Πέτρινα Πλοία
Εγώ και το δέντρο απέναντί μου. Πάνω στο κλαδί μια καρακάξα πετάει εδώ κι εκεί, παρατηρεί, στέκεται. Την κοιτάζω για ώρα, αλλά δεν ξέρω εάν έχει αντιληφθεί κι εκείνη την παρουσία μου.
Παρουσία. Το να βρίσκεται κάποιος/α κάπου. Να είναι παρών. Στη μάχη μεταξύ παρουσίας και απουσίας, ποια θα κέρδιζε; Και η απουσία καμιά φορά είναι πανταχού παρούσα.
Η απώλεια, ο πόνος, η ανάγκη, η μνήμη, το βάρος του θανάτου. Η πέτρα που πλακώνει όσους μένουν, και όχι όσους θάβονται από κάτω.
Αγωνία. Απόγνωση.
Κύκλοι που κλείνουν και άλλοι που μένουν ανοιχτοί. Φαύλοι κύκλοι.
Γραμμές, πορείες πάνω σε χάρτες.
Φτιάχνουμε τον χάρτη της ζωής μας από όσα μαθαίνουμε και από όσα αισθανόμαστε. Από τους ανθρώπους μας. Οι άνθρωποί μας είναι οι χάρτες μας. Κυκλώνουμε, τραβάμε βέλη, να θυμόμαστε, να μην ξεχνάμε. Τους μαθαίνουμε λίγο λίγο. Ξεκινάμε από τις ηπείρους και τους ωκεανούς τους, και σιγά σιγά μαθαίνουμε κάθε παραμικρό τους νησάκι.
Και ξαφνικά, όταν τους χάνουμε, ο χάρτης μας ερημώνει.
Λες κι έμεινε ένα μονάχα νησί, κι εμείς πάνω του ναυαγοί, να παλεύουμε να επιβιώσουμε.
Η καρακάξα είναι ακόμη εκεί και μετά το τέλος της (περι)συλλογής αυτής. Δεν ήταν εύκολη η ανάγνωσή της, η αίσθηση που γέννησε, η πολυεπίπεδη γραφή.
Πρόκειται για 15 διηγήματα υπό το βάρος του θανάτου και προς αναζήτηση ευνοϊκού ανέμου για χαμηλές πτήσεις…
Μαρία Παπαγεωργίου
Σε κάποιους τόπους, οι άνθρωποι έστηναν γύρω από τους τάφους πέτρες σε σχήμα καραβιού, πέτρινα πλοία για να πάνε τους νεκρούς στον άλλο κόσμο. Για τους ζωντανούς, τα πλοία αυτά γίνονταν τόποι συνάντησης και τελετουργίας. Τα διηγήματα αυτής της συλλογής, δεκαπέντε ιστορίες για νησιά κυριολεκτικά ή μεταφορικά, σε θάλασσες πραγματικές ή φανταστικές, είναι πέτρινα πλοία με τον τρόπο τους: αφηγήσεις για ανθρώπους και τόπους που χάνονται, για τα ίχνη τους που κάποτε σβήνουν, και για όσους μένουν πίσω να θυμούνται.