Η Συλβάνα Παπαϊωάννου έχοντας δει και απολαύσει επί σκηνής τον Μιχάλη Βαλάσογλου, αποφάσισε να του κάνει μερικές ερωτήσεις για μια μίνι συνέντευξη. Ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο και τις απαντήσεις του.
Cover Φώτο: Μαρίζα Καψάμπελη
Υποκριτική, χορός, μουσική, υπέροχα πορτραίτα και σχέδια. Θα τολμήσουμε να πούμε ότι έπεσες στη χύτρα με τα ταλέντα μικρός. Πώς είναι η καθημερινότητα ενός ατόμου που ζει τόσο μέσα σε μια συνεχή δημιουργική διεργασία;
Σας ευχαριστώ για τον καλό λόγο. Απλώς χαίρομαι όταν καταπιάνομαι με πράγματα που αγαπάω, μου δίνει έναν σκοπό που με γεμίζει, αυτό είναι όλο. Για κάποιον λόγο είχα από μικρός μία αγάπη για τις τέχνες, δεν πιστεύω τόσο στο ταλέντο ούτως ή άλλως. Τουλάχιστον όχι με την έννοια ενός γονιδιακού «προβαδίσματος» με το οποίο γεννιέσαι χωρίς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό, εσύ ή το περιβάλλον σου. Τις περισσότερες φορές απλώς δουλεύω με τις ώρες πάνω σε κάτι που μπορεί να μην μου χρειαστεί ποτέ, για να προκύψει κάτι που κανείς δεν ζήτησε. Έρχονται μέρες χωρίς έμπνευση, που τίποτα δεν λειτουργεί και άλλες που καβαλάς το κύμα και οι κόποι πιάνουν τόπο. Σημασία έχει το κατόπι της χαράς ανεξαρτήτως μέσου ή στόχου.
Ποια συναισθήματα σού προκαλεί η σκηνική παρουσία: Έχει υπάρξει στιγμή που ήρθες αντιμέτωπος με μια νέα αλήθεια για σένα, όντας στο σανίδι;
Χαίρομαι όταν βλέπω κόσμο στο θέατρο, συγκινούμαι, με την έννοια ότι ενεργοποιούμαι κατ’ ευθείαν, αλλά ως εκεί. Τα υπόλοιπα είναι του ρόλου. Νομίζω όλοι έχουμε τέτοιες ιστορίες σαν αυτές που περιγράφεις, θεατές και ηθοποιοί. Μία παράσταση που πετυχαίνει τον στόχο της μπορεί να είναι αποκαλυπτική και για τις δύο πλευρές. Κάποτε παίζαμε τον Ξένο του Καμύ στο Από Μηχανής, μια μικρή σκηνή με ελάχιστα σκηνικά, δυο βράχους και λίγη άμμο και παίζοντας σκεφτόμουν ότι το θέατρο είναι η τέχνη «της ζωής». Τα υλικά είναι κοινά, απλώς στη σκηνή γίνεται μια σύνθεση, οσοδήποτε παράδοξη. Άνθρωποι, αντικείμενα, χώρος, χρόνος, σχέσεις, τα λόγια που ανταλλάσσουμε και ό,τι όλα αυτά μας προκαλούν. Στην πραγματικότητα συνήθως ανακαλύπτεις κάτι που ξέρεις ήδη, αλλά το αντιλαμβάνεσαι ξανά, σε άλλο επίπεδο και γίνεται ένα ωραίο reset.
Λοιπόν, εσωτερικά λατρεύουμε τα beef, οπότε αν σε αναγκάζαμε να βάλεις σε σειρά τον Αρτούρο Ούι και τον Προμηθέα, ποια παράσταση θα έμπαινε πρώτη; (Λατρέψαμε και τις δύο, αλλά κάποια από εμάς έχουμε αγαπημένη – δεν προϊδεάζουμε)
Θα ήμουν πολύ περίεργος ν’ ακούσω τη δική σας! Δεν μπορώ φυσικά να τις βάλω σε σειρά, είναι πολύ αγαπημένες, καθεμία με τον τρόπο της και για τους λόγους της. Στον Αρτούρο πιστεύω καταφέραμε κάτι σπάνιο. Είναι ένα σπουδαίο έργο με πολύ στέρεη σκηνοθετική επιλογή, ιδιαίτερο σκηνικό, η δραματουργία, η μουσική και η ηχοληψία, ένας μεγάλος θίασος με ουσιαστικό δέσιμο, η κινησιολογία, μοιάζει σαν όλα τα επιμέρους στοιχεία να δούλεψαν ρολόι. Στον Προμηθέα υπήρχε ένας άλλος, πολύ πιο ανοιχτός χώρος έκφρασης, μια εμπειρία που δεν ξέρω πότε θα ξαναζήσω. Ήταν τόσο ετερόκλητα τα συστατικά της παράστασης, ένα πρωτότυπο κείμενο – ποταμός, η τραγωδία εμποτισμένη με ελληνικό hip-hop, αρχετυπικές μορφές, μάσκα, σύγχρονο σκηνικό, προβολές, «video game» μουσική, απροσδόκητος σκηνικός ρυθμός και όλο αυτό σε μία «κόντρα» σκηνή, όπως το Γκλόρια. Ξέραμε ότι το εγχείρημα ήταν τολμηρό, αλλά γι’ αυτό και συναρπαστικό. Την κορύφωση του φινάλε θα τη θυμάμαι για πολύ καιρό. Και στα δύο πάντως οι χαρακτήρες μου είχαν πολύ ψωμί για δουλειά και ανακαλύψεις, είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.
