Την περασμένη Παρασκευή παρακολούθησα το θεατρικό έργο «Τυφλοί» του Μωρίς Μαίτερλινκ. Σε Απόδοση – Διασκευή – Κείμενα & Σκηνοθεσία του Περικλή Μοσχολιδάκη. Το έργο αποτελεί τομή στη σύγχρονη δραματουργία και στην πορεία καταγράφηκε ως προπομπός του «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ. Αυτό από μόνο του με έκανε να ανυπομονώ έχοντας υψηλές προσδοκίες.
Μπαίνοντας στο Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ αισθάνθηκα να μεταφέρομαι σε μια εποχή ξεχασμένη, γεγονός που συνετέλεσε θετικά στη νοερή μου μετάβαση στον φανταστικό τόπο δράσης, αυτόν του αρχαίου δάσους.
Τα φώτα σβήνουν και στη σκηνή εισέρχεται η Άλμπα Λυμτσιούλη παίζοντας μια γλυκιά μελωδία με το πνευστό της όργανο. Λίγα λεπτά αργότερα ο Τειρεσίας, Περικλής Μοσχολιδάκης, προβάλλεται μέσω μιας γιγαντοοθόνης και με ύφος σαρκαστικό μας υπενθυμίζει την τύφλωση της ανθρωπότητας. Στη συνέχεια, την εμφάνισή τους κάνουν οι Νικόλας Αγαπίου, Φωτεινή Βακάκη, Ελένη Δελή, Νεφέλη Κράλλη, Έλενα Λιανού, Άλμπα Λυμτσιούλη, Κωνσταντίνος Σωτηριάδης, Σωτήρης Σωτηρόπουλος, φορώντας μάσκες συσκότισης, υποδυόμενοι μια ομάδα τυφλών.
Άντρες και γυναίκες τυφλοί, ολομόναχοι κι απροστάτευτοι σ’ ένα δάσος, αναζητούν τον ιερέα-οδηγό που φαίνεται να τους παράτησε
Κάθε λεπτό που περνάει η αγωνία τους γίνεται απτή σωματικά και λεκτικά με μια ενοχλητική -για την εποχή της επιτάχυνσης- επιβράδυνση. Η απόγνωση των τυφλών ανθρώπων διακόπτεται από γεγονότα τις σύγχρονης καταστροφής που προβάλλονται στη γιγαντοοθόνη.
Το έργο γεμάτο αλληγορίες και συμβολισμούς λειτουργεί, όπως ακριβώς οφείλει να κάνει η Τέχνη, αφυπνιστικά! Συνηθίσαμε να παρακολουθούμε τον αφανισμό του πλανήτη καθισμένοι και καθισμένες αναπαυτικά στις πολυθρόνες μας. Το χρήμα και η απληστία μάς έχουν τυφλώσει από καιρό. Ψάχνουμε τον τρόπο να συμφιλιωθούμε με το «δάσος». Επαναπαυόμαστε στον λόγο των «καθοδηγητών» μας, ανυπομονούμε να επιστρέψουμε στην ασφάλεια του «ασύλου» μας και τελικά αρνούμαστε να δούμε την Αλήθεια. Αδυνατούμε ν’ αγγίξουμε τον ήλιο και τα άστρα και εναποθέτουμε τις τελευταίες μας ελπίδες στις επόμενες γενιές.
Με αυτό το πολυσύνθετο και αρκετά απαιτητικό έργο, η Εταιρεία Θεάτρου ΡΕΚΤΙΣ αποδέχεται θαρραλέα το στοίχημα μιας πρόκλησης. Η ταχύτητα του έργου απαιτεί να κατεβάσουμε ρυθμούς. Να ακολουθήασουμε την αργή εξέλιξη των γεγονότων, με το αίσθημα της απελπισίας να μας κυριεύει. Πρόκληση για τους ηθοποιούς επί σκηνής, πρόκληση και για το κοινό που έχει συνηθίσει να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με ανεξέλεγκτους ρυθμούς.
Δεν πρόκειται για μια εύκολη παράσταση. Αισθάνθηκα να κουράζομαι σε πολλά σημεία, όμως βγήκα γεμάτη και σήμερα σκέφτομαι ακόμη όλους τους συμβολισμούς και τα μηνύματα ξεχωριστά. Πρόκειται για μια παράσταση που επιδιώκει την αφύπνισή μας, αλλά και τη δράση μας προκειμένου ν’ ανατραπεί η τύφλωσή μας.