Για όποιον ένιωσε έστω μία φορά στη ζωή του ότι δεν είναι αρκετός…
H Ιζαμπέλ θα έπρεπε να πλέει σε πελάγη ευτυχίας· ετοιμάζεται να κερδίσει έναν γοητευτικό πρίγκιπα. Μόνο που δεν είναι το όμορφο κορίτσι που έχασε το γυάλινο γοβάκι του και κατέκτησε την καρδιά του. Είναι η άσχημη, ετεροθαλής αδελφή που έκοψε τα δάχτυλα του ποδιού της για να χωρέσει στο παπούτσι της Σταχτοπούτας… Ο κόσμος συνωμοτεί με χιλιάδες τρόπους για να μας πείσει ότι δεν είμαστε αρκετοί, ότι κάτι μας λείπει, ότι η ζωή δεν είναι παρά ένα μεγάλο, ατελείωτο πάρτι σε μια παραλία και εμείς δεν έχουμε προσκληθεί.
Σκοτεινά δάση; Ποια σκοτεινά δάση; Λύκοι; Ποιοι λύκοι; Μην ανησυχείτε γι’ αυτά. Απλώς αγοράστε αυτό, φορέστε εκείνο, και θα συμπεριληφθείτε και εσείς στη λίστα των προσκεκλημένων.Θα είστε Αρεστοί, Αγαπητοί, Ευτυχισμένοι. Τα παραμύθια μας λένε την αλήθεια. Μας αποκαλύπτουν κάτι βαθύ και ουσιαστικό – πως τα δάση είναι αληθινά, σκοτεινά και γεμάτα λύκους. Πως θα υπάρξουν φορές που θα χαθούμε και εμείς στα βάθη τους. Αλλά αυτά τα παραμύθια μας λένε επίσης πως είμαστε ό,τι χρειάζεται να είμαστε, πως έχουμε ό,τι χρειάζεται να έχουμε –κότσια, μυαλό, ίσως και μια τσέπη γεμάτη ψίχουλα– για να βρούμε τον δρόμο του γυρισμού.
Θυμίζοντας τις πιο σκοτεινές, παλαιότερες εκδοχές της ιστορίας της Σταχτοπούτας, η Jennifer Donnelly μας δείχνει ότι η εμφάνιση είναι κάτι το υποκειμενικό και με τη μοναδική της γραφή στέλνει έναν παραγκωνισμένο χαρακτήρα σε ένα ταξίδι λύτρωσης, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια της ομορφιάς.
Διαβάζοντας το νέο βιβλίο της Jennifer Donnelly, «Η άλλη Σταχτομπούτα», σκέφτομαι –επηρεασμένη και από τον τίτλο– ότι διαβάζω ένα παραμύθι. Η όμορφη και κατατρεγμένη κοπέλα, οι κακές αδερφές, η μητριά, ο πανέμορφος πρίγκιπας. Το παραμύθι όμως σταματά από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο.
Η συγγραφέας επιλέγει να μας πει την ιστορία της Ιζαμπέλ, της άσχημης αδερφής. Αυτής που μένει πίσω μετά το happy end του κλασσικού παραμυθιού. Όμως, η ιστορία της κάθε άλλο παρά αδιάφορη είναι. Ξεδιπλώνεται στις σελίδες ο χαρακτήρας μιας διαφορετικής κοπέλας, μια «άσχημης» κοπέλας που η μοίρα της επιφύλαξε να μην θέλει κανείς άντρας να την παντρευτεί. Και πώς θα επιβιώσει, αναρωτιέται η δύστυχη μάνα της;
Τα πράγματα όμως ποτέ δεν είναι έτσι όπως φαίνονται. Ακόμη και αν είναι χαραγμένα σε χάρτες από περγαμηνές και ποτισμένα με τα πιο σκούρα και δυσοίωνα μελάνια. Μια κοπέλα δεν είναι μόνο η εξωτερική της εμφάνιση. Μόνο τα φορέματα και τα ομπρελίνα. Μόνο ένα πόδι μέσα σε ένα γυάλινο γοβάκι.
Η Ιζαμπέλ κρύβει μέσα της απίστευτο θάρρος, μεγάλο πάθος για όλα τα «αντρικά» πράγματα και μια ψυχή αδάμαστη. Καλπάζει άλογα, ξιφομαχεί, λατρεύει τα δάση και τις βόλτες. Διαβάζει βιβλία με ιστορίες για θρυλικούς στρατηλάτες και, παρόλο που συνεχώς κάποιος της υπενθυμίζει ότι αυτά δεν αρμόζουν σε μια κοπέλα, ονειρεύεται ότι κατακτά νέους κόσμους. Μια κοπέλα τόσο διαφορετική, μα πεπεισμένη ότι αυτό που της λείπει είναι ομορφιά.
Μια σκοτεινή ιστορία εμπνευσμένη από το παραμύθι της Σταχτουμπούτας. Ένα καλογραμμένο βιβλίο, που φλερτάρει με το παραμύθι, αλλά παραμένει στην ουσία μια αληθινή ιστορία, λίγο διαφορετικά ειπωμένη. Είναι μια μνεία σε όλες εκείνες τις γυναίκες που δεν πίστεψαν στιγμή ότι δεν ορίζουν τη μοίρα τους. Που δεν έπαψαν στιγμή να πιστεύουν ότι αξίζουν τα πάντα. Ότι μπορούν να γίνουν τα πάντα. Πως τίποτα δεν ανήκει αποκλειστικά σε όσους είχαν την «τύχη» να γεννηθούν άντρες.
Διαβάστε ένα απόσπασμα του βιβλίου ΕΔΩ
Συλβάνα Παπαϊωάννου