Πριν κάποια χρόνια αγόρασα τυχαία το «Ο άρχοντας των μυγών» και έπαθα σοβαρό τραλαλά (δόκιμος όρος). Και εντυπωσιάστηκα και επιπλέον επειδή αυτό ήταν το πρώτο έβερ βιβλίο που έγραψε ο Γκόλντινγκ. Οπότε όταν υπέπεσε στην αντίληψή μου, βεβαίως βεβαίως, ότι κυκλοφορεί στα ελληνικά το «Οι κληρονόμοι», που είναι το δεύτερο έβερ που έγραψε ο Γκόλντινγκ, δεν γινόταν να μην το θέλω και να μην το έχω και να μην το διαβάσω!
Αρχικά να επισημάνω ότι ο τύπος είναι ευφυέστατος. Και μόνο που σκέφτηκε οι πρωταγωνιστές να είναι Νεάντερταλ και να απειλούνται από τους Χόμο Σάπιενς είναι τουλάχιστον υπεροπρωτότυπο.
Στο «Ο άρχοντας των μυγών» πρωταγωνιστούν παιδιά και διαβάζοντας την πλοκή παρασύρεται ο αναγνώστης και ξεχνάει παντελώς την ηλικία τους.
Εδώ, στο «Οι κληρονόμοι», δεν υπάρχει στιγμή που να ξεχνάει κάποιος ότι πρόκειται για πρωτόγονους. Όλο το βιβλίο, πέραν των δύο τελευταίων κεφαλαίων, είναι από την οπτική γωνία των Νεάντερταλ. Στην αρχή είναι αρκετά κατανοητό· μόλις έρχονται σε “επαφή” με τους Χόμο Σάπιενς, όμως, η αφήγηση γίνεται πιο περίπλοκη και δυσνόητη μιας και περιγράφονται με τόσο απλοϊκό τρόπο τα όσα πρωτοαντικρίζουν και δεν μπορούν να εξηγήσουν.
Έτσι εμφανίζονται κάτι νεκρά δέντρα, κάτι κλαδάκια που πετάνε, κάτι άνθρωποι με κοκκάλινα πρόσωπα, κάτι περίεργες σπηλιές.. Υπήρχαν σημεία που ο υπέροχος εγκέφαλος μου δεν μπορούσε να κάνει εικόνες του τι διαβάζει γιατί πολύ απλά δεν καταλάβαινε! Και τότε έρχεται το προτελευταίο κεφάλαιο και η οπτική γωνία είναι του εξωτερικού παρατηρητή και αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν κάποια θεματάκια. Έπειτα, έρχεται το τελευταία κεφάλαιο με οπτική γωνία των Χόμο Σάπιενς και ξεκαθαρίζουν και τα υπόλοιπα. Και γουάο!
Γκόλντινγκ άρχοντα πάρε μου τα υπάρχοντα!
Ανδριάνα
https://www.sizacharopoulos.gr/product/743/oi-klironomoi.html