Όσο εύκολο κι αν φαίνεται να αποτυπώσεις τα απλά και καθημερινά -και τελικά ιδιαίτερα περίπλοκα- στο χαρτί, χρειάζεται κουράγιο για να περάσεις το βίωμα στους άλλους. Και ακόμα μεγαλύτερο για να αναγνωρίσει το αναγνωστικό κοινό τον εαυτό του μέσα σε αυτό. Μέσα από το βιβλίο Το Κενό, της Γεωργίας Τσουκαλοχωρίτη.
Κείμενα γραμμένα με τρόπο απλό, ειλικρινή, συνειρμικό τις πιο πολλές φορές, χωρίς εξεζητημένες λέξεις. Σκέψεις που κάνουμε όλες/οι μας. Συναισθήματα και απώλεια αυτών, για όσα ζήσαμε ή δε ζήσαμε. Όσα ζούμε και θα ζήσουμε ή δε θα ζήσουμε ποτέ.
Κενά που διαμορφώθηκαν από την παιδική μας ηλικία. Που μας αρρωσταίνουν ή μας καταπραΰνουν. Μα όπως και να ‘χει, κενά που μας διαμορφώνουν.
Σε ένα διαρκές άδειασμα και γέμισμα αυτών των κενών κινούνται τα διηγήματα της συλλογής αυτής. Αυτό που εκτιμώ περισσότερο διαβάζοντας ιστορίες σαν κι αυτές είναι πως ανεξάρτητα από το αν βλέπουμε τα κενά μας μισοάδεια ή μισογεμάτα είναι ακριβώς αυτά που μας φέρνουν κοντά ή μας απομακρύνουν, αφού από αυτά αποτελούμαστε.
Και η πορεία προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση εξαρτάται από το προσωπικό μας “άνοιγμα” ή “κλείσιμο”. Κυρίως όμως από την εκπαίδευσή μας στην αποδοχή όχι μόνο των προσωπικών μας κενών, αλλά και των κενών των άλλων.
Κάποιες φορές μια στιγμή αρκεί για να μιλήσουμε, για να ακούσουμε, για να νιώσουμε, για να ταυτιστούμε. Το μεγαλύτερο σφάλμα μας είναι που κάποιες φορές δε δίνουμε αυτή τη στιγμή ούτε στους άλλους, αλλά ούτε στον εαυτό μας.
Για κάθε γυναίκα που μέσα της τρέμει περπατώντας μόνη έξω μετά τη δύση του ηλίου. Για κάθε άντρα που μεγάλωσε για να είναι Άντρας. Για την καθεμία και τον καθένα μας, που θα αναγνωρίσουμε τα κενά μας μέσα σε κάποια ιστορία.
Μαρία Παπαγεωργίου