνωρίζετε λίγα λεπτά πριν τους επιβληθεί ένας κατ’ οίκον περιορισμός, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αν η έμπνευση δεν τελείωνε εκεί.
Μπορεί όπως λένε να είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία αλλά αυτό δεν αρκεί για να δικαιολογεί τις επιλογές που κάνεις για μια παράσταση. Το έργο είναι σκόρπιες ιδέες που φοβούνται να γίνουν κάτι μεγαλύτερο και αρέσκονται απλά σε μια επανάληψη κλίσε σκηνών. Το δραματικό κρεσέντο μιας σκηνής λίγα λεπτά πριν το τέλος της παράστασης θα μπορούσε να ήταν κάτι πραγματικά συγκινητικό, αν ενδιαφερόσουν πραγματικά για τους ήρωες και δεν τους έβλεπες απλά ως αμήχανους φοιτητές δραματικής σχολής.
Πέρα από την συνθήκη της σχέσης και της εξιστόρησης το πως αγαπήθηκαν, η παράσταση θα μπορούσε να επικεντρωθεί στην πανδημία.
Να ήταν μια μορφή σάτιρας ή καταγραφής το όσων έγιναν πιο έντονα με στόχο και λόγο. Τουναντίον η παράσταση χάνει σχετικά νωρίς κάθε επαφή με την πραγματικότητα στην οποία επιλέγει να τοποθετηθεί και μοιάζει σαν μια φτηνή δικαιολογία παρά σαν μια ουσιαστική απόφαση δραματουργικού συσχετισμού.
Σε όλο αυτό, η Ντορίτα Μπακατσέλου διασώζεται λόγω της φυσικής της γλυκύτητας και των εκφραστικών της μέσων που θα δημιουργούσαν πραγματικά μια ξεχωριστή Αριάδνη, αν υπήρχε κείμενο για να την υποστηρίζει ανάλογα. Η χημεία της με τον Σταύρο Καραμπάτσο δεν υπήρξε ποτέ και αυτό αφήνει πάντα έκθετο εκείνον που την έχει πραγματικά ανάγκη και δεν μπορεί να διασωθεί ως μονάδα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κάποιες στιγμές τους αρκετά καλές, οι ηθοποιοί αφήνονται έρμαια κακών σκηνικών αποφάσεων.
Μπορείς να δεις αυτή την παράσταση ως μια ιστορία που συνέβη δίπλα σου ή μπορείς να την δεις ως ένα παράδειγμα ότι δεν είναι πάντα καλό να ανεβάζεις όποια ιδέα χωρίς να έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις.
Χρήστος Βασιλακόπουλος