Πριν από είκοσι τέσσερα χρόνια, κυκλοφόρησε μια ταινία που πλέον αποτελεί άρτιο παράδειγμα της εποχής του κινηματογράφου που είχαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’00. Υποψήφια για δώδεκα Oscar, κέρδισε τα πέντε από αυτά, και με ένα box office που ξεπέρασε το μισό δισ. σε εισπράξεις, το Gladiator ήταν τότε η ταινία της χρονιάς. Σήμερα, ο Ridley Scott επιστρέφει στα σοκάκια του κέντρου της ρωμαίικης αυτοκρατορίας και αναμετριέται ο ίδιος στο κινηματογραφικό Κολοσσαίο στο αιώνιο debate αν το sequel μιας ταινίας μπορεί να είναι καλύτερο από την πρωτότυπη. Ένα από τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει με την κυκλοφορίας της, η ταινία Gladiator 2 ( ⭐⭐⭐).
Ο Lucius, ο γιος της Lucilla και του Maximus από την πρώτη ταινία, ζει εκδιωγμένος για την δική του ασφάλεια στην σε ένα βασίλειο της Βόρειας Αφρικής, στην Νουμιδία. Όταν μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια, τα νύχια της ρωμαίικης αυτοκρατορίας φτάνουν εκεί, εξαναγκάζεται να επιστρέψει ως σκλάβος στην Ρώμη. Ορκισμένος να πάρει εκδίκηση από τον στρατηγό που κατέστρεψε την πόλη του και σκότωσε την γυναίκα του, βρίσκεται να γίνεται μονομάχος στα χέρια του Macrinus, ο οποίος έχει τα δικά του σχέδια για το μέλλον της αυτοκρατορίας.
Ναι, το sequel δεν κρύβει το γεγονός ότι πατάει υπερβολικά στο μύθο της πρώτης ταινίας και παίρνει ζωή για να υπάρξει από εκείνη. Δεν πρωτοτυπεί στην ιδέα αλλά δεν δείχνει να έχει καμία ενοχή για αυτό. Ο Scott βρήκε στον Paul Mescal τον επόμενο πρωταγωνιστή του και έπλασε γύρω από αυτόν μια συνέχεια εκδίκησης αλλά και πολιτικής τρέλας. Σε αυτή την ταινία δείχνει ξεκάθαρα τον εκφυλισμό της ρωμαίικής αυτοκρατορίας και την ανάγκη να γεννηθεί κάτι καινούργιο. Φυσικά, έχει ιστορικές ανακρίβειες αλλά χρησιμοποιεί όσα χρειάζεται με τέτοιον τρόπο για να δώσει το στίγμα που θέλει. Η ταινία διασώζεται από τις πάντοτε αριστουργηματικά συντονισμένες σκηνές δράσεις και από την οικειότητα που έχει ο θεατής με το παρελθόν της ταινίας. Όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι η ταινία βουτάει ξεδιάντροπα το δάχτυλο της στα κατσαρόλα της νοσταλγίας. Αλλά συγχρόνως ο θεατής νιώθει ασφαλής με κάτι που γνωρίζει και δεν τον προκαλεί παρά επαναπαύεται να περάσει καλά. Ο Ridley Scott, έπειτα από πολλά σκαμπανεβάσματα τα τελευταία χρόνια, με το Gladiator 2 επιστρέφει σε μια φόρμα που του ταιριάζει και τουλάχιστον δεν τον εκθέτει.
Μπορεί η πλοκή να μοιάζει ότι έχει ως κέντρο τον Paul Mescal και τον ρόλο του ως Lucius αλλά φαίνεται από την αρχή ότι δεν κουβαλάει ο ίδιος την ταινία όπως έκανε ο Russell Crown, το 2000. Σε αυτή την ταινία, το κέντρο βάρους ζυγοσταθμίζεται ανάμεσα σε όλους και θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ο Denzel Washington ως Macrinus που κερδίζει στο photo finish. Ο Denzel, κάτοχος δυο Oscar, φλερτάρει έντονα με την πιθανότητα να βρεθεί με ένα τρίτο βραβείο της Ακαδημίας στην καριέρα του. Ίσως ο νεοϋορκέζικος αέρας του να μπερδέψει κάποιους στα πρώτα λεπτά της ταινίας αλλά ο Denzel καταφέρνει και πλάθει λεπτό το λεπτό έναν χαρακτήρα με τέτοιον τρόπο που μόνο ένας ηθοποιός της κλάσης του θα μπορούσε να κάνει.
Το Gladiator 2 προσθέτει στην φετινή κινηματογραφική χρονιά τον ιδρώτα, το αίμα και την τεστοστερόνη που είχε ανάγκη. Είναι μια καθαρή, ενήλικη, βίαιη ψυχαγωγία που οι ικανότητες όλων όσοι συμμετέχουν την αναγάγουν σε κάτι παραπάνω. Σίγουρα όχι κάτι μεγαλύτερο της πρώτης ταινίας αλλά μιας δυναμικής υπενθύμισης ότι η ρωμαίικη αυτοκρατορία κινηματογραφικά θα είναι πάντα θελκτική για το κοινό και την βιομηχανία.
Βασιλακόπουλος Χρήστος