Η Bayamack-Tam στο βιβλίο Αρκαδία γράφει μια πρωτοποριακή ιστορία, με κεντρικό της πυρήνα μια κοινότητα απαλλαγμένη από τον δαίμονα της τεχνολογίας και από τα κοινωνικά πρέπει. Βασιζόμενη στην Αυτοδιάθεση των μελών, στην ελεύθερη σεξουαλική συνεύρεση, στον γυμνισμό και τη χορτοφαγία, που αγκαλιάζει κάθε ανθρώπινο είδος, με οποιοδήποτε χαρακτηριστικό, φαινομενικά τουλάχιστον.
Η κοινότητα που δημιούργησε η συγγραφέας αποτελεί ένα ακόμη δείγμα της κοινωνίας μας και όλων των προβλημάτων που υπάρχουν σε αυτήν. Μέσα από την ιστορία της κατάφερε να τονίσει πως ο άνθρωπος όπου κι αν βρεθεί είναι ικανός να οδηγήσει στο κακό και να λειτουργήσει ατομικά.
Ενώ το Liberty House φαίνεται πως βασίζεται στην ελευθερία των ατόμων, η ύπαρξη ενός αρχηγού μάς υπενθυμίζει τη δομή της κοινωνίας, διότι είναι εκείνος που ορίζει τους κανόνες, εκείνος που αντιμετωπίζεται ως μικρός Θεός.
Και καθώς η ιστορία ξετυλίγεται παρατηρούμε ένα προς ένα τα προβλήματα που υπάρχουν στον πάτο του βαρελιού.
Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου ονομάζεται Φαρά, πρόκειται για ένα ίντερσεξ άτομο, το οποίο παλεύει, σε μια κοινωνία χωρισμένη σε φύλα, να αποκτήσει τη δική του ταυτότητα. Όμως η Φαρά είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, δεν είναι ούτε αγόρι ούτε κορίτσι, είναι όλα και τίποτα μαζί.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως η συγγραφέας προσπαθεί να μιλήσει για άπειρα ζητήματα σε αυτό το βιβλίο και ίσως είναι αυτό που το έκανε να μοιάζει τόσο μπερδεμένο στα μάτια μου.
Μιλάει για την γονική αμέλεια, υπογραμμίζει τον βιασμό των γυναικών μέσα στη σχέση, την επιρροή ενός αρχηγού σε μια κοινότητα, την παραπλάνηση των ατόμων ύστερα από συνεχόμενη πλύση εγκεφάλου, τις ρατσιστικές αντιλήψεις των ανθρώπων, την ελευθερία που ορίζεται σύμφωνα με τις αντιλήψεις του καθενός, την χειραγώγηση και την στέρηση ελευθερίας από άτομα που υποτίθεται πως μας αγαπάνε, τη σωματική/σεξουαλική κακοποίηση που δικαιολογείται από τα θύματα.
Ένα φαινομενικά ελεύθερο σύστημα, που αγκάλιαζε και αγαπούσε ό,τι διαφορετικό υπήρχε, δεν έδειξε την ίδια αγάπη για τον μετανάστη που εμφανίστηκε στα εδάφη του. Και κάπως έτσι κατέρρευσε στα μάτια της Φαρά το βασίλειο του Αρκαντύ.
Ακόμη κι αν δεχτώ πως η συγγραφέας προσπάθησε να αποδώσει μια ρεαλιστική εικόνα της ανθρώπινης φύσης, χωρίς να τοποθετηθεί η ίδια σε όλα τα ζητήματα, αισθάνομαι πως και πάλι δε θα καταφέρω να αποδεχτώ τις στερεοτυπικές φράσεις που διατυπώθηκαν στο παρόν βιβλίο. Λέξεις όπως “καθυστερημένα” ή φράσεις κλισέ σχετικά με τη γυναίκα, προσωπικά με απωθούσαν και θα ήθελα σε μια εποχή, όπως η σημερινή, να γίνεται πιο ξεκάθαρη η θέση της συγγραφέως. Ίσως το προσωπικό της στοίχημα ήταν να αναδειχτούν όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα και όλα τα ζητήματα της πατριαρχίας, όμως προσωπικά αυτό δε με κάλυψε, δε με καλύπτει γενικά η ουδέτερη στάση των ανθρώπων και δη των καλλιτεχνών.
