Ένα ημερολόγιο στιγμών.
Ένα πεζόμορφο ποίημα.
Σκέψεις διάσπαρτες.
Ένα ολοκληρωμένο διήγημα.
Μια απροκάλυπτη διακειμενική συζήτηση.
«Η πληθώρα των επιλογών που καταλήγουν σε μια μεγαλειώδη μη επιλογή» Και με την φράση αυτή της Κατερίνας Χανδρινού, θα αποφύγω να επιλέξω το τι τελικά είναι το Κόρκυρα. Ίσως αρκεστώ στο ένα συνοριακό εγχειρίδιο στην σελίδα του τίτλου.
Μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση ξεθάβονται αναμνήσεις, όνειρα, ελπίδες, φόβοι, λίστες, χειρόγραφα. Μια συνομιλία με κείμενα που δεν είναι σαφές αν αποτελούν την αρχή του νήματος της σκέψης ή μια επισφράγιση.
Με αφορμή λοιπόν την επισκευή του πατρικού της στο νησί της Κέρκυρας, η αφηγήτριά μας γίνεται κλινήρης οικοδέσποινα τρομερών επισκεπτων.
«Οι μέρες κυλούν. Όμως ζητώ να μην εκληφθεί αυτό το κυλούν ως ένδειξη ευκολίας»
Οι σκέψεις κυλούν, γίνονται αποσπασματικές ιστορίες. Φτιάχνουν έναν ημερολόγιο στιγμών στη μορφή ενός, εν δυνάμει, πεζόμορφου ποιήματος. Και παρότι γνωρίζω καλά τον -απαράβατο- κανόνα του να μην ταυτίζω την πρωτοπρόσωπη αφήγηση με τη φωνή του συγγραφέα, εδώ δεν είμαι σίγουρη ότι τα κατάφερα.
Ταυτίστηκα και ταύτισα. Υπογράμμισα φράσεις και συνομίλησα μαζί τους στο περιθώριο. Ταίριαξα στο «Το εσωτερικό της τέντας. Αυτός ο νέος ορίζοντας» ένα Το βλέμμα μας πάντοτε αναζητά τον δικό του προσωπικό ορίζοντα.
Σκέφτηκα ότι για κάποιους είναι ιεροσυλία να γράφεις στις σελίδες ενός βιβλίου. Είναι αγένεια να απαντάς στις σκέψεις του συγγραφέα με δικές σου σκέψεις, σαν να τον διακόπτεις την ώρα που δημιουργεί.
Αλλά τι είναι ένα καλό βιβλίο, αν όχι πηγή σκέψης και έμπνευσης;
Συλβάνα Παπαϊωαννου
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κείμενα. Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα: