Καμιά φορά δεν χρειάζεται λυρισμός, συμβολισμοί και γλαφυρές περιγραφές. Καμιά φορά αρκεί μια απλή γλώσσα και ένα κείμενο που ρέει, αλλά λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Το βιβλίο Είκοσι χρόνια σιωπή ήταν μια μικρή έκπληξη για εμένα.
Όχι μόνο επειδή κύλησε εξαιρετικά γρήγορα και διατηρούσε την αγωνία στα ύψη σχετικά με τη μυστηριώδη εξαφάνιση (δολοφονία;) της Σάρα. Ούτε απλώς επειδή νοστάλγησα τη δεκαετία του ’90 μέσα από τις αναφορές σε μουσικές, ταινίες και σειρές της εποχής εκείνης που αγάπησα (και ακόμη αγαπώ). Αλλά επειδή ενώ φαινομενικά είναι ακόμα ένα απλό βιβλίο που μάλλον πιστεύεις ότι θα ξεχάσεις εύκολα, δεν είναι.
Είναι μια αιχμή κατά των επιφανειακών μας σχέσεων με τα παιδιά μας. Τα αδέρφια μας, τους/τις συντρόφους μας, τους/τις φίλους/ες μας. Είναι ένα ξεκουκούλωμα του τρόπου που λειτουργεί η κοινωνία μας. Με την έμφαση στην εμφάνιση και όχι στο είναι, με το κλείσιμο των αυτιών μας στα έκτροπα που συμβαίνουν εκτός (καμιά φορά και εντός) του σπιτιού μας, επειδή «δε μας αφορά», επειδή «τι θα πει ο κόσμος αν», επειδή «συμβαίνουν αυτά».
Είναι η μητέρα εκείνη που πιέζει το παιδί της να είναι τέλειο, είναι ο πατέρας εκείνος που εθελοτυφλεί ή εκείνος που απλώς σηκώνεται και φεύγει. Είναι τα καλούπια και οι ταμπέλες που πρέπει να ακολουθήσουμε επειδή δεν μπορούμε να είμαστε τίποτα παραπάνω από ένα πράγμα. Θα έχεις ή ομορφιά ή εξυπνάδα. Είναι το κορίτσι εκείνο που θα πει ότι βιάστηκε, αλλά ελάχιστοι/ες θα πιστέψουν επειδή «τα ήθελε και τα ‘παθε», επειδή «τι δουλειά είχε εκεί;», επειδή «κάπως θα προκάλεσε και αυτή!»
Αλλά είναι και η βαθιά γυναικεία αλληλεγγύη. Που ίσως είναι σπάνια, αλλά υπάρχει και είναι εκεί για να μας βάλει τα γυαλιά. Και να μας δείξει τι δύναμη κρύβεται μέσα στη μεγαλύτερη αδυναμία.
Μαρία Παπαγεωργίου