Στο πλαίσιο ενός προσωπικού στόχου, της μελέτης βιβλίων μέσω των οποίων γυναίκες της μυθολογίας που υπήρξαν βουβές κι αφανείς έρχονται να επανασυστηθούν, κατέληξε στα χέρια μου το βιβλίο Δέκατος Χρόνος της Καρολίνας Μέρμηγκα, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Η Καρολίνα Μέρμηγκα βασιζόμενη στους μύθους, αλλά και στους αρχαίους στίχους, έφτιαξε το δικό της τραγούδι και έδωσε φωνή σ’ εκείνες που δεν ακούστηκαν ποτέ.
Η Μούσα, για πρώτη φορά, προκαλεί από μόνη της μια ηρωίδα να πει την ιστορία των νεκρών, ώστε μέσα από τα δικά της μάτια να φανερωθούν, σε εμάς, όλα όσα είδε κι άκουσε.
Για πρώτη επίσης φορά, θα ακούσουμε τα ανείπωτα μιας ηρωίδας που παρέμεινε αδίκως στη σκιά για τόσα χρόνια. Εκείνη που δεν ήταν παρά ένα λάφυρο, όπως πολλές ακόμα όμοιές της, καλείται -σχεδόν επιτακτικά- να μιλήσει εξ ονόματος εκείνων που χάθηκαν άδικα στον πόλεμο της Τροίας. Να μιλήσει για όσα ένιωσε, για όσα θρήνησε, για όσα σκέβρωσαν το κορμί της.
Στις σελίδες αυτού του βιβλίου διαβάζουμε έναν διάλογο, στον οποίο η Βρυσηίδα απαντώντας σε ερωτήματα, κατονομάζει όλα τα αδικήματα που διαπράχθηκαν στον πόλεμο της Τροίας αλλά και σε κάθε πόλεμο, σε βάρος των γυναικών και όχι μόνο, στο όνομα της υστεροφημίας.
Η Κ. Μ. έγραψε ένα αντιπολεμικό #retelling έργο, το οποίο αποτελεί το προσχέδιο μιας Μούσας. Περιέγραψε, εύστοχα και με μοναδική λυρικότητα, τον θάνατο και τον πόνο που προκλήθηκαν από την ακόρεστη δίψα των ανδρών για επιβολή. Τόνισε την ανύπαρκτη θέση όλων των γυναικών της εποχής εκείνης, δίνοντας χώρο και χρόνο στα συναισθήματά τους ενώ ταυτόχρονα κατέγραψε ένα ένα τα αδικήματα που διαπράχθηκαν στην χώρα του Πριάμου.
Μέσα από το μυαλό της συγγραφέως κατάφερα να περιπλανηθώ στον ματωμένο τόπο και να γνωρίσω τον έρωτα μιας γυναίκας που φυσικά δύσκολα θα χωρούσε σε ένα έπος που αφορούσε σε επιτεύγματα ανδρών.
Η γραφή της είναι ιδανικά φορτισμένη, με εκείνα τα συναισθήματα που γεννούν το “μίσος” του πολέμου αλλά και με ένα “γιατί” που πλημμυρίζει τις ζωντανές ψυχές, που δεν ξεπουλήθηκαν ακόμη.Καθώς το διάβαζα, το φαντάστηκα σε κάποια σκηνή του θεάτρου, πράγμα που εύχομαι να συμβεί στ’ αλήθεια.
Ήθελα η Βρυσηίδα να έχει αγαπήσει τον Αχιλλέα; Όχι, δεν το ήθελα. Του δίνει (όμως) άφεση αμαρτιών απλώς επειδή τον αγάπησε; Όχι, πράγμα που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Κατάφερε να με κερδίσει; Μα και φυσικά!
Ο Δέκατος Χρόνος είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα πρόταση, η οποία ρίχνει φως στη γυναικεία ψυχοσύνθεση, με σεβασμό στα έργα που κληρονομήσαμε αλλά και με μία φρεσκάδα που κερδίσει το στοίχημα του ξαναειπωμένου μύθου.
Μουτσοπούλου Έλλη