Δεν γνωρίζω από που πηγάζει η ανάγκη του ανθρώπου να αναβιώνει στιγμές οι οποίες έχουν παρέλθει. Η συγγραφέας σε αυτό το πολυεπίπεδο Η Νοσταλγία του Εγώ προσπαθεί να το αναλύσει και δίνει διάφορες σκέψεις σχετικά.
Το μόνο σίγουρο είναι πως όντως ζούμε όσα έρχονται στο παρόν με μια απάθεια. Ή αν όχι απάθεια, με μια άρνηση να απολαύσουμε στο έπακρο τη στιγμή. Την νοσταλγούμε όταν αυτή έχει περάσει. Όταν έχει γίνει παρελθόν και αγιοποιούμε μια ανάμνηση την οποία τελικά δεν ζήσαμε πραγματικά με όλο μας το είναι την στιγμή που έπρεπε.
Τι εναγωνίως γυρεύει ο άνθρωπος πιο πολύ; Να αγαπηθεί ή να αγαπήσει; Σε βαθμό μίσους καμιά φορά. Να κατακτήσει ή να υποταχτεί; Να προοδεύει ή να αυτοκαταστρέφεται; Να θυμάται ή να ξεχνά; Τι προσπαθεί διαρκώς; Να καθαρίσει το πρόσωπό του ή να υφάνει τη μάσκα του; Toν εαυτό του τον αγαπά ή τον λατρεύει σαν είδωλο;
Αυτές και άλλες τόσες σκέψεις της συγγραφέα, υφαίνουν ένα σύνολο από προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου τους οποίους κατακτήσαμε σαν πολύτιμη κληρονομιά από όλες τις προηγούμενες γενιές.
Γονείς, παππούδες και θείοι/ες οι οποίοι απλόχερα μας έδωσαν αναμνήσεις τις οποίες μπορεί να μην ζήσαμε ποτέ οι ίδιοι, ούτε καν μας επηρεάζουν στο σήμερα αλλά που πολλές φορές μπορεί να αναλύουμε στον κύκλο μας σαν κάτι που ανήκει σε εμάς. Σίγουρα θα έχετε βρεθεί σε συζητήσεις όπου ένας ομιλητής μπορεί να περιγράφει αναμνήσεις άλλων σαν να τις έζησε ο ίδιος. Μπορεί ο ομιλητής να ήσασταν εσείς ή εγώ σε μια τέτοια συζήτηση. Όλη αυτή η ανακύκλωση αναμνήσεων καταλήγουν να μας κάνουν να νοσταλγούμε στιγμές. Ακόμα και αυτές τις συζητήσεις.
Υπάρχει μια απλότητα στο ύφος της Μάρως Βαμβουνάκη
Απογυμνώνει τις σκέψεις της, ακόμα και όταν αυτές μιλούν για δικούς της ανθρώπους. Μιλά για την αλήθεια των πράξεων τους χωρίς να ωραιοποιεί καταστάσεις, χωρίς να δικαιολογεί.
Οι σκέψεις της πολλές φορές έρχονται συνειρμικά, με αποτέλεσμα να χρειάζεται τον χρόνο του στην ανάγνωση κάθε κεφαλαίου. Ωστόσο, θα προβληματίσουν τον αναγνώστη και θα τον κάνουν να ταυτιστεί.
Είναι παράξενο το πόσο διαφορετικά ίδιοι είμαστε τελικά. Ίσως το βιβλίο αυτό να είναι η υπενθύμιση του ότι πρέπει να ζούμε τις στιγμές μας μέχρι τελικής πτώσης. Να ζούμε το παρόν. Σαφώς να μην ξεχνάμε το παρελθόν. Αλλά να ζούμε!