Το ξύπνημα της άνοιξης, το θεατρικό έργο του Φράνκ Βέντεκιντ, φέρει το στοιχείο τόσο της πάλης με τo κατεστημένο, όσο και με το πέπλο υποκρισίας της κοινωνίας, όπως το σύνολο του έργου του συγγραφέα.
Έφηβοι οι πρωταγωνιστές του, που από την μία θέλουν να ανακαλύψουν τον κόσμο που απλώνεται μπροστά τους και από την άλλη έχουν να αντιμετωπίσουν την σεμνότυφη οικογένεια και ένα αυταρχικό σχολικό πλαίσιο. Στην πλοκή ο βιασμός, η αυτοκτονία, η εγκυμοσύνη, η άμβλωση και ο θάνατος παρουσιάζονται σαν αντίδραση των εφήβων στην ασφυκτική πίεση που δέχονται.
Στα της παράστασης με την σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου και τις δροσερές ερμηνείες των ηθοποιών, ο θεατής «γεύεται την σαντιγί» και μεταφέρεται στον εφηβικό χωροχρόνο, με έναν σύγχρονο τρόπο.
Μπορεί μάλιστα, να είναι ένα έργο το οποίο ξεκίνησε να γράφεται στα τέλη στου 19ου αιώνα και να υποστηρίζει πως τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός, κι όμως έχουμε πολλούς πελαργούς να διαπραγματευτούμε στην εποχή μας. Ο σχολικός εκφοβισμός, η σεξουαλικότητα, η αυτοκτονία κ.α, είναι μερικοί από αυτούς. «Το ξύπνημα της Άνοιξης» στο θέατρο nous, μας καλεί «Να γνωρίσουμε για να εμπιστευτούμε» τον κόσμο των εφήβων, να νιώσουμε τα αδιέξοδά τους, τα θέλω τους, την δίψα τους για ζωή.
Η κατάληξη των χαρακτήρων που θα παρακολουθήσουμε, μπορεί να μην είναι αυτή που θα θέλαμε, είναι όμως ρεαλιστική και η πλοκή μας κάνει συμμέτοχους στο ταξίδι τους. Μας δίνει την δυνατότητα, «Να είμαστε εδώ για αυτούς, να μην μείνουν μόνοι τους» και να τους βοηθήσουμε στο «πέταγμά τους».
Στο θέατρο nous η σκηνή μοιάζει να ανοίγει, να μεγαλώνει και τα βιώματα, τα συναισθήματα μοιράζονται απλόχερα, στους συμμετέχοντες θεατές.
Η παράσταση Το ξύπνημα της άνοιξης αποτελεί μία ευχάριστη έκπληξη, μία θεατρική στιγμή, που συμβάλλει στην ματιά μας στον πραγματικό κόσμο. Με ένα τρόπο, μας ζητά να ξανασκεφτούμε τον κόσμο που έχουμε πλάσει για τους έφηβους/ες, εκεί έξω.
Γιάννος Παπίλας