Εφ’ ενός λυγμού – Κωνσταντίνος Γυπαράκης
Όταν μεγαλώσω, θα γίνω συγγραφέας, του είπα.
Πώς είναι να μεγαλώνεις στην Πετρούπολη τη δεκαετία του ’70;
Είναι μια ιστορία ενηλικίωσης, γεμάτη απορίες, αλλά παράλληλα και μια καταγραφή των κοινωνικών συνθηκών της εποχής. Απορίες που δεν είναι καθόλα παιδικές. Κρύβουν μέσα τους την ανάγκη του ήρωα να μάθει τον κόσμο και τις δυσκολίες που συναντά ο πατέρας του, στην προσπάθειά του να απαντήσει. Σε πράγματα που πολλές φορές ούτε ο ίδιος δεν γνωρίζει πραγματικά.
Έχει έναν ωμό ρεαλισμό το μυθιστόρημα, και μια γλώσσα κοφτή και σκληρή κάποιες φορές. Πηδάει από ανάμνηση σε ανάμνηση, χωρίς όμως να αφήνει κενά ή απορίες. Κινείται ομαλά πάνω σε έναν, άτυπα,«χρονικό» άξονα. Ρέει όμως τόσο εύκολα και ευχάριστα, που έχεις ήδη διαβάσει το μισό, πριν καλά το καταλάβεις. Μεταφέρεσαι στις γειτονιές της Αθήνας, τότε. Να μπαίνεις σε σπίτια με τα εργαλεία ελαιοχρωματισμού στο χέρι. Να βιώνεις στο πετσί σου όλα τα κακώς κείμενα και τις αντιλήψεις των ανθρώπων.
Χωρισμένο σε άλλοτε μονοσέλιδα και άλλοτε μεγαλύτερα κεφάλαια, νιώθεις διαβάζοντας το ότι κάθε κεφάλαιο μπορεί να στηριχθεί και σαν αυτόνομη ιστορία. Με φράσεις που σου δίνουν κάτι, ακόμα και αν διάβασες τυχαία τη σελίδα. Είναι καλογραμμένο, με την σύγχρονη ματιά που έχουμε μεγαλώνοντας, αναπολώντας τις στιγμές μας. Παιδιόθεν και μη.
Προσωπικά, το μόνο που με «χάλασε» στο συγκεκριμένο ανάγνωσμα, ήταν λίγο η εν μέρει χυδαία γλώσσα, την οποία κάποιες φορές ο συγγραφέας χρησιμοποιεί στις περιγραφές στιγμών και αναμνήσεων. Ειδικά όσο αφορά τις γυναίκες. Δεν με σόκαρε, απλά την βρήκα χωρίς ουσιαστική δυναμική, για τη φύση της αφήγησης.
Συλβάνα Παπαϊωάννου
Μια διαδρομή από την Πετρούπολη Αττικής τη δεκαετία του ’70 ως τις μέρες μας.
Για έναν Κρητικό κι ένα παιδί που μεγάλωνε γεμάτο απορίες. Κι όσο ο πατέρας αγωνιζόταν να επιβιώσει με αξιοπρέπεια τόσο το παιδί ερχόταν σ’ επαφή με την πραγματικότητα. Μια σκληρή πραγματικότητα, έμπλεη, όμως, από κοντυλιές του πεντοζάλη. Κι όσο το παιδί έβλεπε τον κόσμο των μεγάλων, άλλο τόσο έψαχνε την ομορφιά στα πάντα. Κι ανακάλυψε τις γυναίκες. Το ωραιότερο ποίημα του σύμπαντος. Και τις λάτρεψε. Σε κάποιες λίγες είδε την ταχύτητα του φωτός. Πού να προλάβει όμως; Κι έτσι έπιασε μια λύρα από χορδές ενός μολυβιού κι αποφάσισε να ζωγραφίσει τα δάκρυα των γυναικών που συνάντησε. Εφ’ ενός λυγμού.
Μια ιστορία για έναν Κρητικό κι ένα παιδί που ήθελε να ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός.
Το βιβλίο Εφ’ ενός λυγμού κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός.