Έχεις λαγό; Πιάσε το Λαγό. Πόσο εύκολο είναι να κόψει κάνεις τις επαφές του με οτιδήποτε τον συνδέει με το παρελθόν; Και πόσο γρήγορα μπορεί να τις ξαναενώσει εάν το απαιτήσουν οι καταστάσεις. Και το απαιτούν πραγματικά ή είναι συγκαλυμμένος κρυφός πόθος;
Επίσης, πόσο εύκολο είναι να κρίνει κανείς τους “παρελθοντικούς” άλλους υπό το πρίσμα της μελλοντικής του ωριμότητας; Τα γεγονότα είναι πραγματικά όπως τα έχει στη μνήμη του; Ή ξεθωριάζουν προσπαθώντας να ταιριάξουν με αυτό που η συνείδηση προσπαθεί να πλάσει;
Έχω λαγό!
Δεν ξέρω αν αυτό το βιβλίο αναφέρεται περισσότερο στη γυναικεία φιλία, στις τοξικές σχέσεις (οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές), στον ρατσισμό, στην πορεία προς την ενηλικίωση, στην γυναικεία φύση, στη Βοσνία, στις ψυχικές νόσους, στην ελπίδα, στην απελπισία, στο όνειρο ή στον εφιάλτη. Αναφέρεται όμως σε όλα αυτά και το κάνει διακριτικά, όσο και όπου πρέπει, και έντονα, όσο και όπου πρέπει.
Μέχρι να διαβαστεί ο επίλογος, το βιβλίο είναι ένα σύντομο αλλά σημαντικό ρόουντ τριπ. Και διαβάζοντας το βιβλίο, βρίσκεται, ξαφνικά, και ο αναγνώστης σε εκείνο το αυτοκίνητο που ξεκίνησε από το Μόσταρ της Βοσνίας με προορισμό την Βιέννη και με στόχο την άκρη του νήματος ή το κυνήγι μιας χίμαιρας.
Έχει αυτάκια;
Μην πω ψέματα· μου θύμισε πολύ την τετραλογία της Νάπολη της Φεράντε. Εντόπισα πολλά παρόμοια μοτίβα. Aς μην κάτσω να τα πω ένα ένα γιατί είναι αρκετούτσικα. Αλλά, ενώ η Φεράντε δεν κατάφερε να με κερδίσει, η Μπάστασιτς το έκανε με επιτυχία! Αποφεύγει την φλυαρία και την εξιδανίκευση των χαρακτήρων. Ιδίως της αφηγήτριας που μέσω των αναμνήσεων της ξεγυμνώνει την πραγματικό της εαυτό.
Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα μη συμβατικά τέλη των ιστοριών. Μπορώ με χαρά να πω ότι στο Πιάσε το Λαγό το τέλος ανήκε σε αυτή την κατηγορία. Το βρήκα εκπληκτικό και ίσως για αυτόν τον λόγο και να θεωρώ το συγκεκριμένο βιβλίο ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος.
Έχεις λαγό;