Δις ις χάλογουιν, δις ις χάλογουιν, χάλογουιν, χάλογουιν… Το χάλογουιν, για όποιον δεν ξέρει, είναι παραδοσιακή γιορτή από τα Τζουμέρκα που, μεταξύ άλλων, είθισται ο κόσμος να διαβάζει τρομακτικά βιβλία. Οπότε ναι, “είχαμε και στο χωριό μου”! Πιστή στις παραδόσεις της Πίνδου λοιπόν, είπα φέτος να διαβάσω το βιβλίο Εξορκιστής, που τον είχα τόσα χρόνια στα ράφια και με κοιτούσε η κοπελίτσα του εξωφύλλου μες στο παράπονο.
Την υπόθεση, λίγο πολύ, τη γνωρίζουν και τα ψάρια εξαιτίας της ταινίας αλλά εγώ ένα γουάο θα το πω για το βιβλίο το οποίο βασίζεται πολύ περισσότερο στο μυστήριο της υπόθεσης παρά στον τρόμο. Η υπόθεση έχει μια νουάρ νότα· ο ολοκληρωτικός δαιμονισμός γίνεται περίπου στα μισά του βιβλίου, ακόμα και το δαιμονισμένο κοριτσάκι το βλέπουμε ελάχιστα. Βέβαια, όταν το βλέπεις το κοριτσάκι το βλέπεις καλά καλά και με τον δαιμονισμό του και με τους εμετούς του και με τα όλα του (οι σκηνές της ταινίας με κάτι κεφάλια που γυρνάνε θρισίξτι, κάτι σκαλοπάτια που κατεβαίνονται με γέφυρα ανάποδα και κάτι σταυρούς σε “σημεία” που δεν θα έπρεπε υπάρχουν όλες στο βιβλίο, άλλωστε το σενάριο της ταινίας το έγραψε ο ίδιος ο συγγραφέας)!
Η αλήθεια είναι ότι δεν τρόμαξα καθόλου (γιατί είμαι και ατρόμητη, τρομάρα μου) αλλά μου άρεσε πάρα πολύ, κυρίως επειδή μέχρι και το τέλος αφήνει τον αναγνώστη με την αμφιβολία του αν είναι όντως περίπτωση δαιμονισμού ή αυθυποβολής. Και ακόμα περισσότερο μου άρεσε και ο, απαλλαγμένος από θρησκευτικά στερεότυπα, μονόλογος του Μέριν, ενός χαρακτήρα που εμφανίζεται ελάχιστα αλλά τη στιγμή που πρέπει, για την παρουσία του κακού στα μικρά πράγματα κι ότι “ίσως το κακό να είναι το χωνευτήρι του καλού”!
Και μ’ αυτά και μ’ αυτά, μάλλον θα διαβάσω και το σίκουελ!
Ανδριάνα
ΠιΕς: Τον παπαΝτέιμιεν τοv αναφέρουν όλοι συνεχώς ως νεαρό. Ο παπαΝτέιμιεν είναι 46. Και μια πάστα δεν τους κέρασε…