Η ταινία του Sean Baker το ’21, Red Rocket, είχε ισχυρό προ-οσκαρικό buzz κάτι που τελικά δεν επιβεβαιώθηκε όταν ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες της απονομής του ’22. Φέτος, μοιάζει σχεδόν απίθανο να μην βρεθεί η νέα του ταινία σε κάποιες από τις μεγάλες κατηγορίες. Ο λόγος για το Anora (⭐⭐⭐⭐1/2), που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών του ’24, είναι όντως μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Η Anora, μια νεαρή σεξεργάτρια στο Brooklyn, συναντά στα πλαίσια των ωρών της δουλειάς της έναν νεαρό, γιο ενός ολιγάρχη στην Ρωσία. Η παρορμητική φύση του νεαρού συμπαρασύρει την Anora σε ένα δεκαπενθήμερο εμπειριών μαζί του που καταλήγουν σε μια ξαφνική πρόταση γάμου. Η απάντηση της σε αυτή την πρόταση φέρνει εξελίξεις που οδηγούν τους γονείς του νεαρού να ταξιδέψουν από την Ρωσία στην Αμερική, ώστε να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Όσο διαρκεί το ταξίδι τους από την Ρωσία στην Αμερική, είναι ο χρόνος που πρέπει να παρθούν σημαντικές αποφάσεις ζωή και θανάτου από την Anora.
Για χρόνια ο Sean Baker χαρακτηρίζεται ως ένα σκηνοθέτης που αξίζει να προσέξει κανείς. Από το The Florida Project (που κατέληξε σε υποψηφιότητα ερμηνείας για τον Willem Dafoe), στο Tangerine και τώρα στο Anora, ο Baker δεν σταματά να υπενθυμίζει που εστιάζει. Στις κοινωνικές ανισότητες , την ταξική διάκριση (και στις σχέσεις) αλλά και την ανθρωπιστική προσέγγιση του πάνω στους χαρακτήρες του. Ειδικά το τελευταίο είναι ιδιαίτερα εμφανές σε κάθε δουλειά του και ακόμα περισσότερα εδώ. Κανένας χαρακτήρας δεν μένει ανεκμετάλλευτος, όλοι έχουν το χρόνο και το χώρο τους και δεν τους χρησιμοποιεί ως απλά πιόνια για να πάει η ιστορία παρακάτω. Αυτό το παίδεμα του με τις ερμηνείες των ηθοποιών του, είναι αυτό που κάνει την ταινία ρεαλιστική και απόλυτα λειτουργική κάθε λεπτό. Έπειτα ακολουθεί η τεχνική του. Τα κάδρα, ο ρυθμός και η ένταση στην ταινία είναι ο καταλύτης που κάνουν το Anora μια ευχάριστη, διασκεδαστική και με νόημα εμπειρία για τον θεατή.
Δεν λείπει η κοινωνική κριτική, μιας και σε αυτή την ταινία παρουσιάζει την καθημερινότητα περιθωριοποιημένων ατόμων με ρεαλισμό αλλά και ευαισθησία. Το Anora είναι το πως θα έπρεπε να ήταν το Pretty Woman της δεκαετίας του ’90. Σε εκείνη την ταινία το ρομαντικό στοιχείο της ταινίας είχε προσδώσει μια παραμυθένια συνθήκη σε κάτι που ήταν απόλυτα μακριά από την πραγματικότητα. Η ταινία του Baker, απομακρύνεται από κάθε κοινωνική αγιοποίηση, βλέπει τους ήρωες τους όπως είναι και δεν ”σερβίρει” ένα ρομάντζο σε πλαίσιο κοινωνικής ουτοπίας. Η ταινία ξεκινάει όπως θα ήθελε να είναι μια ταινία ένας άντρας, συνεχίζει σε μια ταινία που απευθύνεται σε όλους τους θεατές και καταλήγει σε όλα όσα θέλουν να μας πουν οι γυναίκες για τον κόσμο εκεί έξω και σε τι κατάσταση έχουν περιέλθει.
Το διαμάντι της ταινίας ακούει στο όνομα, Mikey Madison. Αναλαμβάνει τον ρόλο της Anora στην ταινία και από τα πρώτα λεπτά είναι κατανοητό ότι πρόκειται για έναν ρόλο που πάνω του θα χτιστεί μια ολόκληρη καριέρα. Δεν υπάρχει κάτι στην ερμηνεία της που να μην φωνάζει υποψηφιότητα για Oscar, να μην μαρτυρά την ανακάλυψη της επόμενης star και την αποδοχή ότι έφερε εις πέρας έναν δύσκολο ρόλο. Βέβαια δίπλα της έχει ένα ολόκληρο cast που δίνει ρέστα, επίτευγμα του σκηνοθέτη, και αξίζει να ξεχωρίσουμε Yuriy Borisov και τα εκφραστικά του μέσα που λένε περισσότερα από όσο διάλογο έχει στην ταινία.
Ναι, το Anora είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Ξεκινάει με ένταση, διαθέτει μια από τις καλύτερες κωμικές σεκάνς των τελευταίων χρόνων που αβίαστα μετατρέπει την ταινία σε μια ξεκαρδιστική κωμωδία για να καταλήξει στο πιο ειλικρινές, ανθρώπινο φινάλε που μέσα από μια στιγμή απαντάει σε όλα.
Βασιλακόπουλος Χρήστος