Γράφτηκε το 2003 και βραβεύτηκε το 2004, με το βραβείο Lawrence Olivier ως το καλύτερο νέο θεατρικό έργο. Ανέβηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας το 2005 και ακολούθησαν αρκετές και διαφορετικές επαναλήψεις με τελευταίες αυτή του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη πριν από δέκα χρόνια αλλά και το 2022 στο Κρατικό Βορείου Ελλάδας. Άρα είναι ευδιάκριτο ότι η παράσταση Ο Πουπουλένιος που ανεβαίνει στο Σύγχρονο Θέατρο, είναι από εκείνες τις παραστάσεις που το ελληνικό κοινό δεν κουράζεται να βλέπει με όποια σκηνική μορφή.
Σε μια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης, που είναι υπό δικτατορικό καθεστώς, ένας συγγραφέας διηγημάτων και ο μικρότερος αδελφός του, άτομο με νοητική στέρηση, καλούνται από την αστυνομία για ανάκριση γιατί τα διηγήματα του πρώτου παρουσιάζουν ομοιότητες με μια σειρά δολοφονιών μικρών παιδιών που συμβαίνει στη πόλη.
Ο Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας Μάρτιν Μακ Ντόνα, που υπογράφει το έργο, είναι εκείνος που μας έχει χαρίσει αρκετά θεατρικά έργα αλλά και κινηματογραφικά σενάρια όπως αυτό για τη ταινία Three Billboards Outside Ebbing, Missouri αλλά και το The Banshees of Inisherin. Ο τρόπος γραφής του χαρακτηρίζεται από μια μίξη σκοτεινής θεματικής, έντονων χαρακτήρων και μαύρου χιούμορ. Συνήθως στα έργα του διαδραματίζονται σε μικρές, απομονωμένες κοινότητες με χαρακτήρες αντιήρωες, γεμάτους αντιφάσεις. Με δυσκολία διακρίνει ο θεατής αν ο ήρωας είναι ”καλός” ή ”κακός” ενώ οι διάλογοι κρύβουν μια ένταση και μια αβεβαιότητα. Η σωματική και ψυχολογική βία, στα έργα του, χρησιμοποιείται για να εξερευνήσει την ανθρώπινη φύση και τις επιπτώσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις. Όλα αυτά υπάρχουν και στο έργο Ο Πουπουλένιος.
Εδώ, σε αυτό το έργο, εξερευνά και θέματα που αφορούν τη φύση της δημιουργικότητας, τη λογοκρισία και τη σχέση μεταξύ τέχνης και πραγματικότητας. Όμως πέρα από τη πολιτική βία, το συγκεκριμένο έργο εστιάζει και στη παιδική κακοποίηση. Μια θεματική που προκαλεί τις αντοχές του θεατή μόνο στο άκουσμα της υπόθεσης του έργου, πόσο μάλλον όταν αυτό βυθίζεται όλο και πιο πολύ στην εξέλιξη του και δημιουργεί εικόνες που μέρος του κοινού δύσκολα διαχειρίζεται. Οι εννιά ιστορίες που διηγείται ο ήρωας, και που αποτυπώνονται επί σκηνής από ένα θέατρο σκιών, όσο σκληρές και αν είναι, αποτελούν το καλύτερο χαρακτηριστικό της παράστασης.
Σε ένα τόσο δύσκολο έργο, μεγάλη σημασία παίζει ο θίασος. Σε αυτό το ανέβασμα, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, τους ρόλους καλούνται να ερμηνεύσουν ο Αργύρης Αγγέλου, ο Νίκος Πουρσανίδης, ο Γεράσιμος Σκαφίδας και ο Αλέκος Συσσοβίτης. Ο Σκαφίδας και Συσσοβίτης κρατούν τους ρόλους των αστυνομικών, σχετικά μικρότερης διάρκειας παρουσία μπροστά στους δυο άλλους ρόλους. Επιλέγουν μια ερμηνευτική οδό, διαφορετική ο καθένας τους, για να δημιουργήσουν κάτι άξιο προσοχής. Σε σημεία το καταφέρνουν ενώ σε άλλα μοιάζουν να ακροβατούν με τη σκηνική αμηχανία. Ο Νίκος Πουρσανίδης, που κρατά το ρόλο του συγγραφέα, παραδίδει μια ακόμα υποδειγματική θεατρική στιγμή του, με συνέπεια στη λεπτομέρεια χωρίς ακρότητες και ευκολίες. Όμως εκεί που πρέπει να εστιάσει κανείς, είναι στον Αργύρη Αγγέλου. Το να αναλαμβάνεις έναν τέτοιο ειδικό ρόλο, χρειάζεται μελέτη και προσοχή για να μην ξεφύγεις εκτός κάδρου από το πρώτο λεπτό. Ο Αγγέλου δείχνει με αυτή του την ερμηνεία ένα σκηνικό θάρρος γιατί παλεύει συνεχώς με το να μην κατρακυλήσει σε ευκολίες του πως πιστεύουμε πως συμπεριφέρεται και αντιδρά ένας άνθρωπος με νοητική στέρηση αλλά και της πραγματικής αποτύπωσης ενός τέτοιου ατόμου. Σίγουρα μια ερμηνεία που εξυψώνει ερμηνευτικά τον Αγγέλου και δεν αποτελεί παγίδα για τον ίδιο.
Ο Πουπουλένιος είναι ένα δύσκολο έργο αλλά η παράσταση στο Σύγχρονο θέατρο είναι μια στιγμή που δεν πρέπει να χάσετε.
Μπείτε εδώ για εισιτήρια.
Βασιλακόπουλος Χρήστος