Το έργο Δύο γυναίκες χορεύουν του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ, ακολουθεί τη βραχεία αλληλεπίδραση δύο γυναικών, που λόγω των συνθηκών αναγκάζονται να συνυπάρχουν. Το τελείως διαφορετικό βίωμα που φέρουν, αρχικά πυροδοτεί συγκρούσεις. Το χάσμα γενεών, η διαφορετική οικογενειακή κατάσταση, οι διαφορετικές φάσεις ζωής, εκφράζονται με τους εμφανώς διαφορετικούς τους χαρακτήρες. Η μεταξύ τους σχέση, καθορίζεται από την αλληλεξάρτηση που έχουν.
Η μια ως ηλικιωμένη, έχει ανάγκη τη φροντίδα της άλλης, την παρουσία της οποίας επιβάλλει η κόρη της. Η δυναμική τους, καθορίζεται τόσο από το παρελθόν τους, όσο και από τα προβλήματα που έχει το παρόν τους.
Μέσα από το ταξίδι τους, βλέπουμε μια αναμέτρηση με το τι νοηματοδοτεί τη ζωή. Η κάθε μια φέρει μια άλλη στάση απέναντι στη ζωή αλλά και το θάνατο, όμως τελικά, παρά τις διαφορές τους, κάνουν τα βήματα που χρειάζεται για να έρθουν κοντά η μια στην άλλη και να χορέψουν.
Η μετάφραση του έργου είναι της ομάδας Els de Paros. Προσωπικά, ένιωσα σε πολλά σημεία ατυχές αποδόσεις των ξένων φράσεων. Το γεγονός αυτό συνεπάγεται την αδυναμία της φυσικότητας από τις ηθοποιούς σε ορισμένα σημεία. Η ατυχής διαχείριση της μετάφρασης θα μπορούσε να αποφευχθεί από επεμβάσεις των ηθοποιών ή του σκηνοθέτη, για να έρθει πιο κοντά στην καθομιλουμένη.
Από την πρώτη στιγμή που κάθισα, ξεκίνησα να παρατηρώ το λιτό σκηνικό (της Νατάσσας Παπαστεργίου) και αναπόφευκτα είδα τα ξύλα του σκηνικού από την άλλη παράσταση που φιλοξενεί η σκηνή του Διάνα (το πάρτυ της ζωής μου) να βαραίνουν με υψηλές προσδοκίες την ματιά μου. Μέχρι την ύστατη στιγμή, ήλπιζα να βρω κάτι να σταθεί στο ύψος αυτών των προσδοκιών.
Αρχικά, οι δύο ηθοποιοί, είχαν μια πολύ ωραία χημεία και μπορούσαν να μας μεταφέρουν την τρυφερότητα του έργου. Η δυναμική τους ήταν πολύ σωστή για την ανάπτυξη των χαρακτήρων και υπήρχαν πολλές δυνατές στιγμές, με προεξέχουσες τις κωμικές. Ειδική μνεία αξίζει στους σύντομους δραματικούς μονολόγους του χαρακτήρα της Ιωάννας Ασημακοπούλου με εμβόλιμες ατάκες της Κατιάνας Μπαλανίκα, που καθ΄ όλη τη διάρκεια το κοινό υποδεχόταν με ενθουσιώδη γέλια.
Το έργο παρόλα αυτά, παρουσίαζε διάφορες αδυναμίες. Με τη μετάφραση να μην εξυπηρετεί την έκφραση των ηθοποιών, χανόντουσαν στιγμές και εμφανίζονταν κενά. Ωστόσο, φοβάμαι ότι και με ένα διαφορετικό κείμενο, η απλή απόδοση χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση, δεν θα είχε αποφευχθεί. Το τέλος προσωπικά με άφησε αμήχανη απέναντι στο μήνυμα που θέλει να περάσει και δυστυχώς δεν μπορώ να αναλύσω λεπτομερώς για να μη κάνω spoiler.
Συνολικά, μιλάμε για μια κωμική παράσταση, με φιλοσοφικές τοποθετήσεις. Κάποιες φορές αυτά είναι αρκετά και άλλες όχι.
Λένια Παλαιολόγου
https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/dyo-gynaikes-xoreuoun/