Διάβασα το Οι επιβάτες της αποβάθρας 5 και το διάβασα εξίσου γρήγορα με το προηγούμενο της Πούλεϊ (=Το πράσινο σημειωματάριο. Επεξήγηση για τους λίγους που ζουν σε καμία σπηλιά λογικά. Επίσης από τις εκδόσεις Μεταίχμιο).
Η συγγραφέας γράφει feelgood βιβλία και κάπως σαν να το κάνει καλά! Βρίσκει τρόπους να φέρνει κοντά και να συνδέει φαινομενικά ασύνδετους ανθρώπους. Οι οποίοι εντέλει αποκτούν μεταξύ τους μια ιδιαίτερη “οικογενειακή” σχέση! Και είναι τόσο ωραία αυτή η σχέση που αναπτύσσεται. Ειδικά σε αντιδιαστολή με την αρχή όπου ο καθένας έχει μία διαστρεβλωμένη ή και εντελώς λάθος εικόνα για τους άλλους.
Μου αρέσουν γενικά τα βιβλία αυτού του είδους και μου άρεσε και αυτό (καμία πρωτοτυπία από μέρους μου). Δεν είναι ένα βιβλίο που θα μου μείνει αξέχαστο και θα το μνημονεύω εσαεί για την εντύπωση που μου έκανε ή για τα μαθήματα που πήρα διαβάζοντας το, αλλά με διασκέδασε αυτές τις δυόμισι μέρες που το διάβαζα.
Στο σημείο αυτό, βέβαια, να πω ότι εγώ είμαι από αυτούς τους μονόχνοτους που δεν θέλω να μου μιλάνε άγνωστοι μέσα στα ΜΜΜ. Πολύ αμήχανη κατάσταση! Και στο βιβλίο αυτό, οι πρωταγωνιστές κάπου σαν να αφήνουν την διακριτικότητα στο σπίτι πριν βγουν! Και καταλήγω, λοιπόν, ότι τα καλύτερα είναι τα πλοία που είναι μεγάλα και μπορείς να ριζώσεις σε ένα κάθισμα σε μια γωνιά και να κάνεις τον αόρατο! #λάιφ_χακς
Ανδριάνα
Κάθε πρωί στις 8:05, η Iona Iverson παίρνει το τρένο για να πάει στη δουλειά. Κάθε μέρα, βλέπει τους ίδιους ανθρώπους και κάνει εικασίες γι’ αυτούς – τους δίνει ακόμα και παρατσούκλια. Ποτέ όμως δεν μιλάνε. Προφανώς. Έπειτα, ένα πρωί, ο Έξυπνος-μα-σεξιστής Surbiton στραβοκαταπίνει μια ρώγα σταφυλιού μπροστά στα μάτια της Iona και πνίγεται.
Όταν ένας άλλος επιβάτης επεμβαίνει και του σώζει τη ζωή, προκαλείται μια αλυσιδωτή αντίδραση. Μια ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων με μόνο κοινό το ότι παίρνουν το ίδιο τρένο μαθαίνουν ότι οι εικασίες που κάνουμε για τους άλλους δεν συνάδουν με την πραγματικότητα. Όταν όμως η ζωή της Iona αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα, θα τη συντρέξουν αυτοί οι καινούργιοι φίλοι;