Terror, μια πτήση, μια έκρηξη, μια δίκη. Ένα τραγικό συμβάν, αποτελεί το εφαλτήριο για μια ηθική συζήτηση. Ένας επισμηναγός κατηγορείται για 164 περιπτώσεις ανθρωποκτονιών εκ προμελέτης.
Ένα δικαστήριο προσπαθεί να καταλάβει τα αίτια, τα κίνητρα και την προαίρεση του κατηγορούμενου. Πώς δρα κάποιος που βλέπει μια τρομοκρατική επίθεση και έχει ευθύνη για την έκβασή της;
Ένα σύγχρονο έργο, με σχιζοειδής λεπτομερειακές περιγραφές, μας βάζει σε μια συνθήκη. Γινόμαστε κυριολεκτικά οι ένορκοι της δίκης. Παρατηρούμε την ακροαματική διαδικασία και έχουμε βήμα.
Η μεταφορά της Μιρέλλας Παπαοικονόμου ήταν εξαιρετικά προσαρμοσμένη στους ελληνικούς όρους. Τα πανανθρώπινα ζητήματα με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι είναι εκφρασμένα υποδειγματικά. Αν και το κοινό είναι εκπαιδευμένο σε πιο «δύσκολη γλώσσα» και έτοιμο για προβληματισμό σίγουρα θα το απολαύσει.
Επί σκηνής, βλέπουμε αρκετά αφαιρετικά την αίθουσα του δικαστηρίου. Εντέχνως, αξιοποιείται ολόκληρο το θέατρο και άλλα οπτικοακουστικά μέσα. Στόχος, να μας μεταφέρουν την έντονα φορτισμένη ατμόσφαιρα της δίκης, ή τις ιδιάζουσες συνθήκες της επίθεσης.
Ο λόγος ήταν σοφά δομημένος από τον Ferdinand von Schirach. Αυτό ωστόσο, επιφύλασσε παγίδα για τους ηθοποιούς. Θα μπορούσαν να εγκλωβιστούν στο αυστηρό ύφος ή να μην κατανοούν όσα λένε, λόγω ορολογίας.
Μερικές αδυναμίες στην εκφορά των απλών φράσεων εντοπίστηκαν. Η ορολογία, τα ονόματα και οι παραπομπές έκαναν αρκετά σύνθετο το έργο των ηθοποιών. Συνολικά, ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες του κειμένου και κάλυψαν τις όποιες αστοχίες.
Όλες οι ερμηνείες ήταν αξιόλογες, χωρίς να υπάρχουν διαφορετικές «υποκριτικές ταχύτητες». Όλοι κινούνταν στο ίδιο επίπεδο, γεγονός που ενδυνάμωσε το αποτέλεσμα.
Ειδική μνεία αξίζει να γίνει στην εισαγγελέα- Μαρίνα Ασλάνογλου, με την δυναμική προσέγγιση της. Στην τελική αγόρευση, το επιβλητικό ύφος κεντρίζει την προσοχή του κοινού. Η σκηνοθετική καθοδήγηση μεθοδικά αναδείκνυε ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο από το αυστηρό προφίλ του επαγγέλματος.
Ακόμη, στο πρόσωπο του Γιώργου Σπανιά ο επισμηναγός Κοχ, συνάντησε μοναδικές εκφράσεις και συναισθήματα. Ένας καλογραμμένος χαρακτήρας με αρκετά ρεαλιστική ανθρωποκεντρική αντίληψη, είχε και την ανάλογη απόδοση.
Η παράσταση όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, είναι μια ηθική συζήτηση. Η τέχνη, εξωραΐζει τα σκληρά γεγονότα, εν προκειμένω όμως, βλέπουμε μια αληθοφανή δίκη. Αισθανόμαστε ένορκοι και παίρνουμε ευθύνη.
Ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας, να υπερασπιστούμε τις προσωπικές μας αντιλήψεις και αρχές. Κι έπειτα, το βάρος, να καθορίσουμε την τύχη του κατηγορουμένου. Μέσα σε λίγη ώρα μπορούμε να αμφισβητήσουμε θέσεις χρόνων ή να αναπτύξουμε νέες.
Αυτή η θεατρική εμπειρία αποτελεί ένα θέαμα που δεν πρέπει να χάσετε. Μια φιλοσοφική κουβέντα- σπουδή στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Υπόσχεται να κρατήσει τους θεατές σε εγρήγορση και να ακονίσει τις ηθικές σταθερές του.
Ελένη Παλαιολόγου