Kανείς δε μιλάει γι’ αυτό: Μυθιστόρημα ή συλλογή αποφθεγμάτων που σχολιάζει καυστικά τη σύγχρονη κοινωνία; Ή μήπως ημερήσια καταγραφή viral αναρτήσεων μιας πλατφόρμας; Ή μιας influencer, μιας γυναίκας που, συλλέγοντας τα δυνατότερα στιγμιότυπα του διαδικτυακού κόσμου, αποτυπώνει τη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στο πλήθος; Αλλά και την απελπισία του απέναντι σε όλα όσα τον καταπλακώνουν.
Η Lockwood έχει ήδη προκαλέσει το αναγνωστικό κοινό. Και θα συνεχίσει να το κάνει με όχημα την πρωτοποριακή της γραφής. Παρατηρεί τον σύγχρονο άνθρωπο. Καταγράφει τον νέο του εαυτό μέσω της διαδικτυακής του εικόνας κι έκφρασης. Ακριβώς όπως ο ίδιος επέλεξε να συστήνεται, ρηχό & κενό. Και αυτό είναι το κλειδί της επιτυχίας της. Αυτό είναι που την κάνει να ξεχωρίζει!
Στο πρώτο μέρος του βιβλίου τα αποσπάσματα θυμίζουν ειδήσεις ή και αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Εικόνες της κοινωνίας μας παρελαύνουν, γεγονότα και ημερομηνίες κατακλύζουν το μυαλό μας. Πρόσωπα που άλλαξαν τον κόσμο μας, στερώντας μας δικαιώματα αναφαίρετα, πρωτοστατούν σε κάθε σελίδα.
Κάτι στο πίσω μέρος του κεφαλιού της πονούσε. Ήταν η νέα ταξική συνείδηση
Η πρωταγωνίστρια των σκέψεων παρουσιάζεται με φωνή βαθιά ειρωνική απέναντι στα φερέφωνα ιδεολογιών που υπολείπονται πολιτικών απόψεων. Ενάντια στους καλούς καθολικούς και κάπως κρυφοφασίστες. Υπερασπιστές της ζωής με κάθε κόστος, βάσει νόμου. Ενώ ταυτόχρονα καταδικάζει τους δικτάτορες των κορμιών και των ιδεών μας.
Διανύουμε την εποχή της έξυπνης ατάκας. Του τσιτάτου που θα ερεθίσει ως και το τελευταίο μας εγκεφαλικό κύτταρο. Αναζητούμε μια ανάρτηση που θα μας προσκαλέσει σ’ ένα ατέρμονο ταξίδι συνειρμών, ώστε να οδηγηθούμε τελικά στην επιθυμητή αποχαύνωση. Μιας και η πραγματικότητα μας απωθεί από καιρό.
Μάθαμε να περιγράφουμε την πραγματικότητα και όχι να την κατανοούμε. Να προβληματιζόμαστε στιγμιαία, παρατηρώντας τα γεγονότα, χωρίς να συμμετέχουμε στην ιστορία που γράφεται.
Η συγγραφέας λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, αποτυπώνει την κοινωνία μας ρεαλιστικά, με αποτέλεσμα ο λόγος της να είναι ιδιαίτερα ψυχρός και άτονος. Η απρόσωπη προσέγγισή της ίσως ξενίσει τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες, ίσως πάλι γεννήσει ερωτήματα τα οποία όμως θα απαντηθούν στο δεύτερο μέρος.
Θίγει την ανάγκη αυτοπροβολής και αυτοπραγμάτωσης μέσω της διαδικτυακής πύλης. Μέσω της νοητικής και βιολογικής μας αναπαραγωγής. Αναφερόμενη σε πρόσωπα και γεγονότα επαναφέρει στις μνήμες μας αληθινές επαναστάσεις κι εξεγέρσεις, κρίνοντάς μας για την τωρινή μας αδράνεια.
Οι υπαινιγμοί της απαιτούν την προσοχή μας
Καθιστούν αυτόματα την ανάγνωση μια ενδιαφέρουσα εμπειρία ως προς την αποκωδικοποίησή τους. Στο δεύτερο μέρος το απρόσωπο γίνεται προσωπικό και ο λόγος της πιο εσωστρεφής. Τα κομμάτια συνδέονται και η ιστορία που έψαχνες μέχρι τώρα παίρνει πλέον μορφή. Με αυτό τον τρόπο περνάει από τη συναισθηματική αναπηρία σε εκείνη που η πολιτεία αγνοεί γυρίζοντας την πλάτη σε φροντίστριες και φροντιστές, σε παιδιά που νοσούν.
Ώσπου τελικά φτάνει στην απώλεια. Παρουσιάζει το πένθος, εισχωρώντας βαθιά στον ανθρώπινο ψυχισμό. Και το συναίσθημα που καλυπτόταν από την κενότητα του διαδικτύου, στο δεύτερο μέρος φανερώνεται και προκαλεί έντονη φόρτιση. Παρόλα αυτά ο εθισμός στα κοινωνικά μέσα δεν παύει να υπάρχει ούτε μετά την απώλεια, ίσως μάλιστα να λειτουργεί σαν αποκούμπι. Ίσως τελικά το μόνο βήμα που μας απέμεινε είναι η «πύλη» που μας ενώνει με τον έξω κόσμο. Ίσως το μοίρασμα μικραίνει τον πόνο και τον φόβο.
Θα γράψω ένα άρθρο! Σκέφτηκε έξαλλή. Θα εκθέσω όλη αυτή την κατάσταση! Θα…θα…θα ποστάρω γι’ αυτό!
Η ικανότητά της συγγραφέως να μετατρέπει τα ψυχικά μας θραύσματα σε γραπτό λόγο αλλά και η ευκολία με την οποία συμπυκνώνει τα πιο βαθιά νοήματα με κέρδισαν απόλυτα! Διαβάστε την!
Μουτσοπούλου Έλλη Μαρία
Το βιβλίο Kανείς δε μιλάει γι’ αυτό κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Μετάφραση: Μυρσίνη Γκάνα