Αμοντάριστα πλάνα· αυτός είναι ο τίτλος της νέας ποιητικής συλλογής της πολυβραβευμένης Φροσούλας Κολοσιάτου, η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Χαμηλό Υψόμετρο
Στις σελίδες αυτής διαβάζουμε 42 συνολικά ποιήματα χωρισμένα σε 2- σχεδόν ίσα- μέρη. Στο πρώτο μέρος, το οποίο τιτλοφορείται ως «Χαμηλό υψόμετρο», η θεματολογία εστιάζει περισσότερο στο κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής μας και, κυρίως, του τελευταίου χρόνου.
Κατεξοχήν αγαπημένα μου ποιήματα, ήδη από τον τίτλο τους, αποτέλεσαν τα ποιήματα- φόρος τιμής στην Χελίν Μπολέκ και τον Τζορτζ Φλόιντ, «Η θλίψη της επικαιρότητας» και «I can’t breathe» αντίστοιχα. Προσωπικά, δεν σταματά ποτέ να με εκπλήσσει η δύναμη που μπορούν να ασκήσουν στην ψυχοσύνθεση ενός ατόμου οι στίχοι ενός ποιήματος. Πόσο μάλλον όταν στους στίχους αυτού βιώνουμε ξανά γεγονότα που συντάραξαν και χαράχτηκαν βαθιά στις μνήμες των ανθρώπων.
Ήθελα να σταθώ σε κάθε λέξη ξεχωριστά και να αφουγκραστώ το τι «κρύβεται» πίσω από αυτήν. Σε κάθε ποίημα ερχόταν ξανά και ξανά η ίδια σκέψη. Πόσο εκπληκτικό είναι όταν σου «μιλάει». Όταν μέσα από έναν λόγο ευαίσθητο και συνάμα θρυμματισμένο πυροδοτείται η σκέψη σου γύρω από την κοινωνική πραγματικότητα που διανύουμε, τόσο σε εγχώριο όσο και παγκόσμιο επίπεδο.
Και για να είμαι πιο συγκεκριμένη σχετικά με την κοινωνική πραγματικότητα, λόγος γίνεται για την πανδημία που βίωσε (και βιώνει ακόμη) ολόκληρος ο πλανήτης και το- ακόμη επίκαιρο- θέμα των μεταναστευτικών ροών.
Η περίοδος της καραντίνας επηρέασε είτε λιγότερο είτε περισσότερο όλους τους ανθρώπους. Οι δρόμοι άδειασαν και η ζωή ήταν σαν να μπήκε στον αυτόματο πιλότο. Ή ακόμα και σαν να πάτησε παύση. Χαμένοι και αποξενωμένοι άνθρωποι. Κλεισμένοι στους τοίχους του σπιτιού τους, με το αίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας να μεγαλώνει. Μια περίοδος που άφησε το στίγμα της στην καθημερινότητά μας.
Όμως, αυτοί που πλήχθηκαν ακόμα περισσότερο, οι άστεγοι, έχουν την πλέον κατεξοχήν θέση στα ποιήματα αυτού του μέρους, φέρνοντας στο προσκήνιο τις πολύπλευρες επιπτώσεις της πανδημίας- και όχι μόνο.
Προσωπική Γεωγραφία
Στο δεύτερο μέρος, η ποιήτρια μας προσφέρει μια σύντομη πρόσβαση σε μερικά πλάνα- αναμνήσεις της. Στιγμιότυπα που διαδραματίστηκαν κυρίως στην γενέτειρά της, την Κύπρο. Σκέψεις και σκηνές με πρωταγωνιστή τον πατέρα της. Ποιήματα με έντονο το στοιχείο της φύσης και ποιήματα αφιερωμένα στον γάτο της, τον Βίκτωρ, μας ξυπνούν ανάμεικτα συναισθήματα. Μια κατάδυση στη προσωπική ζωή της ποιήτριας, όπου παρακολουθούμε στιγμές του παρελθόντος· ένα ψηφιδωτό στιγμών που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και που συνιστούν έναν μοναδικό τρόπο παράθεσης της αλήθειας της.
Εν κατακλείδι, θα μπορούσα να μακρηγορήσω για πολλή ώρα για τα συναισθήματα και τις σκέψεις που έκανα διαβάζοντας το κάθε ποίημα ξεχωριστά. Ωστόσο, πιστεύω ότι το καλύτερο είναι να αφήσω πάνω στο κάθε άτομο το να ανακαλύψει και να χαθεί στις σελίδες της συλλογής. Είτε είναι λάτρης της ποίησης είτε όχι, πιστεύω ότι αυτό το έργο θα το απολαύσει μέχρι και την τελευταία σελίδα. Ένα πολυδιάστατο και βαθύ έργο. Σε κάθε ποίημα, σε κάθε στροφή, σε κάθε στίχο ξεχωριστά αφυπνίζει ένα πλήθος (δυνατών) συναισθημάτων.
Γεωργία- Σαβίνα Αποστολοπούλου
Εικόνα: tea.sun.and.books [bookstagram της αρθρογράφου]
Το βιβλίο Αμοντάριστα πλάνα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.