Το Καινούργιο Παιδί
Αν τον Σεπτέμβρη έχουμε το πρωτοβρόχια, τότε τον Οκτώβριο έχουμε τ θεατρικές πρεμιέρες.
Σε μια μετά-πανδημική θεατρική Αθήνα, όλα είναι κάπως μουδιασμένα. ‘Ολοι – θεατές και ηθοποιοί – προσπαθούν να βρουν ξανά τους ρυθμούς τους. Το θέατρο επιβίωσε. Οι συσχετισμοί άλλαξαν και εμείς που ήμασταν στον αυτόματο πιλότο για δεκαετίες και είχαμε μάθει πως λειτουργούν τα πράγματα καλούμαστε να δηλώσουμε το παρών για ακόμα μια φορά.
Με αρκετούς περιορισμούς να μας κρατούν ακόμα δέσμιους, το ελληνικό θέατρο σηκώνει αυλαία. Μας υποδέχεται στα θέατρα της Αθήνας, τα οποία έχουν επιλέξει το καθένα σε ποια πλευρά θέλουν να είναι. Οι πρώτες μέρες του Οκτώβρη ήταν πάντα αφιερωμένες στις παραστάσεις. Και ας μιλήσουμε επιτέλους για θέατρο, ηθοποιούς και μαγεία.
Στην θεατρική σκηνή που φέρει το όνομα της κυρίας Δανδουλάκη, φέτος τα πράγματα είναι απλά. Ο πολυπληθής θίασος που η Δανδουλάκη αρέσκεται να έχει σε κάθε παράσταση που ανεβάζει, έδωσε την σκυτάλη μετά από αρκετά χρόνια σε μια παρουσία. Στην ίδια την Κάτια Δανδουλάκη. Η έμπειρη ηθοποιός επιστρέφει σε ένα δύσκολο είδος, με το οποίο έχει αναμετρηθεί ξανά στο παρελθόν και έχει σημειώσει επιτυχία. Ενδεικτικά θρυλικές έχουν μείνει οι παραστάσεις «Τζόρνταν» και «Masterclass».
Δεν είναι μυστικό ότι φέτος στην Αθήνα το κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει 14 μονολόγους (7 γυναίκες, 7 άντρες). Μιας και φαίνεται να είναι η πιο εύκολη λύση, στην μεταβατική περίοδο των περιορισμών λόγω πανδημίας. Η ίδια η Δανδουλάκη έχει δηλώσει ότι προτίμησε αυτή την επιλογή, για να μπορεί να κινηθεί ελεύθερα. Άλλωστε γι’ αυτό το λόγο το έργο ήταν ”παραγγελία’ στο δίδυμο των επιτυχιών, Ρέππα-Παπαθανασίου.
Οι Ρέππας και Παπαθανασίου είχαν δηλώσει στο παρελθόν ότι δεν πρόκειται να γράψουν ποτέ έναν μονόλογο. Πόσο μάλλον να σκηνοθετήσουν έναν ηθοποιό. Καθώς το θεωρούν ιδιαίτερα αμήχανο, κατά την διάρκεια των προβών, να είναι αυτοί και ένας ηθοποιός επί σκηνής. Οι καιροί άλλαξαν και το έργο που έγραψαν είναι ένα γράμμα αγάπης στην ίδια τους την γενιά.
«Το Καινούργιο Παιδί»
Η Κάτια Δανδουλάκη υποδύεται την Δάφνη. Μια γυναίκα στην πιο ώριμη φάση της, η οποία αφηγείται σε μας όλη της την ζωή. Μαζί με την ζωή της περνά μπροστά από τα μάτια μια ολόκληρη γενιά που βίωσε τις αλλαγές στην κοινωνία από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 έως και σήμερα. Ο πατέρας της που ήταν αυστηρός αλλά δεν ήθελε να εκφράζει άποψη, η μητέρα που ήταν παρούσα και ήξερε τα πάντα από την ανάγνωση ενός βλέμματος, η αδερφή της, οι έρωτες και οι χωρισμοί, οι ανατροπές και τα πάθη, όλα συνθέτουν ένα παζλ, μια ιστορία, μια ζωή που μας είναι σε όλους/ες πολύ οικεία.
