Ξεκινάω λέγοντας σας πως ο John Williams είναι ένας ιδιαίτερος συγγραφέας, και δεν θα αρέσει σε όλους. Έτσι ιδιαίτερα είναι και τα βιβλία του. Ήρεμα, αλλά δυνατά, με πολλές προεκτάσεις, μηνύματα, ερμηνείες. Ο Στόουνερ -το αγαπημένο πολλών- γράφτηκε μετά το Πέρασμα του Μακελάρη και είναι εμφανής η εξέλιξη του στη γραφή. Από την άλλη είναι σαν να γράφτηκε από άλλον άνθρωπο. Δύο τελείως διαφορετικά βιβλία, που έχουν όμως να δώσουν πολλά.
Το συγκεκριμένο είναι πιο ήσυχο από άποψη δράσης αλλά πολύ καλύτερο. Μέσα από την πορεία της ζωής του Στόουνερ ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν άνθρωπο που σε καμία περίπτωση δεν θα χαρακτήριζα ευτυχισμένο. Έναν άνθρωπο που έζησε μέτρια, ωστόσο κατάφερε να βιώσει τον έρωτα σε διάφορες εκδοχές του αλλά και να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία μέσα στην οποία έβρισκε τον εαυτό του.
Πρόκειται για ένα μελαγχολικό βιβλίο
Σε όλη την ανάγνωσή του τα συναισθήματα που προκαλούνται στον αναγνώστη δεν είναι χαρούμενα καθώς ο ήρωας μας είναι μια τραγική φιγούρα που αναγκάζεται να υπομείνει πολλά. Ταυτόχρονα όμως δίνει πολύ βάση στη λογοτεχνία και στο λειτούργημα του δασκάλου. Στη σχέση που έχει ένας φιλόλογος με τη λογοτεχνία αλλά και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το επάγγελμα αυτό. Τέλος στέκεται και στα δεινά του πολέμου -αφού ο πρωταγωνιστής έζησε και τους δύο παγκόσμιους πολέμους- και στο πως αυτός μπορεί να μετατρέψει έναν άνθρωπο σε κτήνος.
Σαφώς τα θέματα τα οποία θίγονται είναι ακόμα περισσότερα και ο αναγνώστης ανακαλύπτει συνεχώς κάτι καινούριο να σταθεί. Η ζωή του Στοουνερ αν και φαινομενικά “βαρετή” ήταν πολυτάραχη. Το τέλος δε απλό, επήλθε σαν φυσική κατάληξη, αλλά “υπερβολικά δυνατό”.
Τα βιβλία του συγγραφέα για εμένα είναι διαμάντια… και το καθένα έχει να δώσει κάτι διαφορετικό.. κάτι περισσότερο από το προηγούμενο.
Προφανώς θα μπορούσα να μιλάω ακατάπαυστα για τούτο αλλά δεν έχει νόημα. μόλις το διαβάσετε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε.
*Η γραφή του μου θύμισε πολύ κλασικούς συγγραφείς.