Οι Ψίθυροι νιότης διαγράφουν κυκλικές τροχιές στο αέναο ταξίδι της ύπαρξης.
Περνούν τα χρόνια και συσσωρεύονται οι πράξεις που δεν έγιναν, οι σκέψεις που δεν εκφράστηκαν, οι έρωτες που δεν καρποφόρησαν, οι ελπίδες που μαράθηκαν, τα ταξίδια που δεν πραγματοποιήθηκαν. Μνήμη και Λήθη.
Παρατηρήσαμε με προσοχή τα φυσικά φαινόμενα κι ανακαλύψαμε τους αντικειμενικούς νόμους που περίπου ισχύουν. Επί των πονεμένων ερώτων.
Κάθε λέξη και ένας όμορφος χρησμός, κάθε λέξη και ένας άλυτος γρίφος. Κάθε ματιά και ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα, κάθε ματιά και μια απόλυτη καταστροφή. Οι αμαρτίες μας; Όσες και οι αρετές μας. Μικροί στοχασμοί.
Βρέθηκαν δείγματα και μείγματα δράσεων, αντιδράσεων, αποδράσεων, επιδράσεων και πολλά άλλα φτιασιδώματα και στολίσματα. Χωρίς όνομα.
Οι Ψίθυροι νιότης είναι η δεύτερη κατά σειρά ποιητική συλλογή του Μάξιμου Αλυγιζάκη, που εξυμνεί τους μεγάλους έρωτες της ζωής, τη λήθη, τη μνήμη, το παρελθόν και τους στοχασμούς που γεννιούνται από όλα τα παραπάνω. Εκείνες τις μεγάλες αγάπες της ζωής, που δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο όνομα, αλλά καθρεφτίζονται σε όλα εκείνα τα μικρά πράγματα της καθημερινότητας μας.
Το βιβλίο του Μ. Αλυγιζάκη, αποτελείται από 58 μαγευτικά ποιήματα βγαλμένα από την καθημερινότητα μας, απευθυνόμενος σε όλους εκείνους τους αθεράπευτα ρομαντικούς, που ο έρωτας έχει πρωταρχικό ρόλο στο έργο της ζωής. Που ακόμα και ο πόνο δεν καθίσταται ικανός για να τους σταματήσει στην ατέρμονη αναζήτησή του. Αντιθέτως, τους εμπνέει και τους δίνει την δύναμη να προχωρήσουν στην επόμενη αναζήτησή του.
Η γλαφυρή γραφή του Μ. Αλυγιζάκη, εξυπηρετεί την ανάγκη του αναγνώστη, να τέρπει την αίσθηση ακοή του. Συνεπώς, η ανάγνωση της συγκεκριμένης συλλογής αποτελεί μια ευχάριστη διαδικασία που θα ικανοποιήσει απόλυτα ακόμα και τον ποιο απαιτητικό αναγνώστη.
Κατερίνα Ζάχαρη
«ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ»
Ήταν ένα κορίτσι γύρω στα δεκαεπτά,
δεν θυμάμαι πια τ’ όνομά της,
όταν πήραμε το τρένο.
Το πρόσωπό της είχε μια τρυφερότητα απεριόριστη,
το χαμόγελό της ήταν ένα μικρό ουράνιο τόξο.
Μιλούσαμε τη γλώσσα της αγάπης λίγο σπαστά,
σ’ εποχές νιότης που έμοιαζε χωρίς όρια.
Όσα κι αν πήρα τρένα
δεν μπόρεσα να βρω ξανά το πρόσωπο της Αφροδίτης.
Μια φορά γίνονται τα ερωτικά θαύματα
κι όποιος πρόλαβε, πρόλαβε.
Ετοιμάσου για την επόμενη ζωή
μήπως το τρένο της Αφροδίτης ξαναπεράσει.
Μόνο που επόμενη ζωή δεν διαθέτει πλέον το κατάστημα!
Άλλωστε, η ομορφιά πεθαίνει πάντα νέα, δεν αντέχει τα γεράματα.