Τι σχέση μπορεί να έχει μια ψυχίατρος με έναν κρατούμενο φυλακών; Τί πολιτικά παιχνίδια μπορεί να παίζονται ανάμεσα σε ανθρώπους με εξουσία και τους πιο αδύναμους; Άραγε τα συμφέροντα υπερτερούν της ζωής; Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, είναι ερωτήματα που σου γεννιούνται μόλις αρχίσεις να διαβάζεις το πρώτο μυθιστόρημα της Βάσως Βεκρή, με τίτλο Πάροδος, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ξεκινώντας το ταξίδι με αυτό το βιβλίο, θεωρούσα πως θα διάβαζα μια αστυνομική ιστορία. Όμως, γρήγορα κατάλαβα, πως επρόκειτο για κάτι πολύ παραπάνω από αυτό.
Τα δύο κυρίαρχα πρόσωπα της ιστορίας, ο Νικόλας και η Πολίνα, μπλέκονται σε διαδρομές, συναντώντας ανθρώπους που άλλοτε γίνονται συνοδοιπόροι και άλλοτε εχθροί.
Όλη σχεδόν η ιστορία, επικεντρώνεται στην προσπάθεια αποκάλυψης των υπόγειων παιχνιδιών που παίζονται στις φυλακές που κρατείται ο Νικόλας. Μυστικά και δολοπλοκίες των ανώτερων, προς τους κρατούμενους που εξεγείρονται.
Με τον θάνατο του Νικόλα, όλοι γύρω του, πασχίζουν να βρουν τους ενόχους. Θέλουν να απελευθερωθούν από τις τύψεις και να αντικρύσουν την αλήθεια. Μπορούν πράγματι να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό;
Μιλώντας προσωπικά, όσο πιο βαθιά στην ιστορία έμπαινα, τόσο περισσότερο ήθελα να μάθω την αλήθεια και να δω τελικά, πως θα καταλήξουν οι ήρωές μου στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου.
Οι εναλλαγές του τρόπου και των προσώπων αφήγησης, κάνει τον λόγο της Βεκρή πολύ πιο ζωντανό και παραστατικό. Το παρελθόν και το παρόν, σαν ευθείες γραμμές, που μπλέκονται με τον πιο ομοιόμορφο τρόπο, ξετυλίγουν παράλληλες ιστορίες.
Και ναι. Τελικά στο τέλος, η αλήθεια πάντα στρέφεται στο φως και αποκαλύπτεται. Το σημαντικότερο βέβαια στη συγκεκριμένη η ιστορία, δεν είναι μόνο η αλήθεια, αλλά η λύτρωση που βιώνουν οι ήρωες μέσα από αυτή.
Λύτρωση, ελευθερία, ανακούφιση. Όταν τα νιώθεις αυτά, μπορείς να προχωρήσεις και να αφεθείς στο μονοπάτι της ζωής. Όπως ακριβώς οι χαρακτήρες του βιβλίου. Έτσι μόνο να αρχίσεις να ζεις.
Έφη Καράμπελα