Το θεατρικό κείμενο χωρίς να επιμένει σε πολιτικά ή κοινωνικά θέματα που απασχόλησαν την κοινή γνώμη ανά τις δεκαετίες, χρησιμοποίει αυτά τα γεγονότα ως σημεία αναφοράς και αλλαγής για την ζωή της ίδιας της ηρωίδας. Πολλές αναφορές σε εταιρίες ή καταστήματα εκείνων το εποχών θα φέρουν το χαμόγελο στα χείλη του κοινού, ιδιαίτερα της ηλικιακής ομάδας άνω των 40.
Πριν αναφερθώ στην ίδια την Δανδουλάκη και την ερμηνεία της, θα σταθώ σε κάτι που χρησιμοποιεί έξυπνα το δίδυμο στην συγγραφή του κειμένου. Μπορεί η Δάφνη να είναι το κεντρικό πρόσωπο, και αυτή που αφηγείται την ζωή της, αλλά παράλληλα ακούμε και την ζωή της αδερφής της. Με αυτόν τον τρόπο έχουν το ελεύθερο ως προς την γραφή να μας δώσουν ακόμα μια ιστορία. Σε απόλυτη αντίθεση με τον χαρακτήρα και τα βιώματα της Δάφνης.
Κάτια Δανδουλάκη
Συνηθίζεται, όταν μιλάμε για έναν μονόλογο να συνοδεύουμε την άποψη μας με το γνωστό ”ρεσιτάλ ερμηνείας” για να προτρέψουμε κάποιον/α ότι πρέπει να δει την παράσταση με την πρώτη ευκαιρία. Η Κάτια Δανδουλάκη όμως δεν χρειάζεται παραπάνω φανφάρες.
Η ηθοποιός είναι μια σταθερή αξία στο χώρο. Μια αναφορά που έχουμε όλοι, είτε κάποιος είναι ηθοποιός είτε είναι απλός θεατής. Η ίδια δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Και φέτος αυτό είναι ίσως πιο φανερό από ποτέ. Απλή, με ένα αθλητικό στυλ επί σκηνής καταφέρνει να μιλά στο κοινό και να προκαλεί ένα είδος διά δράσης που συνήθως δεν το συναντάς σε μονολόγους. Αυτό που πρέπει να επισημάνουμε για την Δανδουλάκη είναι ότι το κοινό μπορεί να δει με ευκολία την μαεστρία της στον ρυθμό που απαιτεί η κωμωδία. Η ίδια μπορεί να έχει τυπωθεί στο μυαλό του κόσμου για τους δραματικούς ρόλους της αλλά η ίδια φαίνεται να κατέχει με την ίδια ευκολία της παύσεις αλλά και την προσαρμοστικότητα που απαιτεί η κωμωδία για την επιτυχία μιας ατάκας.
Επίσης τα λόγια είναι περιττά όταν επί σκηνής βλέπεις μια οικεία φιγούρα όπως αυτή της Δανδουλάκη και δεν μπορείς να κατανοήσεις πως ο χρόνος δεν περνά στιγμή από πάνω της.
Το σκηνικό της παράστασης είναι λιτό. Με την χρήση τόσο φυσικών όσο και ψηφιακών μέσων. Οι κερκίδες επί σκηνής, όπου η ηθοποιός εναλλάσσει το πως στέκεται και κάθεται πάνω τους, σου δίνουν την εντύπωση ότι η ίδια είναι θεατής της ζωής που εξιστορεί σε σένα. Eνώ τo videowall πίσω λιτά και όμορφα, μας μεταφέρει από την μια περιοχή στην άλλη.
Οι φωτισμοί είναι του Αλέκου Αναστασίου, ενώ η μουσική της παράστασης του Αντώνη Παπακωνσταντίνου. Φυσικά, σκηνοθεσία και θεατρικό κείμενο του διδύμου, που στο θέατρο ειδικά μας έχει χαρίσει συγκινητικές και μεγάλες στιγμές.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια παράσταση που θα σε κάνει να ξεχαστείς. Να νοσταλγήσεις. Και προ πάντων να αναλογιστείς την ίδια σου την ζωή μέσα από τα γεγονότα μιας άλλης διαδρομής που όμως είναι τόσο οικεία.
Χρήστος Βασιλακόπουλος
https://www.viva.gr/tickets/theater/festivalto-kenourio-pedi/