Το 2019, πριν από την πανδημία, κυκλοφορεί στις αίθουσες η ταινία JOKER. Κερδίζει το Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ της Βενετίας, έντεκα υποψηφιότητες για Oscar και κερδίζει δυο από αυτές, έντεκα υποψηφιότητες για BAFTA και πάλι κερδίζει δυο από αυτές. Καταλήγει με εισπράξεις άνω του ενός δισ. δολαρίων, τον Joaquin Phoenix να τον ”προσκυνούν” ως τον καλύτερο Joker αλλά και πολλές αντιδράσεις γύρω από το ύφος της ταινίας. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, επιστρέφουμε ξανά σε αυτή την διαφορετική Gotham με το sequel της που έχει τον τίτλο, Joker: Folie a Deux (⭐⭐1/2).
Ο Arthur Fleck/Joker είναι έγκλειστος στο Arkham. Περιμένει την έναρξη της δίκης του για τα γεγονότα που αφηγείται η πρώτη ταινία. Ενώ παλεύει με την διπλή του ταυτότητα, γνωρίζει την Lee Quinzel. Στο πρόσωπο της ο Fleck, αντικρύζει τον πραγματικό έρωτα. Μέσω αυτής όμως έρχεται και συνειδητοποιεί την αγάπη του για την μουσική. Οι δυο τους δημιουργούν τον δικό τους κόσμο που κινείται παράλληλα με τον πραγματικό. Όλα καταλήγουν στην δίκη που θα κρίνει το μέλλον του Fleck, το αν ο Joker είναι το alter ego του ή όχι και ποια είναι η πραγματική θέση της Quinzel στην ζωή του.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι, η ταινία είναι μιούζικαλ. Όχι δεν τραγουδούν συνέχεια αλλά τα τραγούδια είναι βασικό κομμάτι της αφήγησης της ταινίας. Τεχνηέντως η διαφημιστική καμπάνια το απέκρυψε αυτό γιατί ήξεραν ότι έτσι περιορίζουν το κοινό που θα βρεθεί σε μια αίθουσα για να δει την ταινία. Η ίδια η Lady Gaga προσπάθησε να πει ότι δεν είναι μιούζικαλ αλλά απλά όταν οι ήρωες δεν μπορούν να πουν με λόγια αυτό που θέλουν, τραγουδούν. Όμως αυτός είναι ο ορισμός του μιούζικαλ. Δικαιολογεί αυτή την απόφαση το σενάριο; Ναι. Μέσω των τραγουδιών, ζούμε στην φαντασία του Arthur Fleck. Εκεί αφήνεται στην περσόνα του Joker και μαζί με την Quinzel δημιουργούν έναν κόσμο που εξυψώνει τον έρωτα τους. Χρησιμοποιούν κάποιες γνωστές επιτυχίες αλλά σίγουρα δυο εκ των original τραγουδιών (η σκηνή που χορεύουν στο σεληνόφως και ο μονόλογος του Joker στο δικαστήριο) θα γίνουν αυτόματα κλασσικά.
Όμως αν αφαιρέσουμε τα μουσικά νούμερα, η ταινία αρχίζει και γκρεμίζεται μπρος στα μάτια μας. Ο ρόλος της Lady Gaga μοιάζει λες και δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να φέρει κόσμο στα καθίσματα. Είναι λες και στην αρχική σύσκεψη είπαν ότι για να μπορέσουν να εγκρίνουν το sequel, πρέπει να βρουν ένα ακόμα μεγάλο όνομα. Το βρήκαν και του έδωσαν όλες τις ελευθερίες, χωρίς όμως να του παραδώσουν έναν ρόλο με εξέλιξη. Η Lady Gaga, που για αυτό που κάνει δεν είναι καθόλου κακή, αφήνεται να περιφέρεται ως Gaga και όχι ως Harley Quinn. Ο ρόλος της μένει σε ένα πρώτο επίπεδο και σε στιγμές φθηνού εντυπωσιασμού που θα τυφλώσει τους πιστούς της ακόλουθους και θα δικαιολογήσει όσο πρέπει όλους εκείνους που θα τρέξουν να υποστηρίξουν την κούρσα της προς τα Oscar, χωρίς όμως αντίκρισμα.
Απ’ την άλλη έχουμε τον Joaquin Phoenix. Ο άνθρωπος που με την πρώτη προσπάθεια σε αυτόν τον ρόλο, έδωσε μια εμβληματική ερμηνεία, εδώ απλώς κρατάει άμυνα. Στην πρώτη του ταινία, είδαμε την ραγδαία κάθοδο του στην παράνοια. Είδαμε πως ένας άνθρωπος που κουβαλάει βαριές ψυχικές βαλίτσες στο σώμα του, σπάει υπό την βίαιη κακοποιητική συμπεριφορά τρίτων και αφήνεται στην μανία της ψύχωσης τους. Σε αυτή την ταινία βλέπουμε την πάλη του ανάμεσα στο ποιος είναι πραγματικά. Αν όντως υπάρχει μόνο ο Fleck ή αν ο Joker είναι αυτός που πραγματικά είναι. Όμως η ταινία δίνει ψήγματα αυτού και αφήνεται σε μερικά πυροτεχνήματα παρά στην πραγματική πρόκληση.
Όλοι οι δεύτεροι ρόλοι χαραμίζονται. Η ταινία έχει την Catherine Keener και τον Brendan Gleeson αλλά τους αξιοποιεί στο ελάχιστο. Ναι, η φωτογραφία είναι υπέροχη όπως και το μοντάζ. Ίσως αν αντί για μιούζικαλ, μας έδιναν ένα βαρύ δικαστικό δράμα να είχε περισσότερη ενδιαφέρον. Μια ταινία με σοβαρά προβλήματα σεναρίου, χαμένες ευκαιρίες, ρόλους χωρίς εξέλιξη είναι όντως μια τρέλα για δυο όπως λέει και ο ελληνικός τίτλος της ταινίας. Άντε και τον πορωμένων τερατοθαυμαστών της Gaga.
Βασιλακόπουλος Χρήστος