Στο κεφάλι μου – Μιχάλης Σκολιανός
Με κοιτάζει; Είμαι σίγουρος ότι με κοιτάζει. Μα, είναι δυνατόν, μια τόσο ωραία κοπέλα να κοιτάζει εμένα; Μήπως δεν είναι τόσο ωραία; Τη βλέπω ωραία επειδή είμαι μεθυσμένος; Κι αν, όμως, όντως είναι ωραία; Όπως μου φαίνεται αυτή τη στιγμή; Πρέπει να πάω να της μιλήσω. Πότε θα έχω ξανά την ευκαιρία να κάνω κάτι με μια τόσο ωραία κοπέλα;
Και γιατί να μην έχω ξανά την ευκαιρία; Αυτή η έλλειψη αυτοεκτίμησής μου…
Ένας νεαρός άντρας 30 χρονών, μεθυσμένος σε ένα μπαρ, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του να πάει να μιλήσει σε μια κοπέλα που (νομίζει) ότι τον κοιτάζει.
Μια νουβέλα για την προσπάθεια του σύγχρονου ανθρώπου να βρει τη θέση του σε έναν απρόσωπο κόσμο, μα κυρίως ένα βιβλίο για την απώλεια και την αναζήτηση της αγάπης ως υπαρξιακή ανάγκη.
Το μυθιστόρημα/νουβέλα του Μιχάλη Σκολιανού, Στο κεφάλι μου, επιχειρεί να δώσει απάντηση στο υπαρξιακό ερώτημα που απασχολεί την ανθρωπότητα σχετικά με το τι μπορεί να σκέφτεται ένας άνθρωπος; Και ιδικά όταν αυτός είναι σε κατάσταση μέθης.
Ο συγγραφέας δημιουργεί έναν αντι-ήρωα, όχι και ιδιαίτερα συμπαθή, χωρίς ωστόσο αυτό να παρεμποδίζει την ευχάριστη ανάγνωση του βιβλίου αυτού. Ο ανώνυμος άντρας παρουσιάζεται ως ένας εγωκεντρικός άνθρωπος που αρέσκεται στο φλερτ, αλλά και των υπόλοιπων απολαύσεων της ζωής. Μέσα από μια βιογραφική αφηγήσεις, θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε ως έναν σκληρό άνθρωπο, που δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τα συναισθήματα των άλλων.
Έπειτα λοιπόν από τη σύντομη ανασκόπηση της ζωής του, ο ήρωάς μας βρίσκετε αντιμέτωπος με τους δαίμονές του, τους οποίους προσπαθεί να ξορκίσει με τη βοήθεια του αλκοόλ. Προβληματίζεται για τις σχέσεις του με τις γυναίκες και τους γύρω του, για τις αποτυχίες της ζωής, για τη μοναξιά του και για την ανακάλυψη της αληθινής του ταυτότητας. Εν ολίγοις, υπαρξιακές ανησυχίες που πνίγονται στο ποτό, μέσα από μία σκληρή αυτοκριτική.
Ο Μιχάλης Σκολιανός με ωμή, άκρως ρεαλιστική και συχνά και ειρωνική, μας καταθέτει έναν δυνατό εσωτερικό μονόλογο, ένα σύμπλεγμα σκέψεων από τον οποίο δεν απουσιάζει η δράση. Ενδεχομένως, να υπάρχει και μια σκιαγράφηση του χαρακτήρα του συγγραφέα, καθώς υπάρχει μια ταυτοπροσωπία μεταξύ τους. Αυτό, ωστόσο, είναι κάτι που δεν θα μάθουμε ποτέ. Επομένως, ο ήρωας του μυθιστορήματος αυτού αποτελεί μία γλαφυρή παρουσίαση της ζωής ενός σύγχρονου εργένη.
Και, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, οι προβληματικές συμπεριφορές του πρωταγωνιστή ανάγονται σε οικογενειακά προβλήματα και κρυμμένα απωθημένα της παιδικής του ηλικίας. Και, κατά βάθος, ο ανώνυμος αυτός άντρας δεν αποζητάει τη σεξουαλική απόλαυση από τις εφήμερες σχέσεις, αλλά την αληθινή αγάπη. Μόνο που αυτό είναι κάτι το οποίο δεν παραδέχεται ούτε ο ίδιος στον εαυτό του…
Κατερίνα Ζάχαρη