Για να γίνω πιο σαφής θα αναφέρω την ερωτική συνεύρεση της έφηβης Φαρά με τον 50χρονο Αρκαντύ, όπου σύμφωνα με την έφηβη πρόκειται για μια δική της επιλογή, καθώς ο Αρκαντύ είναι ο μέντοράς της, εκείνος που την βοήθησε να αγαπήσει το σώμα της και να αποδεχτεί τη διαφορετικότητά της. Ο Αρκαντύ με ασυγκράτητο σεξαπίλ προσφέρει έρωτα ελεύθερα, χωρίς φραγμούς σε οποι@ το επιθυμήσει, όμως κατά πόσο είναι αποδεκτή μία τέτοια συνεύρεση;
Παρόλα αυτά η αποδοχή για το διαφορετικό και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα καθιστούν το βιβλίο μια μεγάλη αγκαλιά για την κοινότητα. Η συγγραφέας καταφέρνει μέσα από αλληγορίες να αναδείξει την παθογένεια του δυτικού πολιτισμού, την έλλειψη ουσιαστικής επαφής και κατανόησης σε αυτόν και όλα τα συναισθήματα ενός ίντερσεξ ατόμου από την πρώτη μέρα που θα ρθει αντιμέτωπο με τη δική του αλήθεια. Ταυτόχρονα, η αγάπη για κάθε σώμα, με ή δίχως αναπηρία, είναι επίσης ένα από τα σημαντικά μηνύματα του βιβλίου, αν παραβλέψουμε τους χαρακτηρισμούς της πρωταγωνίστριας που ίσως τελικά να τόνιζαν με αυτό τον τρόπο πως ακόμη και τα άτομα που βιώνουν την περιθωριοποίηση, τελικά υποτιμούν διαφορετικές υπάρξεις.
Συνοψίζοντας, καταλήγω πως ως αναγνώστρια θα επιθυμούσα η συγγραφέας να δώσει την ίδια εξίσου βαρύτητα σε όλα τα παραπάνω ζητήματα και να τοποθετηθεί ξεκάθαρα υπέρ ή κατά αυτών.
Έλλη Μουτσοπούλου
https://www.facebook.com/ekdoseis.polis/
Omnia vincit amor! Η αγάπη νικάει τα πάντα!
Αυτό είναι το αξίωμα που διέπει τη ζωή του Liberty House, ενός ουτοπικού κοινοβίου, τα μέλη του οποίου ζουν σε μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα, μακριά από τον σύγχρονο πολιτισμό και τις νέες τεχνολογίες: κηρύσσοντας την ανεκτικότητα, χαίρονται τη φύση και τον ελεύθερο έρωτα. Οι πάντες -κοινωνικά απροσάρμοστοι, όμορφοι ή άσχημοι, γέροι ή νέοι, στρέιτ ή γκέι, υγιείς ή άρρωστοι- έχουν δικαίωμα σε μια ειρηνική και αρμονική ζωή, όπως και στη σεξουαλική απόλαυση, χωρίς διακρίσεις.
Σε αυτή την κοινότητα, την οποία καθοδηγεί η γοητευτική, ηγετική (δεσποτική, θα έλεγαν οι εχθροί του) μορφή του Αρκαντύ, ζει μαζί με τους γονείς της η νεαρή Φαρά. Μπαίνοντας στην εφηβεία, ανακαλύπτει πως δεν είναι πια και τόσο κορίτσι όσο νόμιζε, καθώς το σώμα της γίνεται όλο και πιο αρρενωπό. Μυείται στον έρωτα από τον Αρκαντύ, προσπαθεί να βρει τον δικό της πόθο, μαθαίνει να ζει με την απροσδιόριστη σεξουαλική της ταυτότητα.
Η ειδυλλιακή ζωή της κοινότητας αναστατώνεται από την άφιξη ενός νεαρού μετανάστη. Γρήγορα αποδεικνύεται ότι η διακηρυσσόμενη ανεκτικότητα έχει ένα όριο και δεν ισχύει για όλους ανεξαιρέτως. Ο Αρκαντύ και το ποίμνιό του κηρύσσουν την αγάπη, αλλά κλείνουν κατάμουτρα τις πύλες του παραδείσου τους στους μετανάστες.
Η Φαρά καλείται να επιλέξει ανάμεσα στη στοργή της για την κοινότητα και τις ιδέες της. Γιατί τι αξίζει η ευτυχία αν δεν μπορούμε να τη μοιραστούμε;
Ανατρεπτικό μυθιστόρημα μαθητείας, εξερεύνηση του φύλου και της σεξουαλικότητας, πολιτική αλληγορία, ύμνος στο υβριδικό και το διαφορετικό, ωδή στην ελευθερία και την κριτική σκέψη, το Αρκαδία είναι ταυτόχρονα ένα λογοτεχνικό καλειδοσκόπιο, με αναφορές σε συγγραφείς από τον Μούζιλ ως τον Ελρόυ. Σκληρό και συνάμα τρυφερό, με χιούμορ, και γλώσσα ηδονική κι ευφορική που συνδυάζει απόηχους από την ερωτική λογοτεχνία του ιδού αιώνα ως τις αναζητήσεις του μοντερνισμού, το Αρκαδία μάς μιλά, εντέλει, για την αθωότητα στον σύγχρονο κόσμο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)