Η 1η του Οκτώβρη με βρήκε στο Cine Αμύντα, παρέα με τα γιασεμιά, να παρακολουθώ την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Κωνσταντίνου Στραγαλινού, The Big Father. Το λογοπαίγνιο του τίτλου με είχε ήδη προϊδεάσει για το τι θα ακολουθούσε. Ο Άγγελος, ένας σκηνοθέτης στο επάγγελμα, μετατρέπει την καθημερινότητα και τη ζωή της οικογένειάς του σε reality show. Πώς όμως έφτασε να πάρει αυτή την απόφαση;
Το σενάριο για μια νέα ταινία, οι τράπεζες που απειλούν να βγάλουν το σπίτι του σε πλειστηριασμό, μια κρατική χρηματοδότηση που μπήκε στον πάγο, ένας διεφθαρμένος παραγωγός και ένας ανερχόμενος όμιλος επιχειρήσεων που θέλει να διαφημίσει τα προϊόντα του, ωθούν τον πρωταγωνιστή να χρησιμοποιήσει τα μέλη της οικογένειάς του ως ηθοποιούς για να κάνει το όραμά του πραγματικότητα αλλά και να σωθεί από την οικονομική καταστροφή.
Μέχρι που τα πράγματα παίρνουν μια περίεργη τροπή. Πρόκειται για μια πολυεπίπεδη ταινία που καταπιάνεται με διάφορες θεματικές – από τη διαφθορά, τις σχέσεις εξουσίας, τον εφιάλτη της οικονομικής κρίσης και τη χειραγώγηση των πολυεθνικών μέχρι τις οικογενειακές σχέσεις, τη δημιουργικότητα και το πόσο μακριά είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για να υπηρετήσεις το (καλλιτεχνικό) όραμά σου.
Η κλιμακωτή μετατροπή των μελών μιας οικογένειας σε πειραματόζωα, ο εξευτελισμός της ιδιωτικότητας για μερικά ευρώ και οι προβληματισμοί που θέτει η ταινία είναι τα δυνατά της σημεία. Σε αυτά προσθέτω και τη φωτογραφία, καθώς κάποια από τα πλάνα πραγματικά ξεχώριζαν. Θα την ήθελα, όμως, λίγο πιο σύντομη και με λιγότερη δραματικότητα στις ερμηνείες των ηθοποιών.
Συνολικά, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια για το εγχώριο σινεμά και αναμένω να δω τα επόμενα project του σκηνοθέτη, καθώς μου άρεσε η ματιά του και φαίνεται ότι έχει να δώσει πολλά στο μέλλον.