Κάποιες μητέρες είναι καλές και κάποιες δεν είναι. Άλλες προσπαθούν πολύ και κάποιες άλλες καθόλου. Κάποιες επιλέγουν την μητρότητα και κάποιες άλλες η μητρότητα τις επιλέγει. Άλλες χαίρονται με τον καινούριο τους ρόλο και κάποιες άλλες το μετανιώνουν. Κάποιες εχουν συνοδοιπόρο σε αυτό το ταξίδι και κάποιες άλλες είναι μόνες. Άλλες βάζουν τον παιδί τους σε πρώτη μοίρα και κάποιες άλλες σε δεύτερη. Κάποιες είναι ευτυχισμένες και κάποιες άλλες όχι!
Και για κάποιες από αυτές τις μητέρες μιλάει σε αυτό το βιβλίο η Ντίμοβα. Αρχικά πίστευα ότι ίσως να ήταν φλατ ή βαρετό ή “άντε πάλι μικρές άσχετες ιστορίες” αλλά τελικά με εξέπληξε. Κάθε κεφάλαιο έχει ως τίτλο το όνομα του παιδιού, στην οικογένεια του οποίου (και κυρίως την μητέρα) αφορά. Τα μοτίβα των ιστοριών δεν επαναλαμβάνονται και έχουν πολύ ενδιαφέρον όλες εξίσου. Αλλά πιο πολύ με κέρδισε το τελευταίο μέρος κάθε κεφαλαίου που αναπτύσσει ένα μυστήριο το οποίο δεν περίμενα με τίποτα. Και το τέλος, που αυτό κι αν δεν το περίμενα με τίποτα!!
Και έρχεται λίγο στο μυαλό και το “Ἁμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα” ή κι αν δεν τα παιδεύουν ακριβώς, τους διαμορφώνουν τον χαρακτήρα, την συμπεριφορά και τις αντιδράσεις τους!
Η βουλγαρική λογοτεχνία κάπως μου ταιριάζει, μου φαίνεται. Βέβαια, ένα δριμύ κατηγορώ, αυτή εδώ η Βουλγάρα με πλήγωσε βαθιά όταν μέσω μιας Κύπριας ηρωίδας που έπλασε λέει όλες τις Ελληνίδες κοντόχοντρες και χοντροκώλες. «Τεοντόρα, δεν είσαι σωστή γειτόνισσα!» Αν, όμως, εξαιρέσει κανείς την τεράστια προσβολή προς τον πισινό μου/μας, και καταφέρει να το προσπεράσει πριν γίνει διπλωματικό ζήτημα ανάμεσα στις γείτονες χώρες, το βιβλίο αυτό είναι πολύ πολύ καλό. Διαβάστε το άφοβα!
🎼Γεννιέσαι την έχεις μητέρα
πηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμα
εκείνη σε βάζει στην κούνια
στα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα🎶
(και ολίγον από Φοίβο που κολλάει παντού)
Ανδριάνα