Μια τέχνη που ζει από το θάνατο και άλλες φανταστικές ιστορίες – Benito Pérez Galdós
Φανταστείτε ότι είστε ένα πούπουλο που αιωρείται πάνω από τον κόσμο και αγναντεύετε αυτή που περνάει, αυτή που περνάει που λέει και ο Φοίβος. Όχι, φανταστείτε ότι είστε μεγάλη φίρμα στον παράδεισο, αλλά κι εκεί σας βάζουν να δουλέψετε.
Ή, καλύτερα, φανταστείτε ότι ερωτεύεστε μια σωστή κουκλίτσα. Ίσως θα έπρεπε να φανταστείτε ότι λύνετε το μυστήριο μιας κόμισσας που ξενοκοιμόταν. Μήπως να φανταστείτε ότι ένα ποτάμι αλλάζει συνέχεια θέση και παρασέρνει δέντρα καφέ με γάλα και δέντρα κοτόπουλα;
Ή μάλλον φανταστείτε ότι θέλετε να πάτε να κουρευτείτε αλλά δεν βρίσκετε το κεφάλι σας, πάνω στο οποίο βρίσκονται τα μαλλιά σας. Ή απλούστατα διαβάστε το βιβλίο: Μια τέχνη που ζει από το θάνατο και άλλες φανταστικές ιστορίες.
Το παράλογο μπλέκει τόσο αριστοτεχνικά με το λογικό σε αυτό το βιβλίο που δεν θα με ξάφνιαζε καθόλου αν μου έλεγε κάποιος ότι οι ιστορίες του είναι η καταγραφή των ονείρων του συγγραφέα. Οι ιστορίες είναι γραμμένες με τέτοιο τρόπο που φαντάζει σαν το υποσυνείδητο του Γκαλντός να είχε πιάσει την πένα και να έγραφε μόνο του! Οπότε, ειλικρινέστατα, ευχαριστήθηκα πάρα πολύ την ανάγνωση αυτού του βιβλίου!
Επίσης, να το πω γιατί το θεωρώ πολύ σημαντικό. Ο εκδοτικός (Printa Ροές) κάνει άψογη δουλειά με τα επίμετρα! Κούντος λοιπόν!
«Αχ, αεράκι μου!» ξεφύσαγε αδύναμα, «νιώθω σύγχυση και παραζάλη. Σε τι χρησιμεύει τάχα η επιστήμη, αν στο τέλος, μετά από τόση έρευνα, πιότερο με τρομάζουν όσα αγνοώ απ’ ό,τι με ικανοποιούν όσα γνωρίζω; Αλίμονο, φίλε μου που με συντρόφεψες στις απογοητεύσεις, εν οίδα ότι ουδέν οίδα.[…]»
Ανδριάνα
ΠιΕς: Τα δικά μου όνειρα δεν είναι τόσο ευφάνταστα. Όλο κάτι βλακείες πάω και βλέπω.
ΠιΕς ένα½: Μπορεί όμως να μην τα θυμάμαι τα ευφάνταστα.
ΠιΕς ένα¾: Αλλιώς θα έγραφα κι εγώ βιβλίο.
ΠιΕς ένα⅚: Ή και όχι, γιατί βαριέμαι να γράφω.
ΠιΕς ένα⅞: Δεν πειράζει, άρα, που δεν τα θυμάμαι. Ή δεν τα βλεπω. Τι είχαμε τι χάσαμε;