Εδώ έχουμε την αγαπημένη μας ερώτηση: Ρόλος για τον οποίο θα σκότωνες για να παίξεις και ρόλος που θα σκότωνες για να μην χρειαστεί να παίξεις.
Δεν έχω τέτοιες ανησυχίες. Έχω παίξει στην τηλεόραση και στο θέατρο ρόλους με στοιχεία που μου ανακατεύουν το στομάχι, αλλά πάντα βρίσκονται τρόποι να αγαπήσεις τον ήρωά σου, αν είναι γραμμένος και σκηνοθετημένος καλά. Δεν είναι προσωπικό, είναι το κομμάτι σου στην ιστορία. Αυτό που έχει σημασία είναι οι συνεργασίες με οργανωμένο πλαίσιο, σεβασμό, ενδιαφέρον κείμενο, κοινή αισθητική, με αυτά τα κριτήρια πορεύομαι. Ιδανικά φυσικά, θα ήθελα κάθε δουλειά να διαφέρει από την προηγούμενη. Στην παρούσα φάση θα καλοδεχόμουνα κάτι κωμικό, έχω λίγο καιρό να κάνω.
Και επειδή εσύ έχεις πολλαπλές ιδιότητες, θα θέλαμε να μάθουμε και μια προσωπικότητα που θα ήθελες να σκιτσάρεις το πορτραίτο της, αφού πρώτα έχετε πιει ένα κρασί και έχετε πει και δύο πράγματα για τη ζωή.
Είναι πολλοί, από πολλούς χώρους. Θα πω τον Ζοζέ Σαραμάγκου, που έφτιαξα το πορτρέτο του πρόσφατα, έχω λατρεία για τα βιβλία του. Στο ύφος του έχω βρει μια συμβολική πατρίδα. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά νιώθω σαν να συνομιλώ με έναν ομοϊδεάτη μου κι αυτό λίγο δεν είναι, που λέει κι ο Μπρεχτ.
Και τέλος, για να παραφράσουμε λίγο Μαρίνα Κουντουράτου, “Όταν σας δει κάποιο (επί σκηνής) σας ερωτεύεται, όταν σας ερωτευτεί που μπορεί να σας δει (επί σκηνής);
Προς το παρόν στην Άνοδο του Αρτούρο Ούι στο θέατρο Ark και σε μία μικρή συμμετοχή στο σίριαλ Μαύροι Πίνακες. Τον Δεκέμβριο περιμένω με ανυπομονησία το Υπάρχω, μία ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου για τον Στέλιο Καζαντζίδη, όπου υποδύομαι τον Άκη Πάνου και την μικρού μήκους Τα Ζώα στο Δάσος, της Δήμητρας Μητσάκη, σε συμπαραγωγή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.
Από την άνοιξη θα είμαι ξανά με τον Άρη Μπινιάρη στον Φάουστ στο Εθνικό Θέατρο, στην ταινία The Flaw, μία αγγλόφωνη παραγωγή σε σκηνοθεσία Θεόφιλου Παπαστυλιανού, στο σίριαλ Το Απαραίτητο Φως στην ΕΡΤ και στη μικρού μήκους Έξω, μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, της Αιμιλίας Παπαχριστοφίλου.
*Και για όσα άτομα ακολουθείτε τον Μιχάλη Βαλάσογλου στο Instagram, ελπίζουμε ότι τον ακολουθείτε και στο valasoglou.art όπου ανεβαίνουν τα υπέροχα πορτραίτα που σχεδιάζει.