Πέντε χρόνια μετά τον καλλιτεχνικό και εισπρακτικό θρίαμβο της ταινίας Ευτυχία, ο Άγγελος Φραντζής έχει νέα ταινία. Πρόκειται για την έβδομη ταινία μεγάλου μήκους για τον σκηνοθέτη και για την έκτη συνεργασία του με την ηθοποιό Κάτια Γκουλιώνη. Η ταινία έχει τον τίτλο Ο Νόμος Του Μέρφυ (⭐).
Η Μαρία Αλίκη, είναι μια άνεργη ηθοποιός που παλεύει να βρει δουλειά, να τα βγάλει πέρα με την προσωπική της ζωή και μοιάζει όλο και πιο πολύ να χάνει τον εαυτό της. Έπειτα από ένα ατύχημα, η ίδια θα βρεθεί να ζει διάφορες πιθανότητες για το πως θα μπορούσε να ήταν η ζωή της, αν είχε κάνει άλλες επιλογές, μέσω ενός παράλληλου σύμπαντος.
Η ιδέα της ταινίας, που την συν-υπογράφουν τόσο ο σκηνοθέτης της ταινίας όσο και η Κατερίνα Μπέη και Κωστής Σαμαράς, είναι κάτι που το συναντάς συχνά. Με διάφορους τρόπους, συγγραφείς και σκηνοθέτες έχουν καταπιαστεί με την ιδέα να δείξουν πως μια επιλογή θα είχε αλλάξει την ζωή του ήρωα τους. Από την Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Κάρολου Ντίκενς μέχρι τo What If της Marvel, τα παραδείγματα είναι πολλά. Φυσικά, στην Ελλάδα, έχουμε δει τέτοιες ταινίας από την δεκαετία του ’60 ακόμα, με το Αλλοίμονο στους Νέους. Η νέα ταινία όμως του Φραντζή πρόκειται για ένα μπερδεμένο συνονθύλευμα ιδεών που καμία δεν ολοκληρώνεται ή που παρουσιάζεται με τέτοιον τρόπο που αφήνει μια διαρκής αμηχανία. Ο συναισθηματικός πυρήνας της ταινίας κλυδωνίζεται συνεχώς από κομμάτια μιας ιδέας χωρίς σαφή προσανατολισμό. Επίσης την ταινία δεν την βοηθάει η μίμηση σκηνών από πρόσφατες ταινίες του Hollywood (βλ. αφηγητή και ηρωίδα).
Στην έκτη συνεργασία τους στην μεγάλη οθόνη, η Κάτια Γκουλιώνη, μοιάζει αδύναμη να ακολουθήσει το ύφος της ταινίας Ο Νόμος Του Μέρφυ. Σε αρκετές στιγμές μοιάζει ξένο σώμα και περισσότερο πετάει απ’ έξω τον θεατή από την σκηνή παρά γίνεται ο αγωγός για να βυθιστεί περισσότερο μέσα σε αυτήν. Χωρίς αυτό να σημαίνει απόλυτα ότι ήταν μια κακή επιλογή για τον ρόλο, την ίδια ώρα ο θεατής μπορεί να σκεφτεί ότι κάποια άλλη με περισσότερη άνεση, εκφορά λόγου, ίσως βοηθούσε περισσότερο στην αφομοίωση του τι πραγματικά βλέπει ο θεατής.
Όμως το πραγματικό πρόβλημα της ταινίας, τοποθετείται αλλού. Ενώ μάλλον μοιάζει για μια μέτρια, με αρκετά προβλήματα ταινία, έρχεται το τελευταίο μέρος που εκθέτει τους πάντες για τα πάντα. Στο τέλος η ταινία γίνεται μιούζικαλ. Ένα μεγάλο μουσικό μέρος από το πουθενά, που κρατάει πάρα πολύ και λέει πολλά λιγότερα από ότι νομίζει η ομάδα που επέλεξε να το προσθέσει στην ταινία. Οι ερμηνείες, που δεν είναι ζωντανή ηχογράφηση, εκθέτουν τους πρωταγωνιστές και το lip sync είναι τόσο ασυγχρόνιστο που αναρωτιέται κανείς πως κατάφερε η ταινία και πέρασε το post production.
Η ταινία Ο Νόμος Του Μέρφυ πρόκειται για μια αδύναμη επιστροφή με ένα πραγματικά προβληματικό φινάλε που αποδεικνύει ότι μερικές χημείες ίσως πρέπει να μην αναλώνονται συνέχεια και να προτιμούν την επίδραση τους στην ποιότητα παρά στην ποσότητα.
Βασιλακόπουλος Χρήστος