O Θανάσης Ακοκκαλίδης και η ομάδα Εάν παρουσιάζουν «Το Κήτος» της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου στο Bios. Η παράσταση μας μεταφέρει σε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου το νερό βρίσκεται σε έλλειψη και η ξηρασία έχει κατακλύσει τον πλανήτη. Να σημειωθεί η καταλυτική επίδραση της μουσικής σύνθεσης και της χορογραφίας στη λυρικότητα του έργου.
Η λιτή σκηνοθεσία και ο ατμοσφαιρικός φωτισός μας μεταφέρουν σε ένα τρομαχτικό σκηνικό που θέλει να αφυπνίσει το κοινό και την περιβαλλοντολογική του συνείδηση. Οι άνθρωποι διψούν και ψάχνουν απεγνωσμένα έστω και για λίγη υγρασία. Ο κόσμος φτάνει στα όρια του.
Ένα κορίτσι ψάχνοντας στα σκουπίδια βρίσκει το «κήτος», το οποίο έχει να διηγηθεί πολλές ιστορίες. Ανακαλύπτουν πως οι ιστορίες αυτές έχουν τη δύναμη να συγκινήσουν και να προκαλέσουν δάκρυα: αυτά θα ξεδιψάσουν τους απελπισμένους ανθρώπους. Έτσι, αποφασίζουν να στήσουν έναν αναπάντεχο θίασο που θα τριγυρνά στις εναπομείναντες πόλεις.
Το κοινό τους από τη μία εξαγριώνεται και από την άλλη ανακουφίζεται. Είναι δύσκολο, όταν η ξηρασία έχει φτάσει στην ψυχή, ο άνθρωπος να αισθάνεται και ανθρώπινος. Γίνεται ένα ζώο που το μεταφορικό ή το κυριολεκτικό άγγιγμα τον τρομάζει. Ο χαρακτήρας εκφυλίζεται την ώρα που η επιβίωση γίνεται το πρωταρχικό μέλημα.
«Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κοιμούνται πάντα με ένα ποτήρι νερό δίπλα στο μαξιλάρι τους. Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι ξεδιψούν ή αν πνίγονται στα όνειρά τους». Αυτή είναι μία από τις πολλές φράσεις της παράστασης που σε μεταφέρουν σε ένα λυρικό σύμπαν: τη θάλασσα εντός μας. Οι θεατές αναρωτιούνται για τη σχέση της σύγχρονης κοινωνίας με το νερό, καθώς και για την αναμφισβήτητη επιρροή του στον πολιτισμό μας.
Χριστίνα Χανιώτου
https://www.viva.gr/tickets/theater/to-kitos-tis-eirinis-anagnostopoulou/
Σημείωμα συγγραφέα
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κοιμούνται πάντα με ένα ποτήρι νερό δίπλα στο μαξιλάρι τους. Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι ξεδιψούν ή αν πνίγονται στα όνειρά τους. Υποψιάζομαι όμως πως οι ιστορίες είναι η πιο πολύτιμη ανθρώπινη εφεύρεση, πως η αναμέτρηση του ανθρώπου με τη φύση του έχει επαναληπτικότητα κυκλική, και τέλος, οτι κανείς στ΄αλήθεια δεν ξέρει πότε θα έρθει η βροχή.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Ορμώμενος από το έργο, βρέθηκα κι εγώ απέναντι στο δικό μου Κήτος . Θυμήθηκα οτι ξέρω πώς είναι «Να με πατάνε και να κλωτσάνε την άμμο που μ΄έχει σκεπάσει και να φωνάζουν και να γελάνε δυνατά και κανείς να μην ακούει τη φωνή μου, και κανείς να μην ξέρει οτι υπάρχω… Και να φυτέψουν από πάνω μου ζαρντινιέρες και να κατουράνε οι σκύλοι και να πετάνε κουτάκια μπύρας οι μεθυσμένοι..» Ώσπου μια μέρα κι εγώ, σαν άλλο Κήτος, άρχισα να τραγουδάω παράφωνες ιστορίες.