Την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2023 παρευρεθήκαμε στο Θέατρο Χώρα και παρακολουθήσαμε την παράσταση Closer, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αποσπερίτη-Μπόγδανου. Μια παράσταση εκκεντρική, δοσμένη απόλυτα στο σήμερα, με πολύ δυνατές ερμηνείες που σίγουρα δε θα ξεχάσουμε.
Το Closer είναι ένα έργο σκληρό και τρυφερό μαζί. Εκτυλίσσεται στα μέσα της δεκαετίας του ‘’90 και αναφέρεται στη τυχαία συμπωματική γνωριμία τεσσάρων αγνώστων, οι οποίοι μέσα σε διάστημα 4 ετών καταφέρνουν να εμπλακούν σ’ ένα ερωτικό παιχνίδι μέσα από το οποίο κανείς δεν βγαίνει αλώβητος. Ο Νταν γνωρίζει τη νεαρή Άλις που μόλις έχει έρθει από τη Νέα Υόρκη. Ο έρωτας τους είναι αμοιβαίος και κεραυνοβόλος. Μερικούς μήνες αργότερα ο Νταν θα γνωρίσει την Άννα η οποία είναι φωτογράφος και την φλερτάρει ανοιχτά. Χρησιμοποιώντας το όνομα Άννα σε κάποιο chat room, ο Νταν κλείνει ραντεβού στο Λάρι, έναν άγνωστο γιατρό. Η Άννα θα συναντηθεί τυχαία με το Λάρι. Γνωρίζονται, αρέσουν ο ένας στον άλλο, παντρεύονται και κάνουν σχέση. Έπειτα από καιρό θα προκύψουν υποψίες ότι η Άννα έχει ερωτικές επαφές με τον Νταν.
Οι ήρωες του closer όσο κι αν αναζητούν την αλήθεια στις σχέσεις τους καταλήγουν να φθαρούν και στο τέλος μένουν γυμνοί και ευάλωτοι μπροστά στις εξελίξεις των γεγονότων
Η Ναταλία Σουίφτ στο ρόλο της Άλις, νομίζω ότι ήταν η αποκάλυψη της παράστασης. Αυθεντική, ειλικρινής στο παίξιμο της, τρυφερή και πιο σκληρή στα σημεία που πρέπει. Έχει της στόφα μιας νέας ηθοποιού που μας αποδεικνύει περίτρανα ότι το θέατρο δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από σκηνική αλήθεια. Νομίζω ότι ανέδειξε το ρόλο της Άλις όπως καμία άλλη ηθοποιός μέχρι σήμερα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κατά κάποιο τρόπο ήταν η κινητήριος δύναμη όλου του έργου. Επίσης μας οδηγεί στο να καταλάβουμε πως η αλήθεια που διακαώς έψαχναν οι ήρωες του Closer ήταν μπροστά τους απλά ο καθένας έφτιαχνε μια δική του κάθε φορά.
Η Βίκυ Παπαδοπούλου στο ρόλο της Άννας της δυναμικής φωτογράφου, υπηρέτησε και εκείνη τον ρόλο της με απόλυτη ειλικρίνεια και αμεσότητα. Με τις κατάλληλες εναλλαγές συναισθημάτων όπου χρειαζόταν. Δόμησε το ρόλο της με τον απαραίτητο δυναμισμό, Έπειτα στη πορεία τον αποδόμησε, αφού είναι ένας από τους χαρακτήρες που τελικά αφήνεται μέσα στις αδυναμίες του μέσα στο έργο. Μέχρι που ξαναβρίσκει τον εαυτό της όταν τελικά μένει μόνη αφού ούτε με τον Νταν ούτε με τον Λάρι κατάφερε να έχει μια πραγματικά υγιή σχέση.
Ο Σπύρος Σταμούλης επίσης ανέδειξε απόλυτα τον εκκεντρικό αυτό ρόλο του Νταν, είδαμε τη διαδρομή του ήρωα του. Ενθουσιάζεται με την Άλις και εγκαταλείπει τη Ρουφ. Η Άλις του βγάζει σίγουρα μια τρυφερότητα αλλά δεν είναι ικανή να τον κρατήσει κοντά της καθώς γοητεύεται από τη δυναμική Άννα ωστόσο όταν εκείνη τον αφήνει ξαναγυρίζει στην Άλις αναζητώντας στοργή. Χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής μας έκανε να δούμε και να απολαύσουμε αυτό το χαρακτήρα επί σκηνής χωρίς καμία περιττολογία. Τέλος, Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης στο ρόλο του γιατρού Λάρι μας χάρισε επίσης μια πολύ όμορφη ερμηνεία. Ωστόσο δεν εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ σε σχέση με άλλες ερμηνείες που έχω δει πάνω στο συγκεκριμένο ρόλο. Αλλά είχε πολύ ωραίες ρωγμές σαν ρόλος όσο και συναισθηματικές αλλαγές.
Η Σκηνοθεσία του Δημήτρη Αποσπερίτη Μπόγδανου ήταν πολύ ωραία δοσμένη με σύγχρονο τρόπο
Ξεχώρισε το εύρημα μιας κάμερας που συνεχώς τραβάει τους ήρωες. Μας πήγε και σε άλλα επίπεδα για το τι είναι η αλήθεια και τι δεν είναι που διακαώς ψάχνουν. Θεωρώ ότι δημιούργησε ένα απόλυτα ατμοσφαιρικό έργο με μια απίστευτα φοβερή ροή. Τα Κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα ήταν σύγχρονα και αντιπροσώπευαν απόλυτα τον κάθε ρόλο. Οι Φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη σε ζεστούς χρωματισμούς απέδωσαν την ατμοσφαιρικότητα του έργου αλλά και ανέδειξαν όλο το ερωτικό παιχνίδι που εκτυλίσσεται μέσα στο έργο. Η Μουσική της Δανάη Νίλσεν προσέδωσε μια πολύ ωραία ποιότητα στο έργο και ήταν εξαιρετικά ευχάριστη για τον θεατή. Η Σκηνογραφία της Λίνας Πηγαδιώτη με το λευκό σκηνικό αλλά και την υπέροχή σκηνή του καμπαρέ που εμφανίζεται η Άλις σαν άγγελος έδωσε μια άλλη διάσταση στο έργο και επισφράγισε τη σύγχρονη ματιά του.
Μαριάννα Βασιλείου